Moim zdaniem, książka nie jest warta uwagi. Z niektórymi wątkami autorka pędzi, niczym na złamanie karku, przez co część fabuły rozwiązywana jest w tle, a czytelnik poznaje już tylko konsekwencje tych wydarzeń, z kolei inne są rozwijanie nieproporcjonalnie dokładnie.

Na jak tak krótką historię (troszkę ponad 200 stron) autorka stara się umieścić w niej zbyt wiele bohaterów i wątków, na koniec dość nieumiejętnie wiążąc ze sobą wszystkie postacie.

Jeżeli zainteresowała Cię moja opinia i chcesz przeczytać pełną recenzję tej książki, zapraszam na mojego bloga:
https://tridenttemple.blogspot.com/2018/03/jesli-czegos-pragne-katarzyna-roginska.html

Moim zdaniem, książka nie jest warta uwagi. Z niektórymi wątkami autorka pędzi, niczym na złamanie karku, przez co część fabuły rozwiązywana jest w tle, a czytelnik poznaje już tylko konsekwencje tych wydarzeń, z kolei inne są rozwijanie nieproporcjonalnie dokładnie.

Na jak tak krótką historię (troszkę ponad 200 stron) autorka stara się umieścić w niej zbyt wiele bohaterów...

Mnie osobiście książka zainteresowała. Może i mi się ją szybko nie czytało ale wątek, który jest w książce podjęty uważam, że jest dobrze napisany, zobrazowany i w momencie gdy faktycznie nie wiemy co przeczytać możemy właśnie po tą pozycję sięgnąć.

Mnie osobiście książka zainteresowała. Może i mi się ją szybko nie czytało ale wątek, który jest w książce podjęty uważam, że jest dobrze napisany, zobrazowany i w momencie gdy faktycznie nie wiemy co przeczytać możemy właśnie po tą pozycję sięgnąć.

bardzo podobały mi się postaci, ale zakończenie beznadziejne :(

bardzo podobały mi się postaci, ale zakończenie beznadziejne :(

Ciekawa, ale czasami nudna , nie wiadomo własciwie kto jest głównym bohaterem.

Ciekawa, ale czasami nudna , nie wiadomo własciwie kto jest głównym bohaterem.

Katarzyna Rogińska to gdańszczanka; ukończyła psychologię na Uniwersytecie Gdańskim, od 1990 roku pracuje w zawodzie: zajmuje się dziećmi i młodzieżą niepełnosprawną intelektualnie oraz psychologią sądową. Poza artykułami na tematy zawodowe publikowała opowiadania fantastyczne w "Feniksie". Jest także autorką opowiadania Kocim szlakiem, nagrodzonego w ogólnopolskim konkursie na kryminał gdański, wydanego nakładem GWP w tomie Tajemnica Neptuna. Jej zainteresowania to malarstwo, czytanie, podróże dalekie i bliskie, koty i ogrodnictwo.

Gdańsk.W powiatowych domach pomocy społecznej,zajmujących się opieką nad ludźmi z różnymi chorobami umysłowymi zaczyna ginąć coraz więcej pensjonariuszy.Co dziwniejsze każda z ofiar ma postawioną niewydolność krążenia ,jako przyczynę zgonu.Grażyna Król - biegła sądowa wraz z sierżantem Szolc rozpoczynają prywatne śledztwo ,które nie jest usłane różami.


Jak już pewnie od dawna wiecie jestem wierną miłośniczką kryminałów .Gdy tylko zobaczyłam ,że wydano w Polsce nową serię kryminałów postanowiłam ,że muszę ją zdobyć .Moją pierwszą przeczytaną książką z tej serii jest właśnie powieść "Jeśli czegoś pragnę" .Niestety jestem nią rozczarowana.Co mnie w niej zawiodło?Przede wszystkim brak tego dreszczyku ,który spowodowany jest zwrotami akcji ,niezwykłym napięciem i zawikłaną fabuła, w tej powieści nie znalazłam ,ani jednej z tych dreszczowych przyczyn.Poza tym nie podobał mi się również styl zastosowany przez autorkę - wydaje mi się on ,takim na siłę chcącym zadowolić czytelnika.


