Już od pierwszych stron książki zachwyca jej klimat. Opis Kenii jest sugestywny, idyliczny, można odnieść wrażenie, że rajski. Autorka kocha Afrykę z całym jej inwentażem. Nie jest to melodramat, co zresztą bardzo mnie zaskoczyło. Jest to raczej zbiór wspomnień, tych najważniejszych i tylko naszych. Tych wspomnień, które przywołujemy tuż przed snem, które przepływają jak fala przez naszą pamięć, gdy leżymy w ciemnościach z zamkniętymi oczami. Czytając tę książkę, miałam wrażenie jakby kenijski wiatr smagał moją twarz. Opisy przyrody czarują, podobnie jak Afryka czaruje tych, którzy kiedyś pozostawili jej swoje serce.
Uznanie dla autorki nie tylko za talent literacki, ale także za wrażliwość. Autorka zwraca uwagę na okrucieństwo wobec zwierząt afrykańskich: na wyrywanie żyraf, hien, flemingów z ich naturalnego środowiska celem zasilenia cyrków, menażerii i późniejszych Zoo. Jest początek wieku, a znajduje się ktoś, kto piętnuje egozim i snobizm gatunku ludzkiego.Książka godna polecenia.Cieszę się, że po nią sięgnęłam.

Już od pierwszych stron książki zachwyca jej klimat. Opis Kenii jest sugestywny, idyliczny, można odnieść wrażenie, że rajski. Autorka kocha Afrykę z całym jej inwentażem. Nie jest to melodramat, co zresztą bardzo mnie zaskoczyło. Jest to raczej zbiór wspomnień, tych najważniejszych i tylko naszych. Tych wspomnień, które przywołujemy tuż przed snem, które przepływają jak...