Niebanalna kompozycja światów i stylów historię ukazujace współczesne problemy ludzkiej natury. A tam gdzie jest człowiek ,tam pojawia się zło.

"Każdy z nast to uciekinier... uciekamy przed serią znaczeń zbyt skomplikowanych,by zrozumieć je opacznie... Każdy z nas zmierza ku własnej zagładzie... Na początku było słowo,na końcu jest kłamstwo. Słowo jest narzędziem zniewolenia , pułapką która zastawiamy na siebie wzajemnie już od pierwszych lat życia."

"Cywilizacja to sztuka okłamywania samych siebie,sztuka niewolenia brata przez brata"

Bardzo mi się spodobały te opowiadania ich przekaz wywiera na czytającym presję rozważania,rozmyślania i przypisywania treści własnej egzystencji.
Będę szukać innych tytułów autora 🔥🔥

Niebanalna kompozycja światów i stylów historię ukazujace współczesne problemy ludzkiej natury. A tam gdzie jest człowiek ,tam pojawia się zło.

"Każdy z nast to uciekinier... uciekamy przed serią znaczeń zbyt skomplikowanych,by zrozumieć je opacznie... Każdy z nas zmierza ku własnej zagładzie... Na początku było słowo,na końcu jest kłamstwo. Słowo jest narzędziem...

Spore pozytywne zaskoczenie, książkę kupiłem dosłownie za 10 zł na targach książki w Poznaniu, nie liczyłem na zbyt wiele.

A tutaj mamy naprawdę ciekawe opowiadania, napisane bardzo dobrym językiem, wciągające, niepokojące.

Myślę, że autor musiałby popracować jedynie bardziej nad kreacją postaci i nad dialogami - reszta warsztatu jest naprawdę na wysokim poziomie!

Myślę, że tomik zaciekawił mnie na tyle iż sięgnę po coś więcej tego autora.

Spore pozytywne zaskoczenie, książkę kupiłem dosłownie za 10 zł na targach książki w Poznaniu, nie liczyłem na zbyt wiele.

A tutaj mamy naprawdę ciekawe opowiadania, napisane bardzo dobrym językiem, wciągające, niepokojące.

Myślę, że autor musiałby popracować jedynie bardziej nad kreacją postaci i nad dialogami - reszta warsztatu jest naprawdę na wysokim poziomie!

Myślę,...

Zazwyczaj podchodziłem do zbiorów opowiadań jako miłego przerywnika a dosłownie restartu między końcem a rozpoczęciem kolejnej książki. Niezobowiązującej rozrywki niewymagającej od czytelnika zbyt dużo.

W niemałym szoku byłem, zaczytując kolejne historie, w których wachlarz modeli postaci, sytuacji czy motywów przecież już spotykany w innych dziełach, poprzez pewne i oryginalne pióro autora doprowadzają do zagłębienia się nie w powód a przyczynę.
Licznych szoków, obrzydzenia, refleksji, depresji, przewartościowania pewnych tematów bądź przestawiając tytułową „Ciszę” w zupełnie innym zwierciadle niż dnia codziennego.

Zazwyczaj podchodziłem do zbiorów opowiadań jako miłego przerywnika a dosłownie restartu między końcem a rozpoczęciem kolejnej książki. Niezobowiązującej rozrywki niewymagającej od czytelnika zbyt dużo.

W niemałym szoku byłem, zaczytując kolejne historie, w których wachlarz modeli postaci, sytuacji czy motywów przecież już spotykany w innych dziełach, poprzez pewne i...

"Cisza" Marcina Majchrzaka to zbiór krótkich, opowiadań grozy, w których dominuje ciężka atmosfera, oniryzm, wszechogarniające szaleństwo, depresja i smutek.

Autor świetnie operuje słowem. Z wydawałoby się błahych wydarzeń, potrafi stworzyć trzymające w napięciu historie, które mimo zakorzenienia w realnym świecie, przypominają sny wariata.

W "Ciszy" znajdziemy pierwotny strach, choroby psychiczne, samobójcze myśli, a nawet śmierć, zarówno tę matefizyczną jak i jej "realną" manifestację.

Utwory poza jednym opowiadaniem trzymają poziom, a dwa z nich - jedno poświęcone sparaliżowanemu pacjentowi ośrodka/szpitala opiekuńczego i drugie, traktujące o służbowym rejsie promem, zasługują na szczególne wyróżnienie.