Podsumowując "Jeśli czegoś pragnę" do wybitnych polskich kryminałów nie należy ,ale wiem ,że są wśród nas miłośnicy tego typu książek ,pisanych w takim stylu ,więc zachęcam do podzielenia się swoimi opiniami ;a ja nie skreślam tej serii z mojej listy i zmykam czytać jej kolejny tom :-)

Katarzyna Rogińska to gdańszczanka; ukończyła psychologię na Uniwersytecie Gdańskim, od 1990 roku pracuje w zawodzie: zajmuje się dziećmi i młodzieżą niepełnosprawną intelektualnie oraz psychologią sądową. Poza artykułami na tematy zawodowe publikowała opowiadania fantastyczne w "Feniksie". Jest także autorką opowiadania Kocim szlakiem, nagrodzonego w ogólnopolskim...

Kilka tygodni temu recenzowałam książkę autorstwa Katarzyny Rogińskiej „Wieża sokoła”. Wówczas pisarka całkowicie urzekła mnie swoim wspaniałym stylem, niebanalnym pomysłem na powieść oraz stworzeniem bohaterów, których do dzisiaj mam przed oczami. Pomimo tego, pozostał mi pewnego rodzaju niesmak, który również pozostał w mojej pamięci. Entuzjastycznie zabrałam się za inną książkę pani Rogińskiej – „Jeśli czegoś pragnę”, mając nadzieję, że tym razem w pełni moja recenzja będzie wyrażała zachwyt. Jednak ponownie w tej lekturze zabrakło mi kilku elementów.

Za głównych bohaterów „Jeśli czegoś pragnę” można byłoby uznać Iwonę i Franciszka – małżeństwo, charakteryzujące się wyjątkową harmonią, szacunkiem i stabilizacją. Mężczyzna zarabia na życie jako malarz, którego dzieła charakteryzują się oryginalnością i pewnego rodzaju chaosem. Pomiędzy małżonkami rzadko występują jakiekolwiek spory, a oni sami są sobie bardzo oddani. Wszystko zmienia się jednak, kiedy Franciszek nawiązuje romans z Anną – otyłą poetką, która momentalnie zakochuje się w malarzu. Razem z nią przeżywa upojne chwile, doskonale wiedząc, że w domu czeka na niego stęskniona żona, od której nigdy nie zamierza odejść. Problem pojawia się, gdy Iwona informuje męża, że pragnie zajść w ciążę. Artysta odstawia zdruzgotaną Annę na bok, poświęcając czas na wspieraniu żony, która z bólem przyjmuje do wiadomości wszystkie niepowodzenia. Małżonkowie są aż tak zdesperowani, że zaczynają wierzyć w moce nadprzyrodzone, pragnąc, aby te wspomogły ich w działaniach o potomstwo. Jednak czy Iwona kiedykolwiek usłyszy śmiech dziecka w murach mieszkania?
Drugi wątek powieści to dochodzenie Grażyny Król, która zajmuje się sprawą nadmiernej liczby zgonów pensjonariuszy powiatowych domów społecznych dla osób upośledzonych. Wszyscy zginęli przez niewydolność krążeniową, co powoduje, że ich śmierć wydaje się być podejrzana. Nie brakuje w tym wszystkim również chłopaka, cierpiącego na zespół Aperta, który wierzy w swoją demoniczną moc, za pomocą internetu bawiąc się umysłami innych. Po wnikliwym dochodzeniu biegła sądowa odkrywa, że śmierć pacjentów była powiązana z sektą, która obiecywała bezpłodnym kobietom pomoc w zajściu w ciąże. Jednak jak tak naprawdę wygląda cała prawda?

