Smutne, że autor zszedł na drogę przestępstwa. Nie uważałem go za jakiegoś guru, ale naprawdę szanowałem jako człowieka.

Smutne, że autor zszedł na drogę przestępstwa. Nie uważałem go za jakiegoś guru, ale naprawdę szanowałem jako człowieka.

Jest to zbiorcza opinia o wszystkich trzech częściach.
Pamiętam jeszcze i kojarzę ten tytuł z lat 90., kiedy ukazała się pierwsza część - książka narobiła szumu i przewijała się w rozmowach, mimo braku internetu w dzisiejszej postaci.
Prawdę mówiąc - nie jestem targetem. Od prawie 20 lat omijam kościoły z daleka, jestem zdeklarowaną ateistką, a samą instytucję kościoła uważam za siedlisko patologii, więc historie osób pokrzywdzonych przez kościół w tych książkach budziły moje współczucie i wielki smutek, ale nie zaskakiwały i nie dowiedziałam się o kościele nic, o czym bym już wcześniej nie wiedziała.
Wspomnę, że książkom brak korekty - przewijają się w nich błędy ortograficzne. W kwestii technicznej dodam, że są wydrukowane zbitą czcionką z bardzo małą interlinią, przez co dość długo się przez nie brnie, choć z pozoru na oko wydają się cienkie i małe. Albo po prostu miałam takie wrażenie, bo męczyła mnie treść 😛
Nie odmawiam tym książkom wartości w warstwie informacyjnej/reportażowej - autor zapewnia solennie, że wszystkie opowiedziane przez niego historie są w 100% autentyczne i nie mam żadnego powodu, aby mu nie wierzyć. W książkach można też znaleźć skany różnych dokumentów, potwierdzających ich autentyczność. Myślę, że dziś i tak jest już o wiele większa świadomość społeczna kościelnych patologii, choćby dzięki filmom braci Sekielskich i innym głośnym sprawom, niż te ćwierć wieku temu, jednak wciąż chyba warto takie historie rozpowszechniać, bo ciągle także jeszcze jest sporo ludzi zaślepionych i bezkrytycznych wobec kościoła. Z pewnością te książki też w swoim czasie przyczyniły się jakoś do zwiększenia świadomości społecznej.
Autor jednak, pomimo ostrej i słusznej krytyki kościoła jako instytucji, jest człowiekiem wierzącym, wręcz przyjmującym istnienie boga jako pewnik. W książkach (zwłaszcza cała druga połowa drugiej części o tym była) przekazuje także swoje filozoficzne przesłanie, które jest takie, że religia chrześcijańska w swojej pierwotnej formie jest super, Biblia jest super, pierwsze wieki chrześcijaństwa były super, tylko od Konstantyna zaczęło się psuć, no i wszystkie patologie to wina ludzi, którzy później tworzyli kościół. Dla mnie jako ateistki było to trochę takie nudne mambo-dżambo, bo ogólnie to mam nieco inaczej sprecyzowane poglądy.
Prawdę mówiąc, nie chciało mi się tych książek za bardzo czytać, bo wiedziałam, że tego typu lektura to u mnie tylko wyważanie otwartych drzwi. Może te 20 lat temu byłoby to w jakiś sposób dla mnie znaczące, ale teraz to już nie bardzo. Historie z życia wzięte czytało się z jaką taką ciekawością, wywody filozoficzne natomiast wymęczyły mnie. Jednak dla osób wierzących i pewnych swojej wiary mogą być całkiem ciekawą lekturą. Polecam wierzącym, zwłaszcza katolikom.

Jest to zbiorcza opinia o wszystkich trzech częściach.
Pamiętam jeszcze i kojarzę ten tytuł z lat 90., kiedy ukazała się pierwsza część - książka narobiła szumu i przewijała się w rozmowach, mimo braku internetu w dzisiejszej postaci.
Prawdę mówiąc - nie jestem targetem. Od prawie 20 lat omijam kościoły z daleka, jestem zdeklarowaną ateistką, a samą instytucję kościoła...

Bardzo ważna książka, jedna z tych, które skutecznie podważyły w Polsce mity o bogobojnym kościele i pokazały tę instytucję taką, jaką jest naprawdę. Dziś to już nie robi wrażenia, ale wtedy to był szok.

