Bardzo dobra książka genialnego autora, każdy fan SF powinien przeczytać ten cykl. POLECAM

Bardzo dobra książka genialnego autora, każdy fan SF powinien przeczytać ten cykl. POLECAM

Klasyka fantasy

Klasyka fantasy

Tylko za sam "styl" w jakim autor postanowił zakończyć książkę, należałoby odjąć 2 punkty od oceny i nie mam tu na myśli zakończenia jakimś dramatycznym akcentem, tylko to, że wygląda to tak, jakby nagle sobie przypomniał, że ma zamknąć całość w określonym limicie stron i się w nim nie zmieścił, więc postanowił olać całe zakończenie i streścić kilka najważniejszych przyszłych wydarzeń na 2 stronach olewając całą resztę. Wygląda to po prostu tragicznie i pierwszy raz się z czymś takim spotkałem.
Co do całej reszty, zmiana narratora wprowadza powiew świeżości i spojrzenie na całą historię z perspektywy Pani jest interesujące. Pojawiło się kilku nowych ciekawych bohaterów, jednak to nie jest już ten klimat z pierwszych tomów kompanii, gdzie chłopaki wprowadzali sporo humoru grając w karty i sobie dogryzając, brakuje tutaj takich postaci. Jak na mój gust zbyt dużo było w tej części polityki a ilość informacji na temat bóstw i religii południa wprowadza niemałe zamieszanie.
Liczyłem również na to, że w tym tomie autor postanowi w końcu wyjaśnić tę rewię zmartwychwstań, która ma miejsce już od poprzedniego tomu i niestety się nie doczekałem.
Szkoda również, że postanowił poświeć tak mało czasu historii Konował-Duszołap, bo były to jedne z ciekawszych momentów książki.
Uważam, że jako całość jest to słabszy tom od poprzedniego, jest kilka ciekawych wątków, ale w większości jest on po prostu przegadany i za to zakończenie oraz ilość głupot fabularnych, jakie się pojawiły, powiedziałbym, że ocena jest bliżej 5, a nie 6.
Było sporo momentów, gdzie historia zwyczajnie zaczyna się nie kleić i pojawia się sporo głupot fabularnych. Nie chce tutaj spoilerować, więc napisze ogólnie, że chodzi tutaj np. o "chorobę" Pani i brak jej rozpoznania, czy całą historię z Kiną, czy znakami pozostawionymi pod świątynią. Jak na kobietę, która żyje 400, lat była ona tutaj wyjątkowo mało domyślna, szczególnie po tych wszystkich wydarzeniach z poprzednich tomów.
Podobnie wątek Duszołap, w końcu Konował poznał wszystkie imiona sióstr w 3 tomie, więc wystarczyło z tego skorzystać, ale autor chyba o tym zapomniał.

Tylko za sam "styl" w jakim autor postanowił zakończyć książkę, należałoby odjąć 2 punkty od oceny i nie mam tu na myśli zakończenia jakimś dramatycznym akcentem, tylko to, że wygląda to tak, jakby nagle sobie przypomniał, że ma zamknąć całość w określonym limicie stron i się w nim nie zmieścił, więc postanowił olać całe zakończenie i streścić kilka najważniejszych...

Spośród wszystkich tomów Sagi Konował jest moim ulubionym kronikarzem, ale kroniki w wydaniu Pani były bardzo ciekawe, bardziej mi się podobały niż kroniki w wydaniu Murgena i Śpioszki. Pani brnie prosto przed siebie jakby miała jutro stawiać wieżę w Uroku i ta wartkość akcji sprawia ,że dobrze się to czyta. Momentami brakuje trochę reszty tych gagatków z czarnej kompani ,którzy rozładowaliby atmosferę. Polecam

Spośród wszystkich tomów Sagi Konował jest moim ulubionym kronikarzem, ale kroniki w wydaniu Pani były bardzo ciekawe, bardziej mi się podobały niż kroniki w wydaniu Murgena i Śpioszki. Pani brnie prosto przed siebie jakby miała jutro stawiać wieżę w Uroku i ta wartkość akcji sprawia ,że dobrze się to czyta. Momentami brakuje trochę reszty tych gagatków z czarnej kompani...

Bardzo dobra część. Autentycznie mnie wciągnęła i potwierdziła, że Księgi Południa biją o kilka rzędów jakości pierwszą trylogię Kompanii.

W ciągu paru miesięcy czasu akcji, w jednym mieście i pod jedną twierdzą i okolicach działo się tu dużo więcej, niż w tych całych chaotycznie poszatkowanych, kilkunastoletnich kampaniach z północnego Imperium Pani.

