Naprawdę dobrze napisane wspomnienia z Camino. Trochę informacji poradnikowych, reszta to opis przeżyć, refleksji i relacji ze spotkanymi ludźmi. Camino zmienia ludzi.

Naprawdę dobrze napisane wspomnienia z Camino. Trochę informacji poradnikowych, reszta to opis przeżyć, refleksji i relacji ze spotkanymi ludźmi. Camino zmienia ludzi.

Przewrotny tytuł przyciąga uwagę i brzmi jak ostrzeżenie przed nie przemyślaną podróżą tym najstarszym szlakiem w Europie. Chętnie czytam książki o drodze do Santiago de Compostela, ale muszę przyznać, że początki z tą książką były trudne: i dla autora i dla mnie. Na szczęście z upływem czasu i jemu szło się lepiej i mnie czytało. Obydwoje złapaliśmy ten szczególny rytm, nadawany przez Camino. A może po prostu zamiast oczekiwać podniosłych refleksji, skupiłam się na tym czego autor doświadczał. Do końca jednak brakowało mi rozdziałów. Były też i przemyślenia, celne spostrzeżenia i trafne komentarze. Jeśli czuję niedosyt to jest on leciutki . Od początku liczyłam na coś jeszcze głębszego. Nie takie był jednak zamiar autora. I dobrze. Dzięki tej książce mogłam podróżować z autorem nie tylko dzieląc z nim troski fizyczne ale również doświadczać wzrostu duchowego.
"Camino de Santiago to nie jest droga, którą się idzie. Tę drogę niesie się w sobie".

Przewrotny tytuł przyciąga uwagę i brzmi jak ostrzeżenie przed nie przemyślaną podróżą tym najstarszym szlakiem w Europie. Chętnie czytam książki o drodze do Santiago de Compostela, ale muszę przyznać, że początki z tą książką były trudne: i dla autora i dla mnie. Na szczęście z upływem czasu i jemu szło się lepiej i mnie czytało. Obydwoje złapaliśmy ten szczególny rytm,...

"Nie idź tam, człowieku" to książka, o której słyszałam takie opinie: "To książka, którą po prostu trzeba przeczytać", "Jeśli miałabyś przeczytać jedną książkę o Camino, wybierz tę".

To nie była jedyna książka o pielgrzymce do Santiago de Compostela, jaką przeczytałam, ale rzeczywiście wybrałam ją ze względu na opinie.

Nie powiem jednak, żeby mnie zachwyciła. Czuję ogromną tęsknotę do powrotu na szlak św. Jakuba, ale ta książka wcale jej nie spotęgowała. Wiele błędów językowych, brak głębszych refleksji - liczyłam na coś więcej.

"Nie idź tam, człowieku" to książka, o której słyszałam takie opinie: "To książka, którą po prostu trzeba przeczytać", "Jeśli miałabyś przeczytać jedną książkę o Camino, wybierz tę".

To nie była jedyna książka o pielgrzymce do Santiago de Compostela, jaką przeczytałam, ale rzeczywiście wybrałam ją ze względu na opinie.

Nie powiem jednak, żeby mnie zachwyciła. Czuję...

Moja opinia może nie będzie obiektywna ale pewnie dlatego, że oczekiwałam od tej książki czegoś głębszego, jeszcze głębszego. Czuję niedosyt.
Opowieść o drodze, pielgrzymce do Santiago de Compostela, o każdej miejscowości do której przybywa podróżnik-pielgrzym i jakie czekają na niego trudności i zmagania. Wybrałam tą lekturę jako wyzwanie LC na wakacje, bo ta droga o której czytałam nadal jest w zasięgu moich marzeń, być może kiedyś będą zrealizowane a książka ta uświadomiła mi na pewno, że bez względu na wiek w taką podróż zawsze można się wybrać.

Moja opinia może nie będzie obiektywna ale pewnie dlatego, że oczekiwałam od tej książki czegoś głębszego, jeszcze głębszego. Czuję niedosyt.
Opowieść o drodze, pielgrzymce do Santiago de Compostela, o każdej miejscowości do której przybywa podróżnik-pielgrzym i jakie czekają na niego trudności i zmagania. Wybrałam tą lekturę jako wyzwanie LC na wakacje, bo ta droga o...

Możesz nie wierzyć, ale warto to przeżyć a co najmniej przeczytać.

Możesz nie wierzyć, ale warto to przeżyć a co najmniej przeczytać.

Jeśli nie chcecie, aby Camino de Santiago stało się największym pragnieniem waszego serca - nie czytajcie.

Jeśli nie chcecie, aby Camino de Santiago stało się największym pragnieniem waszego serca - nie czytajcie.

Im dalej czytałem, tym bardziej ją chłonąłem i tym bardziej mi się podobała. Początek mnie nie wciągnął, czytało mi się jakoś dziwnie - zwaliłem to na fakt, iż autor mieszka w Niemczech, więc konstrukcja zdań może na modłę niemiecką. Jednak zacząłem się przyzwyczajać i ... spodobała mi się ta książka. Cenię sobie zwłaszcza przemyślane analizy autora ludzkich zachowań (w tym własne),ich genezę i oddziaływanie. Dla mnie to były perełki, przy których zmuszałem się do rozmyślań i w większości zgadzałem się z autorem. Miejscami śmieszna, parę razy zdarzyło mi się zachichotać (rzadko mi się to zdarza przy czytaniu książek),natomiast przy fragmencie ze świetlówką dosłownie rozwodniły mi się oczy ze śmiechu. Chciałbym kiedyś pójść na Camino i z pewnością dokupię jeszcze poradniki pana Andrzeja.
Reasumując: nie jest tak lekka jak "Jeden krok mi wystarczy" Gośki i Duśki ale równie pasjonująca. Cieszę się z zakupu tej ksiązki.