Bardzo ważna książka, jedna z tych, które skutecznie podważyły w Polsce mity o bogobojnym kościele i pokazały tę instytucję taką, jaką jest naprawdę. Dziś to już nie robi wrażenia, ale wtedy to był szok.

wysoka ocena za odwagę byłego księdza aby podzielić się swoimi wspomnieniami i raz jeszcze przybliżyć czytelnikom kulisy instytucji, którą zwiemy KOŚCIOŁEM. Obecnie takie książki nie robią już większego wrażenia - są jedynie dodatkowym świadectwem na prawdziwość setek już znanych relacji.

wysoka ocena za odwagę byłego księdza aby podzielić się swoimi wspomnieniami i raz jeszcze przybliżyć czytelnikom kulisy instytucji, którą zwiemy KOŚCIOŁEM. Obecnie takie książki nie robią już większego wrażenia - są jedynie dodatkowym świadectwem na prawdziwość setek już znanych relacji.

Krzykliwy tytuł, bijące po oczach szkarłatne litery, kontrowersyjny autor, który rzucił sutannę. Z okładek „Fakty i Mity” oraz „Fakty po Mitach” bije dokładnie taka sama szmirowata aura, co nie pozwoli mi ocenić „Byłem księdzem” zbyt wysoko. Sama treść stwarzała wielkie pole (minowe) do dyskusji. Można godzinami rozmawiać o kapłaństwie, Kościele katolickim i ludźmi, którzy się wokół tej ogromnej machiny kręcą i podejrzewam, że temat by się nadal nie wyczerpał. Gdy byłam dzieckiem, które nie miało żadnego wyrobionego zdania na jakikolwiek temat, chciałam zaszokować na religii i powtórzyłam zdanie mojej ciotki, która twierdziła, że ksiądz ma jeszcze cięższe grzechy od świeckich ludzi. Oj, czego ja się musiałam potem nasłuchać od histerycznej katechetki, która o mało przy tym nie dostała zawału. Oczywiście domyśliła się, że to nie moje zdanie, bo jeszcze bym została klasową heretyczką. A teraz? Na ilu poziomach może upaść w naszych czasach ksiądz, wiadomo już bardzo dokładnie.

Pan Kotliński nakreślił wiele problemów, które są do dziś jak najbardziej aktualne, pogłębione i pomnożone. W wielu fragmentach podzielałam też jego zdanie, ale spoglądając na treść jako całość, dopatrzyłam się wielu nieścisłości. Nie zgadzam się przede wszystkim z wypowiedzią na początku, że autor piętnuje jedynie instytucję, a nie poszczególnych ludzi. Przytoczone przypadki jednostek mówią za siebie. Drażniło mnie i jednocześnie też śmieszyło, w jakim niewinnym świetle ukazywał się sam narrator w tej szalonej opowieści. Wypowiadał się tak kwieciście o innych, ale o swoich belkach w oczach chyba zapomniał.

Osobiście podeszłam do książki dziennikarza… e, byłego księdza z dystansem. Rozumiem jaka idea przez nią przemawiała, ale gdyby autor poznał kierunek, w którym jego życie poszybuje, to jestem ciekawa, ile by w niej pozmieniał.

Krzykliwy tytuł, bijące po oczach szkarłatne litery, kontrowersyjny autor, który rzucił sutannę. Z okładek „Fakty i Mity” oraz „Fakty po Mitach” bije dokładnie taka sama szmirowata aura, co nie pozwoli mi ocenić „Byłem księdzem” zbyt wysoko. Sama treść stwarzała wielkie pole (minowe) do dyskusji. Można godzinami rozmawiać o kapłaństwie, Kościele katolickim i ludźmi, którzy...

Książka... dobra, ale nic więcej. To, co mnie najbardziej odrzucało, to dość swobodny stosunek autora do ortografii. Chodzi o np. rzeczowniki pospolite pisane z wielkiej litery (autor nie widzi różnicy pomiędzy kościołem - budynkiem i Kościołem - instytucją),literówki na zasadzie "piszę jak słyszę" (pimpong - sic! - zamiast ping-pong),liczne kolokwializmy i błędy stylistyczne. Wiem, że "polska język trudna język", ale język ojczysty to skarb, a o skarb trzeba dbać.

Pomijając niepoprawną polszczyznę, książkę czyta się dobrze. Nie nudzi, ale też nie wnosi nic, czego byśmy nie wiedzieli wcześniej (rozpusta, pijaństwo, przestępstwa finansowe i seksualne, mieszanie się do polityki).

