„- Irma! - powiedziałem. - A może wszystko?
- Co wszystko?
- Może tak naprawdę wszystko zależy od nas samych?
- Może.”


Książka legenda. Książka fenomen. Od wielu wielu lat niezmiennie zajmuje pierwsze miejsce w moim sercu. I tak już chyba pozostanie.


„Nie opowiesz nigdy, jak było naprawdę, gdzie jest czego początek, nie opowiesz. Za każdym razem co innego wyda ci się ważniejsze i każdy usłyszy wszystko po swojemu, więc inaczej, coś innego zobaczy, jak i ty za każdym razem...”


Myślę, że te słowa dobrze opisują „Zielone kasztany”. Zanim całkiem tę książkę pojęłam, czytałam ją wielokrotnie, za każdym razem trochę inaczej ją rozumiejąc i równocześnie pewnej jej części nie mogąc zupełnie uchwycić. Ciąg zdarzeń w fabule nie jest chronologiczny. To tak, jakby autor wziął cały tekst książki, pociął go na fragmenty i ułożył w innej kolejności. Mocno utrudnia to zrozumienie książki, ale równocześnie czyni ją bardzo wyjątkową, wręcz magiczną i ogólnie uważam ten zabieg za mistrzowski, bez którego książka dużo by utraciła. Wielu też rzeczy trzeba się samemu domyślić, bo nie są napisane wprost.

A o czym właściwie jest ta książka? O przyjaźni i relacjach międzyludzkich. O dorastaniu i zmianach w życiu. O samotności i byciu osamotnionym wśród najbliższych. O murach, które sami niepotrzebnie wznosimy. O tym jak łatwo jest zniszczyć drugiego człowieka. O odpowiedzialności za swoje życie i swoje czyny. I wreszcie o poszukiwaniu siebie wśród własnych myśli i wśród innych ludzi.

Cudowni, żywi bohaterowie, zwłaszcza Marek, główny bohater i narrator, z którym całkowicie się utożsamiałam. Na poszczególnych stronach książki dzieli się z nami swoimi przeżyciami wewnętrznymi i przemyśleniami, często również stawiane są pytania, na które brakuje odpowiedzi.

Książka, która stała się mi bardzo bliska, bardziej niż wszystkie inne.


„Ja również wiem więcej, dzisiaj wiem chyba dużo więcej, przyznaję.”

„- Irma! - powiedziałem. - A może wszystko?
- Co wszystko?
- Może tak naprawdę wszystko zależy od nas samych?
- Może.”


Książka legenda. Książka fenomen. Od wielu wielu lat niezmiennie zajmuje pierwsze miejsce w moim sercu. I tak już chyba pozostanie.


„Nie opowiesz nigdy, jak było naprawdę, gdzie jest czego początek, nie opowiesz. Za każdym razem co innego wyda ci się...