Wiele osób narzeka na ten tom, że niby nudny, etc. Nie zgodzę się do końca w tej kwestii. Z pewnością późniejszy tom z potomkiem Vendela był nieco ciekawszy, ale i ten jest niczego sobie.
Nie będę robić recenzji, zrobiono to przede mną niejednokrotnie z pewnością.
Pani Sandemo trochę mało zna się na realiach ówczesnej polityki, o której pisze, to mnie drażni w jej piórze. Jak już wspominałam w "Diabelskim jarze", postaci u niej są jednowymiarowe i płaskie.
Postać Vendela irytuje od momentu spotkania z ludem Nieńców. No i tutaj w tym momencie widać brak znajomości M.S., jeśli chodzi o zwyczaje, tradycje itd. ludów syberyjskich.
Vendel... to straszna ciota. Tyle, jeśli chodzi o jego osobę. Nie będzie walczyć o żonę, bo to nieładnie, nie weźmie udziału w turnieju, ani polowaniu, bo zwierzęta, nie zostanie, bo mama... OMG -.- Koniec książki również nieciekawy. Nagle z dupy oświadcza się jakiejś gosposi i mówi, że miłość jego jest głęboka i prawdziwa? Strasznie tym mi autorka spaskudziła ostatnie stronice.
Kalectwo Vendela na plus. Bo prawdopodobne i życiowe.
Na plus również piosenki rosyjskie, śpiewane przez Vendela. Autorka zamieściła rzeczywiste teksty. Zadałam sobie trudu, by ich poszukać, jako że znam rosyjski. I znalazłam. Najlepsza wersja jest w wykonaniu Olega Pogudina "Pozabyt-pozabroszen" (Олег Погудин - Позабыт-позаброшен, ->wystarczy skopiować na yt, nie zamieszczam linka, bo nie wiem, czy można). Na plus ucieczka Vendela - bardzo poetyczne opisy Irtyszu. Na duży plus postać Tun-sij i kwestia Tengela Złego.
To chyba wszystko.

Wiele osób narzeka na ten tom, że niby nudny, etc. Nie zgodzę się do końca w tej kwestii. Z pewnością późniejszy tom z potomkiem Vendela był nieco ciekawszy, ale i ten jest niczego sobie.
Nie będę robić recenzji, zrobiono to przede mną niejednokrotnie z pewnością.
Pani Sandemo trochę mało zna się na realiach ówczesnej polityki, o której pisze, to mnie drażni w jej piórze....