Po trylogię Kotlińskiego sięgnęłam już po tym, jak został aresztowany za przestępstwa finansowe i (podobno) próbę zlecenia zabójstwa byłej żony. To rzuca cień na wiarygodność autora. Dlatego do niektórych jego poglądów podchodzę nieco sceptycznie.

Książka... dobra, ale nic więcej. To, co mnie najbardziej odrzucało, to dość swobodny stosunek autora do ortografii. Chodzi o np. rzeczowniki pospolite pisane z wielkiej litery (autor nie widzi różnicy pomiędzy kościołem - budynkiem i Kościołem - instytucją),literówki na zasadzie "piszę jak słyszę" (pimpong - sic! - zamiast ping-pong),liczne kolokwializmy i błędy...

Czy mnie coś w tej książce zdziwiło? Niekoniecznie... od dawna wiadomo, że w kościele jak w każdej innej instytucji są ludzie dobrzy i mniej dobrzy.
Że kościołem rządzi pieniądz, wie chyba każdy 😉
Ja mimo to podziwiam ludzi, którzy decydują się iść na księży. Nie jest to łatwa droga. Na co autor przytacza konkretne przykłady.
Należy jednak odróżnić kościół jako kościół od łaski wiary. Kto ma wierzyć, to i tak będzie wierzył.

Czy mnie coś w tej książce zdziwiło? Niekoniecznie... od dawna wiadomo, że w kościele jak w każdej innej instytucji są ludzie dobrzy i mniej dobrzy.
Że kościołem rządzi pieniądz, wie chyba każdy 😉
Ja mimo to podziwiam ludzi, którzy decydują się iść na księży. Nie jest to łatwa droga. Na co autor przytacza konkretne przykłady.
Należy jednak odróżnić kościół jako kościół od...

Bardzo ciekawe i poruszające świadectwo. Każdy powinien przeczytać.

Bardzo ciekawe i poruszające świadectwo. Każdy powinien przeczytać.

Trudno napisać cokolwiek, gdy jest się wychowanym w katolickiej rodzinie w Małopolsce i czyta się takie rzeczy... Podobne historie znam też ze swojego życia. Przykre, ale ku refleksji.
Życzę wszystkim, aby nie spotykali kapłanów, jacy zostali opisani w tej książce.

Trudno napisać cokolwiek, gdy jest się wychowanym w katolickiej rodzinie w Małopolsce i czyta się takie rzeczy... Podobne historie znam też ze swojego życia. Przykre, ale ku refleksji.
Życzę wszystkim, aby nie spotykali kapłanów, jacy zostali opisani w tej książce.

~nie mogę mieć tego, co mają inni, więc będę miał to, czego inni nie mają lub co pragną mieć~
*
"Moja książka jest pierwszym i jedynym w swoim rodzaju świadectwem byłego księdza z kraju papieża. Nie piętnuje ona kapłańskich wad i słabości, ale zakłamanie systemu kamuflującego te wady; systemu który z góry niejako wyklucza istnienie takich wad i słabości u "nadludzi". ***********
Były ksiądz Roman Kotliński "Jonasz" opisuje grzechy główne instytucji kościelnych, także dramaty ofiar "pasterzy". To nie krytyka wiary, nic z tych rzeczy. Autor obnaża brudną i ciemną stronę kościoła katolickiego, obłudę, fałsz, zakłamanie, ale także prawdę o celibacie, homoseksualizmie, pedofilii, drodze do służby kapłańskiej młodych mężczyzn i...można by tak mnożyć. Tu nie ma co pisać, to trzeba przeczytać.

"Prawdziwym „przekleństwem” dla spowiedników są jednak ludzie o przeczulonych, nadwrażliwych sumieniach. Prym wiodą wśród nich członkinie kółek różańcowych i aktywistki Radia Maryja. Spowiadają się dosłownie ze wszystkiego, że np. „powąchały w piątek salceson”; „…23 razy powiedziały brzydkie słowo «kurcze»; „56 razy źle o kimś pomyślały”; a „raz nawet pomyliły się w różańcu…”

~nie mogę mieć tego, co mają inni, więc będę miał to, czego inni nie mają lub co pragną mieć~
*
"Moja książka jest pierwszym i jedynym w swoim rodzaju świadectwem byłego księdza z kraju papieża. Nie piętnuje ona kapłańskich wad i słabości, ale zakłamanie systemu kamuflującego te wady; systemu który z góry niejako wyklucza istnienie takich wad i słabości u "nadludzi"....