Im dalej czytałem, tym bardziej ją chłonąłem i tym bardziej mi się podobała. Początek mnie nie wciągnął, czytało mi się jakoś dziwnie - zwaliłem to na fakt, iż autor mieszka w Niemczech, więc konstrukcja zdań może na modłę niemiecką. Jednak zacząłem się przyzwyczajać i ... spodobała mi się ta książka. Cenię sobie zwłaszcza przemyślane analizy autora ludzkich zachowań (w tym...

Temat, czyli pielgrzymka do Santiago jak najbardziej za mną przemawia, jednak ta książka nie pozostawiła we mnie szczególnego śladu. Może dlatego, że jestem dużo młodsza od autora. Myślę, że troszkę starszym może bardziej się spodobać.

Temat, czyli pielgrzymka do Santiago jak najbardziej za mną przemawia, jednak ta książka nie pozostawiła we mnie szczególnego śladu. Może dlatego, że jestem dużo młodsza od autora. Myślę, że troszkę starszym może bardziej się spodobać.

Dlaczego ludzie pielgrzymują do miejsc świętych? Co powoduje, że ponoszą trudy wędrówki, godzą się na spartańskie warunki? Każdy, kto podejmuje się tego, ma z pewnością swoje osobiste powody.

Andrzej Kołaczkowski-Bochenek rusza jednym z najstarszych szlaków pielgrzymkowych Europy jako turysta, choć przyznaje, że w ankiecie podaje duchowe powody swej wędrówki. Czyżby już u początków drogi przeczuwał, że po 50 latach ateizmu „spotka Boga”? Czytelnik nie znajdzie jednak w książce „Nie idź tam człowieku” podniosłego nastroju związanego z przebudzeniem duchowym autora. To raczej dziennik podróży, prosty zapis wędrówki Camino de Santiago.

Kolejne etapy drogi, opisy mijanych miejsc, spotkanych ludzi. Niedogodności związane z brakiem haków czy stołków w kabinach prysznicowych. To problem, który będzie się przewijał w całej książce. Jeden z wielu oczywiście, bo takich ważnych, choć z pozoru błahych spraw będzie w trakcie pielgrzymowania bardzo dużo. Ot chociażby, czy uda się w kolejnym refugium (schronisku) zrobić pranie i czy pogoda pozwoli, by wyschło.

Sporo miejsca poświęca autor warunkom pogodowym, sprawom wyżywienia, noclegów. Opisuje też relacje z ludźmi- przyjacielskie w większości i braterskie, choć drogę do grobu św. Jakuba przebywa się raczej samotnie. To coś zupełnie innego niż nasze polskie zorganizowane i dokładnie zaplanowane pielgrzymki. Na Camino spotykają się ludzie różnych narodowości. A. Kołaczkowski-Bochenek dzieli ich na kategorie w zależności od tego, jaką przeczytali książkę: Hape Kerkelinga, Paulo Coelho, Shirley Mac Laine. Są jeszcze ci, którzy nie przeczytali żadnej z nich. Zdążający do grobu św. Jakuba wiedzą, że mogą liczyć na siebie w razie potrzeby. Jeśli ma się dwie pary skarpet, to jedną z nich można przecież pożyczyć.

Czytając „Nie idź tam człowieku”, ma się możność wzbogacenia wiedzy o Hiszpanach, dla których pielgrzymi są z pewnością źródłem dochodów, ale i czymś zupełnie naturalnym i oczywistym jak element krajobrazu. Miejscowi, widząc pielgrzyma, odruchowo wskazują ręką kierunek drogi, bo choć znak muszelki jest powszechny, bywa, że można się zagubić.

Książka może być pomocna dla tych, którzy wyruszą do Santiago de Compostela. Są w niej podane ceny noclegów, jedzenia, praktyczne rady... Te jednak są w każdym przewodniku, gdzie pewnie dokładniej można dowiedzieć się o tym, co czeka pielgrzyma. Co zatem jeszcze proponuje czytelnikowi Kołaczkowski-Bochenek? Czy zachęca go do drogi? Co z tym przewrotnym „nie idź tam człowieku”? W katedrze autor wyspowiada się, będzie uczestniczył w mszy. Napisze: „Schodzę po schodach, by stanąć przed świętym, który mnie tu wezwał, mimo iż na początku tego wezwania nie słyszałem”.

Czyli „idź tam człowieku”, na pewno twój wysiłek przyniesie owoce - tak zdaje się mówić do czytelnika autor. Warto przeczytać jego książkę, choć mogą czasem nużyć i denerwować w sumie mało odkrywcze uwagi o współczesnym społeczeństwie czy ekologii, nudne niekiedy dygresje i momentami drażniący dydaktyzm.

„Nie idź tam człowieku” to jednak dobry punkt wyjścia do zainteresowania się historią sanktuarium św. Jakuba i pielgrzymek do tego miejsca, których początek sięga 960 roku.

Dlaczego ludzie pielgrzymują do miejsc świętych? Co powoduje, że ponoszą trudy wędrówki, godzą się na spartańskie warunki? Każdy, kto podejmuje się tego, ma z pewnością swoje osobiste powody.

Andrzej Kołaczkowski-Bochenek rusza jednym z najstarszych szlaków pielgrzymkowych Europy jako turysta, choć przyznaje, że w ankiecie podaje duchowe powody swej wędrówki. Czyżby już u...

Świetna książka. Dzięki niej odważyłam się pójść samotnie w 2013 roku Drogą Św. Jakuba z Leon do Santiago de Compostela w Hiszpanii.

Świetna książka. Dzięki niej odważyłam się pójść samotnie w 2013 roku Drogą Św. Jakuba z Leon do Santiago de Compostela w Hiszpanii.