W poszukiwaniu kolejnych fantastycznych pozycji, trafiłem na Ursulę. Le Guin. Przed zabraniem się za świetnie oceniane „Ziemiomorze”, dorwałem jej króciutką powieść właściwie science-fiction „Oko czapli”. Autorka opisuje relacje między dwiema grupami osadników nowej planety – Victorii. Pierwsza z nich została zesłana na planetę niczym XVIII-wieczni więźniowie do Australii, kolejna przybyła dobrowolnie, z opuszczając Ziemię z przyczyn światopoglądowych.

„Oko czapli” nie jest książką, która zachwyci nas bogatymi opisami nowego świata, barwnością jego flory, różnorodnością fauny, zawiłością historii i kultur. Dziewicze okoliczności przyrody są tylko tłem, miejsce akcji mogłoby równie dobrze być wyizolowaną fikcyjną krainą na Ziemi. Le Guin udowadnia, że niezależnie od okoliczności ludzka natura jest niezmienna – jedni zawsze będą dążyć do władzy i kontroli nad innymi, a nawet najbardziej szlachetne intencje są skazane na porażkę w obliczu przemocy.

Mimo wszystko spodziewałem się czegoś innego, by nie powiedzieć lepszego. Głównemu przesłaniu nie przeszkodziłoby przedstawienie świata z nieco większym rozmachem, konflikt dwóch grup mieszkańców również byłby bardziej zajmujący, gdyby były one lepiej scharakteryzowane i opisane. Nie zaciekawiła mnie ta książka, właściwie ani przez moment.

W poszukiwaniu kolejnych fantastycznych pozycji, trafiłem na Ursulę. Le Guin. Przed zabraniem się za świetnie oceniane „Ziemiomorze”, dorwałem jej króciutką powieść właściwie science-fiction „Oko czapli”. Autorka opisuje relacje między dwiema grupami osadników nowej planety – Victorii. Pierwsza z nich została zesłana na planetę niczym XVIII-wieczni więźniowie do Australii,...