Antywojenna powieść o młodym człowieku, który brał udział w I wojnie światowej i stracił przez to kontakt ze światem zewnętrznym – nie ma uszu, oczu, języka, nosa, rąk i nóg. Przebywa jedynie w szpitalu uwięziony w świecie własnych wyobrażeń. Akcja książki prawie w całości rozgrywa się w głowie głównego bohatera – poznajemy jego przeszłość, odczucia i fantazje. To w jaki sposób stara się radzić ze swoim stanem jest naprawdę bardzo interesującym zabiegiem fabularnym Sytuacja w jakiej znalazł się protagonista nie tylko uzmysławia bezsens wojny (bardzo poruszająca scena przypinania medali), ale także porusza kwestie etyczne medycyny – czy należy podtrzymywać przy życiu nawet jeżeli ta osoba nie jest w stanie w żaden sposób funkcjonować w otaczającym świecie, a dalsza egzystencja jest jedynie torturą? Jedynym minusem jest dla mnie zbyt szybkie zakończenie – bohater zaczyna się rozkręcać w swoich dywagacjach na temat wojny, a tu nagle koniec. Mimo to jest to lektura, która nie powinna nikogo zostawić obojętnym.

Antywojenna powieść o młodym człowieku, który brał udział w I wojnie światowej i stracił przez to kontakt ze światem zewnętrznym – nie ma uszu, oczu, języka, nosa, rąk i nóg. Przebywa jedynie w szpitalu uwięziony w świecie własnych wyobrażeń. Akcja książki prawie w całości rozgrywa się w głowie głównego bohatera – poznajemy jego przeszłość, odczucia i fantazje. To w jaki...