Autor ma talent do snucia historii, budowania klimatu i ukazywania szaleństwa. Gdybym jednak mial się przyczepić, to w utworach brakowalo mi oryginalności, gdyż pisarz czerpał głównie z literackich archetypów. Brakowało też treści (w sumie to raczej pochwała niż nagana),ale książka liczy sobie około 180 stron. Dla poczucia klimatu, warto poczytać ją wieczorem przy zapalonej lampce. Polecam "Ciszę" z czystym sumieniem.

"Cisza" Marcina Majchrzaka to zbiór krótkich, opowiadań grozy, w których dominuje ciężka atmosfera, oniryzm, wszechogarniające szaleństwo, depresja i smutek.

Autor świetnie operuje słowem. Z wydawałoby się błahych wydarzeń, potrafi stworzyć trzymające w napięciu historie, które mimo zakorzenienia w realnym świecie, przypominają sny wariata.

W "Ciszy" znajdziemy pierwotny...

Czy zastanawialiście się kiedyś, co by było, gdyby cisza mogła mówić? Marcin Majchrzak w swojej antologii przywołuje tę hipotetyczną możliwość, otwierając przed nami drzwi do świata, w którym cisza jest równie głośna jak słowa.

Zbiór charakteryzuje interesująca klamra kompozycyjna – rozpoczyna się od opowiadania tytułowego, następnie, po poprowadzeniu czytelnika przez kolejne historie, autor wraca do niego i dokańcza jego treść. Oprócz tytułowej „Ciszy” na uwagę zasługuje „Antropologia stosowana”, w której Majchrzak eksploruje przemyślenia osoby sparaliżowanej, a „118” jest interesującą historią typu creepypasta. Aczkolwiek każda fabuła sprawia wrażenie przemyślanej i dopracowanej.

Autor wzorcowo buduje napięcie oraz uczucia niepokoju, zagrożenia i dyskomfortu, stopniowo odsłaniając tajemnice ludzkiej psychiki. Jednym z przemyślanych i odważnych zabiegów było zastosowanie narracji pierwszoosobowej w znaczącej części opowiadań, formy dużo bardziej niebezpiecznej, szczególnie w przypadku zbiorów. Narrator pierwszoosobowy powinien współgrać z charakterem, historią i pochodzeniem bohatera, zamiast reprezentować sposób komunikacji autora. Brak dobrego warsztatu mógłby spowodować, że postaci brzmiałyby wtórnie, mimo opowiadania odrębnych historii. Tutaj jednak, ukłon w stronę autora za umiejętność budowania dobrych narratorów oraz ciekawych zwrotów akcji.

W zbiorze dominuje horror psychologiczny, oniryczny oraz weird fiction. Mimo że większość poruszanych motywów jest typowa dla literatury grozy, to autor nadaje im niezwykle świeży charakter. Dodatkowo pieści zmysły czytelnika wyszukanym słownictwem, ale i wciąga „za pysk” do fikcyjnego świata.

Ze względu właśnie na tę immersyjność narracji Majchrzaka, musiałem od razu po zamknięciu książki chwycić za niezobowiązujący horror klasy D, żeby się zresetować i wrócić do porządku dziennego. Co idealnie podsumowuje tę lekturę, jako obowiązkową dla miłośników głębokich, psychodelicznych doznań.

IG @wilk_czyta

Czy zastanawialiście się kiedyś, co by było, gdyby cisza mogła mówić? Marcin Majchrzak w swojej antologii przywołuje tę hipotetyczną możliwość, otwierając przed nami drzwi do świata, w którym cisza jest równie głośna jak słowa.

Zbiór charakteryzuje interesująca klamra kompozycyjna – rozpoczyna się od opowiadania tytułowego, następnie, po poprowadzeniu czytelnika przez...

“Cisza” Marcina Majchrzaka to zbiór opowiadań, które można zaliczyć do horroru, grozy czy weird fiction. Autor przechodzi raczej wydeptane ścieżki, nie szuka nowych rozwiązań, ale stara się składać znane już klocki w nieco inną całość. Jak to wychodzi? Całkiem przyzwoicie jeśli ktoś gustuje w tym gatunku. Ja niespecjalnie, ale oceniam znacznie wyżej niż mocno promowaną “Wilgość”.

