Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krzykliwy tytuł, bijące po oczach szkarłatne litery, kontrowersyjny autor, który rzucił sutannę. Z okładek „Fakty i Mity” oraz „Fakty po Mitach” bije dokładnie taka sama szmirowata aura, co nie pozwoli mi ocenić „Byłem księdzem” zbyt wysoko. Sama treść stwarzała wielkie pole (minowe) do dyskusji. Można godzinami rozmawiać o kapłaństwie, Kościele katolickim i ludźmi, którzy się wokół tej ogromnej machiny kręcą i podejrzewam, że temat by się nadal nie wyczerpał. Gdy byłam dzieckiem, które nie miało żadnego wyrobionego zdania na jakikolwiek temat, chciałam zaszokować na religii i powtórzyłam zdanie mojej ciotki, która twierdziła, że ksiądz ma jeszcze cięższe grzechy od świeckich ludzi. Oj, czego ja się musiałam potem nasłuchać od histerycznej katechetki, która o mało przy tym nie dostała zawału. Oczywiście domyśliła się, że to nie moje zdanie, bo jeszcze bym została klasową heretyczką. A teraz? Na ilu poziomach może upaść w naszych czasach ksiądz, wiadomo już bardzo dokładnie. Pan Kotliński nakreślił wiele problemów, które są do dziś jak najbardziej aktualne, pogłębione i pomnożone. W wielu fragmentach podzielałam też jego zdanie, ale spoglądając na treść jako całość, dopatrzyłam się wielu nieścisłości. Nie zgadzam się przede wszystkim z wypowiedzią na początku, że autor piętnuje jedynie instytucję, a nie poszczególnych ludzi. Przytoczone przypadki jednostek mówią za siebie. Drażniło mnie i jednocześnie też śmieszyło, w jakim niewinnym świetle ukazywał się sam narrator w tej szalonej opowieści. Wypowiadał się tak kwieciście o innych, ale o swoich belkach w oczach chyba zapomniał. Osobiście podeszłam do książki dziennikarza… e, byłego księdza z dystansem. Rozumiem jaka idea przez nią przemawiała, ale gdyby autor poznał kierunek, w którym jego życie poszybuje, to jestem ciekawa, ile by w niej pozmieniał.