Po ucieczce z więzienia Finn dość mocno zderza się z rzeczywistością i osamotnieniem – trafia w miejsce zasad, pozorów i wszechobecnego Protokołu, brat, na którym dotychczas polegał, pozostaje w Incarceronie, a Claudia zaczyna w niego wątpić. Okazuje się, że żaden świat nie jest doskonały, sojusze stają pod znakiem zapytania, nie ma wyboru bez konsekwencji...
Jak postąpią bohaterowie, który ze światów okaże się cenniejszy i jak wiele prawdy mają proroctwa Sapphique’a? Niektóre odpowiedzi zaskoczą nawet ich samych.

Po ucieczce z więzienia Finn dość mocno zderza się z rzeczywistością i osamotnieniem – trafia w miejsce zasad, pozorów i wszechobecnego Protokołu, brat, na którym dotychczas polegał, pozostaje w Incarceronie, a Claudia zaczyna w niego wątpić. Okazuje się, że żaden świat nie jest doskonały, sojusze stają pod znakiem zapytania, nie ma wyboru bez konsekwencji...
Jak postąpią...

"Więzień Incanceron" i "Uciekinier Sapphique" Catherine Fisher to dwa tomy cyklu, który skończył się równie szybko, jak się zaczął. Szeroko reklamowany, doczekał się jedynie dwóch pierwszych tomów, a o kontynuacji internet milczy. Całe szczęście otwarte zakończenie drugiego tomu nie wymaga szczególnie dalszej historii.
Mi ta seria wpadła w ręce całkiem przypadkiem i właściwie jakby nie trafiła, to nie byłaby to żadna strata.

Nie warto dla tych tomów skrobać dwóch osobnych recenzji, bo właściwie można by upchać całą treść w jednym tomie i by to nie bolało. Zresztą pierwszy kończy się w taki sposób w jaki w moim regulaminie czytelniczym tom I kończyć się nie ma prawa.

Cykl "Incanceron" to historia dwóch światów, które są rozdzielone, a zarazem nierozłącznie połączone.
Incanceron to olbrzymie więzienie w którym mieszczą się całe miasta, lasy, morza i góry. Piekło dla osadzonych tam więźniów, którzy żyjąc w nim od pokoleń zaczynają tracić pojęcie, czy w ogóle jest coś na Zewnątrz.
Z kolei Zewnętrzne, zwane przez mieszkańców Epoką, to królestwo, gdzie mimo wysoko rozwiniętej technologii panują surowe zasady, aby przestrzegać realiów jednego wieku i nie iść naprzód. Bo? Bo była wojna i ktoś doszedł do wniosku, że jak wszystko stanie w miejscu, to będzie bardzo fajnie.

W tych realiach żyją kolejno Finn i Claudia. On, więzień Incanceronu, dziecko zrodzone w trzewiach więzienia. I ona, córka Naczelnika, narzeczona księcia i przyszła królowa.

Wykreowane światy, koleje losów bohaterów i cała fabuła budzi z miejsca zainteresowanie. Ale niestety na świetnym pomyśle moje uznania dla autorki się kończy.
Catherine Fisher stworzyła sobie historię, która zdecydowanie ją przerosła. Światu zabrakło szczegółów, pierwszoplanowym bohaterom charakteru(takiego stałego, bo zwykle się zachowywali, tak jak trzeba było na użytek fabuły a nie według swoich cech osobowości),a drugiemu planowi miejsca w fabule i określonych zadań. Dużo wątków i postaci pojawiło się właściwie bez żadnego pomysłu na ich wykorzystanie. Drugi plan wypełniali bohaterowie, których całym celem było zachowywanie się tak, jak określono ich w pierwszym zdaniu o nich i koniec.
Najgorzej jednak wypada fabuła. Cała intryga, problemy społeczne i spiski, wokół których historia się kręci, to kwestia potraktowana bardzo po macoszemu. A nawet nie, zwyczajnie od czapy.
Historia jest grubymi nićmi szyta, i to z różnych materiałów. Wszystko razem tworzy bardzo pokraczną całość, gdzie czytelnik często musi łapać się za głowę, skąd jakiś wątek w ogóle się wziął, nie mówiąc już o tym po co.

