Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Godzina piąta po południu - w holu wejściowym hotelu Bertram trwa "wspaniały ceremoniał" podawania herbaty i maślanych bułeczek. "To jest właśnie stara Anglia. Zupełnie jakby czas cofnął się o sto lat". A jednak panna Marple czuje, że "nic tutaj nie wygląda realnie". Jej sędziwe już nieco zmysły (choć tutaj każdy powyżej sześćdziesiątego roku życia nazywany jest staruszkiem!!!) wyczuwają jakiś fałsz.
Jej umiejętności bardzo pomogą prowadzącemu śledztwo okazałemu (popularne u nas ostatnio słowo:) nadinspektorowi Fredowi Davy, zwanemu Tatą.
Intryga tu nieco skomplikowana, emocje może nie sięgają zenitu, ale lubię od czasu do czasu na nowo lub po raz pierwszy (tak wydaje mi się było tym razem) "wejść" w świat starego, dobrego, angielskiego kryminału, a dla mnie takie klimaty tylko u Agathy Christie.

Godzina piąta po południu - w holu wejściowym hotelu Bertram trwa "wspaniały ceremoniał" podawania herbaty i maślanych bułeczek. "To jest właśnie stara Anglia. Zupełnie jakby czas cofnął się o sto lat". A jednak panna Marple czuje, że "nic tutaj nie wygląda realnie...

Rozwiń

Zwiń

Justyna Sobolewska napisała piękną książkę o swojej babci, Jadwidze Stańczakowej z domu Strancman. Jak zaznacza już w pierwszym rozdziale, została zapamiętana jako "ta niewidoma od Białoszewskiego". Przyjaźniła się z nim, żyła w jego cieniu, choć przecież sama była poetką, pisała też prozę, wydała m.in. książkę "Ślepak".
Jej wnuczka odkrywa ją na nowo, przegląda dokumenty, otwiera teczki, znajduje nieznane zapiski, odsłuchuje taśmy.
Miałam takie poczucie, że razem z autorką odkrywam tę postać, poznaję jej trudne życie, a także małe wycinki twórczości. Sobolewska zamieszcza w książce niektóre wiersze i fragmenty prozy, które Stańczakowa nazywała "Prozinkami" (urocza nazwa).
Razem z Białoszewskim pisali też "Dziennik we dwoje". W sumie to właśnie on namówił Jadwigę, by pisała, debiutowała, mając prawie sześćdziesiąt lat.
Na pewno pamięć o niej w pewien sposób wrócił film "Parę osób, mały czas" z 2005 roku. Muszę go koniecznie obejrzeć.
Mam jednak wrażenie, że to opowieść Sobolewskiej sprawi, że Jadwiga Stańczakowa znajdzie należne jej miejsce.
Autorka "Ślepaka" wyprzedzała swój czas, dziś na pewno żyłoby się jej lepiej, choć choroba, na którą cierpiała, barwnikowe zwyrodnienie siatkówki, wciąż pozostaje nieuleczalna. Nie poddawała się, próbowała psychotroniki, radiestezji, dermooptyki, wierzyła, że poradzi sobie ze stanami depresyjnymi, które wiązały się z pobytami w szpitalu psychiatrycznym.
Bardzo dbała o swój wygląd zewnętrzny, jej wnuczka zamieściła wiele zdjęć, na których możemy ją oglądać w różnych etapach jej życia.
Justyna Sobolewska pisze o swoich uczuciach i odczuciach związanych z babcią. Nie zawsze były one łatwe. Z perspektywy czasu patrzy jednak na Jadwigę jako niezwykłą kobietę, samodzielną mimo niedowidzenia, silną i mądrą, walczącą o swoje miejsce nie tylko u boku Białoszewskiego.
Jest w tej książce wiele barw, Stańczakowa dużą wagę przywiązywała do kolorów.
W wierszu "Wchodzę w głąb barw" napisała: "Jestem niewidoma/Ale rozróżniam barwy". Widziała je zwłaszcza w snach.
W wywiadzie dla "Wysokich Obcasów" z dn. 9.09. 2024 roku Sobolewska powiedziała, że napisała tę książkę, by spełnić marzenie Jadwigi, "marzenie o obecności, o widzialności".
Uważam, że ta biografia jest ich spełnieniem. Bardzo polecam jej lekturę.

Justyna Sobolewska napisała piękną książkę o swojej babci, Jadwidze Stańczakowej z domu Strancman. Jak zaznacza już w pierwszym rozdziale, została zapamiętana jako "ta niewidoma od Białoszewskiego". Przyjaźniła się z nim, żyła w jego cieniu, choć przecież sama była poetką, pisała...