Przede wszystkim Majchrzak unika topornej i nachalnej ideologizacji. Nawet jeśli podejmuje tematy trudne (jak w mojej ulubionej miniaturze “Transgresja”) to czyni to ze smakiem. Co więcej czasem przyjęta taktyka zdaje się dawać całkiem ciekawe efekty. Dwa z tych opowiadań wydają mi się znacznie ciekawsze od reszty. Wspomniana już wcześniej “Transgresja” oraz wykorzystujące motyw znanej creepypasty opowiadanie “118”. Dla fanów gatunku!

“Cisza” Marcina Majchrzaka to zbiór opowiadań, które można zaliczyć do horroru, grozy czy weird fiction. Autor przechodzi raczej wydeptane ścieżki, nie szuka nowych rozwiązań, ale stara się składać znane już klocki w nieco inną całość. Jak to wychodzi? Całkiem przyzwoicie jeśli ktoś gustuje w tym gatunku. Ja niespecjalnie, ale oceniam znacznie wyżej niż mocno promowaną...

Jestem fanką prozy Marcina Majchrzaka i z każdą kolejną, przeczytaną książką staję się coraz większą fanką. Książki tego autora mają swój specyficzny klimat , a na wzmiankę zasługuje piękna polszczyzna.

Jestem fanką prozy Marcina Majchrzaka i z każdą kolejną, przeczytaną książką staję się coraz większą fanką. Książki tego autora mają swój specyficzny klimat , a na wzmiankę zasługuje piękna polszczyzna.

Cisza... Słyszycie? Tak, tak właśnie huczy cisza. W niej zawarte jest wszystko to, co przygnębia, budzi grozę, doprowadza do szaleństwa. Bez niej nie ma stukania w drzwi, odgłosu kroków, mruczenia burzy, krzyku, szeptu czy dźwięku wypuszczanego powietrza z płuc.
I takie są odpowiadania Marcina. Mroczne, czasami proste, innym razem baśniowe, oniryczne, lekkie i przytłaczające. Każde inne. Każde przedstawiające zupełnie inne źródło naszych lęków i koszmarów. Każde zawarte w ciszy. Tej, która tworzy w naszych głowach te wszystkie obrazy i zezwala na odpowiednie dźwięki.
Autor w swoich opowiadaniach porusza się pomiędzy złem, które istnieje wśród nas a tym, które tworzy nasz mózg. Ukazuje ludzi, jako słabe istoty o niedoskonałym rozumie, błędnie odczytujące rzeczywistość i posuwające się do irracjonalnych rzeczy. Miejsca wydarzeń są świetnie wybrane i opisane z tylko tymi szczegółami, które mają nas interesować. Skupia się na nich, pomijając zbędne elementy. Podobnie sprawa ma się z postaciami.
W zależności od opowiadania dostajemy brutalność, psychozę, wulgarność, senny klimat czy akcję na wysokich obrotach.
Wszystko dopełnia język użyty przez autora. Przekleństwa słyszane na codzień na ulicy przenikają się z językiem profesorów polonistyki.
Jak dla mnie bardzo interesujący i wart uwagi tytuł. Tym bardziej, że tak pięknie wydany.
Polecam

Cisza... Słyszycie? Tak, tak właśnie huczy cisza. W niej zawarte jest wszystko to, co przygnębia, budzi grozę, doprowadza do szaleństwa. Bez niej nie ma stukania w drzwi, odgłosu kroków, mruczenia burzy, krzyku, szeptu czy dźwięku wypuszczanego powietrza z płuc.
I takie są odpowiadania Marcina. Mroczne, czasami proste, innym razem baśniowe, oniryczne, lekkie i...

super

super

Chwytliwe, porywające opowiadania. Zbiór zakończony w niebanalny i zaskakujący sposób. Nie można zapomnieć o wyszukanym słownictwie autora, co sprawia że lektura robi jeszcze większe wrażenie.

Chwytliwe, porywające opowiadania. Zbiór zakończony w niebanalny i zaskakujący sposób. Nie można zapomnieć o wyszukanym słownictwie autora, co sprawia że lektura robi jeszcze większe wrażenie.