Nie mając co robić u swojej dziewczyny oraz czekając, aż ona skończy robić paznokcie stałem pod regałem i przeglądałem książki na półkach. Patrzę i widzę jakieś stare fantasy. Nawet nie wiadomo skąd tam się wzięło. Oki biorę. Zacząłem czytać no i się zaczęło…..
Jestem pod niesamowitym wrażeniem tej książki. Owszem, przyznaję, że nie jest to 10/10 ale jest to naprawdę dobra pozycja.
Przede wszystkim urzekła mnie mnogość problemów poruszonych w książce. Poruszany jest np. problem rozstania rodziców, niemocy ich porozumienia się i kłótni z wyrzutami. Co więcej autor ukazuje próbę przedstawienia tego z punktu widzenia i rozumienia dziecka.
Innym problemem jest śmierć jednego z rodziców (od tego wątku chyba powinienem zacząć). Biologiczny ojciec głównego bohatera zginął podczas walki co w znaczący sposób odbija się na psychice, osobowości i całym światopoglądzie głównego bohatera.
Poruszono temat inicjacji seksualnych oraz pierwszych młodzieńczych miłości.
Kolejną, bardzo ale to bardzo ważną (dla mnie osobiście) kwestią jest dodanie/przedstawienie w fabule postaci niepełnosprawnej. Książka wspaniale przedstawia, iż taka osoba nie różni się praktycznie od wszystkich pozostałych ludzi na świecie i przy pomocy pewnych usprawnień lub ludzi może w pełni egzystować z pozostałością społeczeństwa.
W znacznej części książki przewija się również motyw ekonomii, handlu i wszelkiego rodzaju interesów miedzy ludźmi, państwami, plemionami.
Wielokrotnie poruszany jest również motyw matczynej miłości, który odnajdujemy co kilkadziesiąt stron.
Trudnym motywem, którego użył autor kilkukrotnie jest opis lub włączenie do fabuły masowych mordów niewinnej ludności. „Ciężki” motyw, którego trzeba sprawnie używać, oraz na którym książka może zarówno wiele stracić jak i zyskać.
W książce zawartych jest wiele, brutalnych scen walki oraz znaczna ilość, seksu i cielesnej fizyczności. Druidzi, magia, leśni bogowie, plemię seidów, wróżbiarki, motta życiowe („geasa” za których złamanie człowiek umiera) wszystko to sprawia, że książka jest naprawdę wartościową pozycją.
Jednak, żeby nie było za wiele tych plusów znalazły się również minusy. Przede wszystkim poruszenie tak wielu złożonych wątków/motywów życiowych sprawiło, że tak naprawdę żaden z nich nie jest wielopłaszczyznowo i kompleksowo „rozpisany” (weźcie proszę pod uwagę, że zapewne wiele wątków mogłem bardziej lub mniej przypadkowo pominąć, nie zauważyć). Powstaje takie trochę uczucie, iż auto pisze o wielu rzeczach, ale o żadnej kompletnie.
Zastanawiam się do kogo auto adresował tą książkę. Nie jest na tyle brutalna i mroczna aby była przeznaczona tylko dla dorosłych czytelników. Nie jest również słodka i miła aby mogły czytać ją tylko dzieci. Grupa, gimnazjalno-licealna wydaje się być najodpowiedniejsza choć i co do tego mam pewne wątpliwości.
Innym elementem, który mi osobiście przeszkadza jest lekkie zmieszanie (tak to odbieram) poziomu wiedzy jaki moim zdaniem powinien panować w książce fantasy. Mianowicie moment, w którym lokalna uzdrowicielka informuje jedną z postaci, że ma RAKA jest dla mnie przesadzony. Chodzi o to, że nie pasuje mi pojęcie „raka”. Można było inaczej opisać ta ciężką chorobę. Choć jak już pisałem może to ja jestem tylko na to wyczulony.
Inna drobną uszczypliwością jest dla mnie brak jakiegoś fantasy potwora, stworzenia. Najmniejszy smoczek sprawiłby, że traktowałbym to jako pełnokrwiste fantasy, a tak to pozostaje lekki niedosyt.
Podsumowując, bardzo fajna pozycja, wiele motywów użytych przez autora znajduje odzwierciedlenie w obecnych czasach. Wielopłaszczyznowa, przemyślana powieść. Niezbyt mroczna, jednak ciekawa i wciągająca. Osobiście polecam.