No tak, historia ciekawa. Pomysł był dobry, ale pisarce zabrakło zdolności i dobrego warsztatu.
Skończyło się na dwóch tomach, które tworzą jako taką całość, ale finalnie są absurdalnie słabo napisane, a zwroty akcji i ostateczne rozwiązania kompletnie niejasne i nie wiadomo skąd wytrzaśnięte.

"Więzień Incanceron" i "Uciekinier Sapphique" Catherine Fisher to dwa tomy cyklu, który skończył się równie szybko, jak się zaczął. Szeroko reklamowany, doczekał się jedynie dwóch pierwszych tomów, a o kontynuacji internet milczy. Całe szczęście otwarte zakończenie drugiego tomu nie wymaga szczególnie dalszej historii.
Mi ta seria wpadła w ręce całkiem przypadkiem i...

„Świat to niekończąca się pętla, wstęga Mobiusa, kołowrotek, w którym biegamy.”

Po lekturze „Więźnia Incarceronu”, który był bardzo interesujący, musiałam sięgnąć po kontynuację. I muszę przyznać, że całość była porównywalna do pierwszej części. Te same rzeczy mnie zachwyciły i te same spowodowały, że nie oceniam tej pozycji wyżej. Historia jest z całą pewnością niebanalna, można tu znaleźć elementy wielu gatunków, od sci-fi, poprzez fantastykę i przygodę, jest tajemnica, jest napięcie, brakuje jedynie jakiegokolwiek mocniej zarysowanego wątku romantycznego. Całość naprawdę wciąga, ale wciąż pojawiały się, przynajmniej jak dla mnie, problemy z wyobrażeniem sobie niektórych miejsc i sytuacji i wciąż uważam, że opisy i charakterystyki postaci pozostawiają pewien niedosyt.

O czym jest w tej części ? Finn wydostał się z więzienia, o czym marzył przez cały pobyt wewnątrz, w końcu zobaczył gwiazdy, ale Zawnętrze nie spełniło w pełni jego oczekiwań, trafił do Królestwa, gdzie ludzie żyją w zgodzie z Protokołem na wzór dawnych epok, świata intryg, kłamstw i złudzeń, gdzie tylko najbogatsi i Ci, którzy posiadają władzę, mają wszystko. A biedni? „Dla nas Epoka to nie dekoracje ani zabawa na niby. To rzeczywistość. Nie mamy pałeczek kosmetycznych, elektryczności ani pleksiglasu. Malownicza nędza, którą królowa lubi oglądać podczas przejażdżek, to nasz dom. Ona się bawi w dawne czasy. My w nich żyjemy.”

Finn nie może uwierzyć w to, że trafił z jednego więzienia do drugiego i w dodatku pozostawił wewnątrz swojego brata krwi, który po intrydze Naczelnika nie może się stamtąd wydostać i teraz za wszelką cenę poszukuje wyjścia. A tymczasem więzienie, jako istota samowystarczalna, żyje swoim życiem i układa swój własny plan.

„Każde więzienie dla tych, którzy w nim tkwią, jest wszechświatem. […] może i Królestwo jest mikroskopijne? Może i ono kołysze się u dewizki zegarka jakiejś istoty? Ucieczka to za mało, bo nie daje odpowiedzi na pytania. To nie Wolność. Dlatego naprawię moje skrzydła i odlecę do gwiazd.[…] - Może naszą ucieczką jest śmierć. - Śmierć to także kolejne drzwi.”

Jaka jest prawda o tamtym świecie?

Zakończenie i odpowiedź na to pytanie może nie jest rewelacyjne, ale z całą pewnością warto je poznać. I oczywiście polecam tę książkę. Nie nudziłam się.

Dodam jeszcze, że słyszałam iż ma pojawić się ekranizacja pierwszej części tej serii. Szczęście moje było przeogromne, do czasu aż nie znalazłam wzmianki na filmweb.pl że Taylor Lautner będzie Finnem... Taak... mój entuzjazm się rozpłynął i jeśli ten film pojawi się na ekranach to naprawdę nie wiem, czy psychicznie sobie z tym poradzę.

„Świat to niekończąca się pętla, wstęga Mobiusa, kołowrotek, w którym biegamy.”

Po lekturze „Więźnia Incarceronu”, który był bardzo interesujący, musiałam sięgnąć po kontynuację. I muszę przyznać, że całość była porównywalna do pierwszej części. Te same rzeczy mnie zachwyciły i te same spowodowały, że nie oceniam tej pozycji wyżej. Historia jest z całą pewnością...