Nowa formuła opowieści jako kroniki Pani jest już tu zupełnie pretekstowa, a faktycznie co rozdział mamy po prostu innych bohaterów i inne narracje. Raz tak, a raz inaczej bez silenia się na naciągane wyjaśnienia jakimiś listami czy retrospekcjami. Ale dużo lepiej się to czyta niż wiodącego dotychczas Konowała (super bohater, ale marny narrator),a i sama narracja Pani jest rewelacyjna. Ma więcej stylu i cynizmu niż wszyscy Ci dotychczasowi najemnicy razem wzięci. Naprawdę jej kibicowałem, mimo oczywiście, zdecydowanie niezbyt etycznych rozwiązań do jakich się uciekała. Polubiłem ją bardziej niż przypuszczałem, że będę.

Dostajemy też wreszcie w tym tomie kolosalną ilość world-buildingu. Społecznego, religijnego i geograficznego. Otrzymujemy ciekawe mity tego świata, fascynujące i niepokojące bóstwa, podziały kastowe, naprawdę niepokojących kultystów i ich rytuały, odrobinę polityki. Wreszcie coś więc niż "ot na wschodzie jest taki placek terenu i tam fruwają wieloryby". Wszystko bez ekspozycji, organicznie wyciągamy z przebiegu historii. To chyba największy progres w tym wypadku. Są tu też ciekawie podbudowane dalsze tajemnice na przyszłość.

Co najważniejsze mamy rezonujące z czytającym napięcie i porządne zwroty akcji. Szkoda tylko zakończenia. Raz, że jeden z jego motywów jest bardzo łatwo przewidywalny i oklepany, podsuwany czytelnikowi co chwilę od połowy książki, a dwa, że nie ma w nim żadnego przytupu. Ot książka nagle się kończy trochę jakby autor machnął ręką z myślą "wiecie co, nie chce już mi się, rozwinę to jakoś w następnych tomach".

Zdecydowanie warto, na razie najlepszy tom serii.

Bardzo dobra część. Autentycznie mnie wciągnęła i potwierdziła, że Księgi Południa biją o kilka rzędów jakości pierwszą trylogię Kompanii.

W ciągu paru miesięcy czasu akcji, w jednym mieście i pod jedną twierdzą i okolicach działo się tu dużo więcej, niż w tych całych chaotycznie poszatkowanych, kilkunastoletnich kampaniach z północnego Imperium Pani.

Nowa formuła...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Coś się stało z Czarną Kompanią, ponieważ książki zaczynają mnie nudzić. Pierwsze tomy nadały świeżości mojemu arsenałowi fantasy, lecz później coś się zepsuło. Jednakże ten tom jest lepszy od poprzedniego, pomimo, że prawie brak tu konowała i paczki "czarnych". Intrygi i wprowadzone wierzenia oraz religie ludzi, których prowadzi Pani są ciekawe, dodatkowo nowe postacie robią dobrą robotę, jednak całość książki i jej fabuła odrobinę zniechęcają, bo momentami historia jest strasznie przegadana, ponadto mało tu wojen i utarczek, a wiele lania wody. Niemniej na pewno sięgnę po następne tomy, tutaj nic się z mojej strony nie zmieniło, dalej chcę doczytać do końca Czarną Kompanię.

Coś się stało z Czarną Kompanią, ponieważ książki zaczynają mnie nudzić. Pierwsze tomy nadały świeżości mojemu arsenałowi fantasy, lecz później coś się zepsuło. Jednakże ten tom jest lepszy od poprzedniego, pomimo, że prawie brak tu konowała i paczki "czarnych". Intrygi i wprowadzone wierzenia oraz religie ludzi, których prowadzi Pani są ciekawe, dodatkowo nowe postacie...

Autor wyrobił się na tyle, że już od poprzedniej części czyta się historię o Czarnej Kompanii znacznie lepiej. Niejasności zostały zastąpione tajemniczością, a kolejne siły są wprowadzane z rozmysłem. Pani jako główna postać również jest tu na plus. Cykl dojrzał na tyle żebym już rozglądał się za kolejną częścią.

Autor wyrobił się na tyle, że już od poprzedniej części czyta się historię o Czarnej Kompanii znacznie lepiej. Niejasności zostały zastąpione tajemniczością, a kolejne siły są wprowadzane z rozmysłem. Pani jako główna postać również jest tu na plus. Cykl dojrzał na tyle żebym już rozglądał się za kolejną częścią.

Książka bardzo dobra warta przeczytania Lubię książki o Czarnej Kompani

Książka bardzo dobra warta przeczytania Lubię książki o Czarnej Kompani

Szósty tom, a poziom ten sam i chce się więcej.

Szósty tom, a poziom ten sam i chce się więcej.