Rozwiń

Zwiń

W "Pawiu królowej" jest takie zdanie, którym lubię się czasem posługiwać: "Radio sobie włancza , nie zważając na sformułowania tego niepoprawność".
W "Magicznej ranie" bohaterowie dalej "włanczają", chcą też "wziąść" dla siebie z życia jak najwięcej. Podziwiają celebrytów i youtuberów, spotykają się na houserwarmingach party (dawniej parapetówkach). Bywają w piekarniach rzemieślniczych, jedzą chlebek miso, ale są i na Dniach Otwartych Multiparkingu, zamawiają "gównotosty za dwadzieścia zeta", a chcieliby, żeby to "był puszysty suflet z muśnięciem aerozolu truflowego".
Pisarka ma niezwykły talent łączenia wyrazów i zdań. Osiąga komiczny efekt, często śmiałam się głośno. Za chwilę jednak może zrobić się smutno, gdy uświadomimy sobie, że tak właśnie wygląda świat wokół nas.
Płytkie relacje, ekscytacja nad mało znaczącymi zdarzeniami, natychmiastowe komentarze do każdej sprawy (nie znam się, ale się wypowiem), lajki, fotki przy każdej okazji.
Surrealistyczne obrazy i rzeczywistość, która czasem je przypomina. Dziesięć opowiadań, które łączą się w całość.
Różni bohaterowie, różne światy, dosadny i wulgarny język, anglicyzmy, slogany reklamowe, język Internetu i ulicy - dla mnie Dorota Masłowska jest mistrzynią języka, pisze rewelacyjnie.
Czytajmy, znajdźmy na to czas, przyzwyczajajmy się, bo może, jak zastanawia się jedna z bohaterek, aktorka grająca w "Potędze Piastów", "za chwilę wszystkie roboty i AI zautomatyzują większość ludzkiej pracy, i nikt nie będzie musiał pracować". Coś trzeba będzie zrobić z wolnym czasem:)

W "Pawiu królowej" jest takie zdanie, którym lubię się czasem posługiwać: "Radio sobie włancza , nie zważając na sformułowania tego niepoprawność".
W "Magicznej ranie" bohaterowie dalej "włanczają", chcą też "wziąść" dla siebie z życia jak ...

Rozwiń

Zwiń

Nadmorska miejscowość P., tropy wyraźnie wskazują na Pobierowo z gigantycznym H'oteliskiem podobnym do jakiegoś kosmicznego statku. Ten kolejny z sieci ekskluzywnych obiektów czeka na otwarcie, które wciąż jest przesuwane. To w świecie realnym, nie książkowym.
U Iwasiów służy jako punkt pomocy humanitarnej, choć staje się też luksusowym azylem dającym schronienie. Przed czym? To jest pytanie! Mamy tu trochę dystopię, jakąś małą apokalipsę. Bohaterki (stanowią tu większość) opowiadają o swoim życiu, lękach, frustracjach. W pierwszej części, gdzie akcja toczy się w Osadzie ludzie mieszkają w pensjonatach, w przyczepach kempingowych, spacerują po plaży, na której umierają meduzy.
Pogłębia się atmosfera stagnacji, strachu; są tu wyraźne nawiązania do pandemii i wojny w Ukrainie. Zaczyna szwankować internet, rozluźniają się więzi między ludźmi.
Niepokojąca jest ta proza, przyznam, że trudno było mi wniknąć w ten świat. Potrzebowałam czasu na próby zrozumienia tego, co tam się dzieje; z bohaterami, z otoczeniem, z naszym światem.
Najlepiej byłoby przeczytać "Późne życie" od razu, w całości, ale też nie dałam rady udźwignąć jego ciężaru emocjonalnego.
Na pewno jest to ciekawa i wymagająca książka; czytana gdy temperatura we wrześniu przekracza 30 stopni, jest ostrzeżeniem. Mamy jeszcze czas, czy to już może jest "późne życie"???

Nadmorska miejscowość P., tropy wyraźnie wskazują na Pobierowo z gigantycznym H'oteliskiem podobnym do jakiegoś kosmicznego statku. Ten kolejny z sieci ekskluzywnych obiektów czeka na otwarcie, które wciąż jest przesuwane. To w świecie realnym, nie książkowym.
U Iwasiów służy jako punkt po...

Rozwiń

Zwiń