Cóż mogę powiedzieć - doskonała kontynuacja akcji z "Więźnia"!

W Incarceronie Attia i Keiro walczą o przetrwanie, przekonani, że Finn zdradził ich i porzucił. Attia przyłącza się do trupy sztukmistrza Rixa, który twierdzi, że jest posiadaczem rękawicy Sapphique'a (która jest jedyną szansą na wydostanie się z wiezienia).

Natomiast w Królestwie sprawy wcale nie mają się lepiej. Claudia, porzucona przez ojca - Naczelnika Incarceronu, który uciekł do więzienia i zniszczył za sobą portal, jest zdana na łaskę królowej Sii, Finn nie potrafi się przystosować do nowego otoczenia, czym nie zyskuje sympatii dworzan, a Jared, mimo ciężkiej pracy nad naprawą portalu, nie dość, że nie zyskuje zadowalających efektów, to jeszcze zostaje zmuszony do porzucenia pracy nad przejściem. A w międzyczasie, żeby pogorszyć sytuacje, pojawia się chłopiec, który twierdzi, że jest prawdziwym księciem Gilsem. Więc nieciekawie, zwłaszcza, że jest bardziej wiarygodny od Finna.

No i tak się zaczyna akcja w drugiej części, która według mnie jest utrzymana na równie wysokim poziomie co pierwsza. Ładny styl pisania, zaskakujące zwroty akcji w połączeniu z tym dziwnym światem - naprawdę super.

Zakończenie można było przewidzieć, jednak to, co się działo po drodze i w jaki sposób się zakończyło - naprawdę, nie wpadłabym na to! Co trochę wiążę się z tym, że nie do końca zrozumiałam o co chodziło...

Zdecydowanie moją ulubioną postacią był Keiro. Jared odegrał ogromną rolę w tej części, ale spodziewałam się nieco więcej po królowej Sii. Były intrygi i spiskowania, owszem, ale myślałam, że stać ją na więcej. No i po przeczytaniu ostatniego rozdziału mam lekki niedosyt, jakby nie wszystkie sprawy zostały zamknięte (chociaż chyba zostały, ale tak mi się wydaje...).

Polecam!

Cóż mogę powiedzieć - doskonała kontynuacja akcji z "Więźnia"!

W Incarceronie Attia i Keiro walczą o przetrwanie, przekonani, że Finn zdradził ich i porzucił. Attia przyłącza się do trupy sztukmistrza Rixa, który twierdzi, że jest posiadaczem rękawicy Sapphique'a (która jest jedyną szansą na wydostanie się z wiezienia).

Natomiast w Królestwie sprawy wcale nie mają się...

Ja chcę kolejną częęęść!

Ja chcę kolejną częęęść!

Książka, tak samo jak część pierwsza nie zawodzi czytelnika w ani jednym momencie. Wciąga i pochłania bez litości.

Książka, tak samo jak część pierwsza nie zawodzi czytelnika w ani jednym momencie. Wciąga i pochłania bez litości.

Finn uciekł, ale co Keirem i Attią? Czy Finn'owi i Claudie uda się ich uwolnić? Czy Claudie zostanie królową? Kto okaże się prawdziwym księciem? Tego dowiesz się właśnie dzięki tej książce ;)

Finn uciekł, ale co Keirem i Attią? Czy Finn'owi i Claudie uda się ich uwolnić? Czy Claudie zostanie królową? Kto okaże się prawdziwym księciem? Tego dowiesz się właśnie dzięki tej książce ;)

Kończę ta książka stary rok bardzo mnie ta historia wciągnęła mimo że to lektura dla dzieci to uważam ja za bardzo dobra

Kończę ta książka stary rok bardzo mnie ta historia wciągnęła mimo że to lektura dla dzieci to uważam ja za bardzo dobra

Pamiętam, że niezbyt podobał mi się kierunek, w którym poszła ta seria, choć ogółem jest raczej solidna. Cierpi na przypadłość heteronormatywności i łączenia ze sobą głównych bohaterów jeśli tylko są przeciwnych płci

Pamiętam, że niezbyt podobał mi się kierunek, w którym poszła ta seria, choć ogółem jest raczej solidna. Cierpi na przypadłość heteronormatywności i łączenia ze sobą głównych bohaterów jeśli tylko są przeciwnych płci