„Jeśli czegoś pragnę” to kryminał z „Gdańskiej Kolekcji Kryminalnej”, którego fabuła, jak łatwo się domyślić, została umieszczona w nadmorskim Gdańsku. Autorka posiada lekki i przyjemny styl, który sprawia, że pomimo tego, iż w tej lekturze nie występują aż tak bardzo szokujące wydarzenia czy też nagłe zwroty akcji, łatwo wciągnąć się w wir opisywanych epizodów. Katarzyna Rogińska, czym po raz kolejny mnie zauroczyła, doskonale potrafi określić uczucia bohaterów, z których każdy jest znakomicie wykreowany. W całym utworze nie ma postaci, która nie posiadałaby odpowiedniego temperamentu i charakteru. Pisarka wspaniale przedstawiła wszystkie ich wewnętrzne rozterki, tęsknoty, lęki, wyjaśniając dodatkowo tok rozumowania, dzięki czemu łatwo się z nimi utożsamić. Desperacja, chęć zaznania miłości oraz do końca niewyjaśnione emocje niekiedy powodują, że czytelnik zaczyna żałować, że pod wpływem zdarzeń dana osoba całkowicie zmieniła swoje ideały. W książce głównie górują właśnie opisy poczynań i emocji postaci, jednak można zauważyć również dialogi, które niestety moim zdaniem wyszły delikatnie sztucznie, chociaż zauroczyły mnie rozmowy Franciszka i Anny, którzy sami nie mieli pojęcia, czego tak naprawdę chcą. Ciekawym pomysłem było również umieszczenie wypowiedzi z forum, na którym pisała Iwona, przez co poznawaliśmy dalsze działania bohaterki. Praktycznie cały czas nie miałam pojęcia, dlaczego pani Rogińska połączyła małżeństwo z problemami ze zbrodnią, która odbyła się w domu pomocy społecznej. Pod koniec lektury, cała sprawa została wyjaśniona, jednak odczuwam pewnego rodzaju niesmak. Moim zdaniem te postacie zostały słabo ze sobą zespolone – można odnieść wrażenie, że czytamy zupełnie dwie różne historie. Jednak wprowadzenie tajemniczej sekty wyjaśniło kilka spraw, co mnie tym razem zaintrygowało. Niekiedy jestem wręcz przerażona, gdy czytam o sile ludzkiego umysłu i o kolejnych kreatywnych ideologiach.

Małżeństwo Franciszka i Iwony od samego początku było niedopasowane. Co prawda, małżonkowie bardzo siebie lubili i chcieli spędzić ze sobą resztę życia, jednak pomiędzy nimi występowała pewnego rodzaju bariera, której nie potrafili przełamać. Obydwoje byli interesującymi bohaterami – różnili się od siebie całkowicie, wyznawali zupełnie inne priorytety, a pomimo tego potrafili ze sobą normalnie rozmawiać. Artystyczna dusza Franciszka nieraz spowodowała, że na moich ustach wystąpił uśmiech. Uwielbiam ludzi, którzy wierzą w siebie i chcą spełniać własne marzenia. Natomiast, gdybym miała być szczera, najbardziej zauroczyła mnie postać Anny. Otyła poetka zawsze była spychana na margines, pragnąc jedynie prawdziwej miłości. Jak widać, nie potrafiła ulokować swoich uczuć, a jej waga nie pozwalała na to, aby znalazła odpowiedniego partnera. Po raz kolejny widać, jak ludzie patrzą jedynie na wygląd zewnętrzny. Postać chorego psychicznie chłopaka, a raczej jego wyimaginowane myśli, również należały do wyjątkowych. Szaleństwo w każdym calu, aczkolwiek takie, które nie można pozostawić.

Przyznam, że miałabym opory, aby nazwać „Jeśli czegoś pragnę” kryminałem. Pomimo tego, że jest zalążek akcji powiązanej z policją to o śledztwie Katarzyna Rogińska pisze jedynie połowicznie, głównie skupiając się właśnie na psychice bohaterów. Pomysłowość autorki jest kapitalna i pomimo tego, że w tej powieści zabrakło mi dynamizmu i szybkich zwrotów akcji, chętnie sięgnęłabym po jeszcze jedną książkę spod jej pióra.

Kilka tygodni temu recenzowałam książkę autorstwa Katarzyny Rogińskiej „Wieża sokoła”. Wówczas pisarka całkowicie urzekła mnie swoim wspaniałym stylem, niebanalnym pomysłem na powieść oraz stworzeniem bohaterów, których do dzisiaj mam przed oczami. Pomimo tego, pozostał mi pewnego rodzaju niesmak, który również pozostał w mojej pamięci. Entuzjastycznie zabrałam się za inną...