Nie mając co robić u swojej dziewczyny oraz czekając, aż ona skończy robić paznokcie stałem pod regałem i przeglądałem książki na półkach. Patrzę i widzę jakieś stare fantasy. Nawet nie wiadomo skąd tam się wzięło. Oki biorę. Zacząłem czytać no i się zaczęło…..
Jestem pod niesamowitym wrażeniem tej książki. Owszem, przyznaję, że nie jest to 10/10 ale jest to naprawdę dobra...

Myślę, że "Miecz w burzy" to naprawdę fajna historia. Podoba mi się,że można ją rozpocząć już od poznania się rodziców głównego bohatera, Conna. Dzięki temu ma się wrażenie sagi, z którą można się zżyć. W dodatku w ciągu upływu lat nagromadza się wiele drugoplanowych postaci, które bardzo ubarwiają całą opowieść. Niestety, minusem jest przeskakiwanie w czasie. Nie jest to wprawdzie chaotyczne, ale dzieje się bez uprzedzenia i kilkakrotnie zajęło mi chwilkę, żeby zorientować się właściwie w jakim momencie jestem.
Kolejnym plusem jest ciekawy świat przedstawiony. Duchy Seidhowie ingerujące w życie zwykłych ludzi, śmiertelnie niebezpieczne, z własnymi planami. Bardzo intrygujące. I pomysł z przepowiedniami przeznaczenia, które mówią jak można umrzeć jeśli się je dopełni. Nakręcają ciekawość!

Nie czytałam wprawdzie z zapartym tchem, ale bardzo miło spędziłam czas z tą książką. Polecam.

Myślę, że "Miecz w burzy" to naprawdę fajna historia. Podoba mi się,że można ją rozpocząć już od poznania się rodziców głównego bohatera, Conna. Dzięki temu ma się wrażenie sagi, z którą można się zżyć. W dodatku w ciągu upływu lat nagromadza się wiele drugoplanowych postaci, które bardzo ubarwiają całą opowieść. Niestety, minusem jest przeskakiwanie w czasie. Nie jest to...

David Gemmell najbardziej jest znany z sagi Drenajów, która zawsze była i będzie jedną z moich ulubionych. Byłam ciekawa, czy seria Rigante jej dorówna, i nie zawiodłam się.

Gemmell ma niesamowitą zdolność zarówno do opisywania wielkich wydarzeń, jak bitwy, morderstwa i spiski, jak również do opisywania codziennego życia bohaterów w sposób, który nie nuży. Dzięki temu postacie wykreowane przez Gemmella są tak bardzo żywe, prawdziwe. Za to ogromny plus!

Kolejnym plusem jest wykreowany świat, ludy go zamieszkujące, ich wierzenia i zwyczaje. Troszkę Gemmell ściągnął co prawda od Celtów (w książce nazywa ich Keltoi) oraz starożytnych Rzymian (którego nazywa ludem Kamiennego Grodu),ale dużo jest też jego interpretacji własnej. Trochę pod tym względem świat serii Rigante przypomina mi twórczość Guya Gavriela Kaya. On też tworzy światy alternatywne, będące lustrzanym odbiciem historycznych dziejów.

Podsumowując, "Miecz w burzy" polecam w szczególności fanom Gemmella, Kaya, oraz mitologii celtyckiej. A - oprócz tego - polecam go wszystkim fanom dobrej fantasy!

David Gemmell najbardziej jest znany z sagi Drenajów, która zawsze była i będzie jedną z moich ulubionych. Byłam ciekawa, czy seria Rigante jej dorówna, i nie zawiodłam się.

Gemmell ma niesamowitą zdolność zarówno do opisywania wielkich wydarzeń, jak bitwy, morderstwa i spiski, jak również do opisywania codziennego życia bohaterów w sposób, który nie nuży. Dzięki temu...

Super, jak na Gemmella przystało. Polecam.

Super, jak na Gemmella przystało. Polecam.

Jak 99% książek tego autora. REWELACJA. Polecam

Jak 99% książek tego autora. REWELACJA. Polecam