Forma opowieści (najpierw szalony strumień świadomości, a potem minieseje) sprawiły, że odniosłam wrażenie, że poznałam autora osobiście i było to kolejne, po "Niezwykłych" wyśmienite spotkanie.
A do tego akcja w dużej mierze dzieje się w moich ukochanych Karpatach :)
Z tej książki można by wyciągnąć bardzo dużo smakowitych cytatów. Dla mnie te dwa są najważniejsze:

"Tato, którego życie (nie licząc więzienia, obozu, zesłania i bandyterki w Czycie) nie miało nic wspólnego z powieścią przygodową, potrafił potraktować je jak pisarz, który nie musi nawet pisać. Odbierając świat jak literaturę, mógł tworzyć własną, codzienną, dobrą prozę - spostrzegając, zapamiętując, rozkładając akcenty, kolekcjonując epizody, konstruując dialogi, robiąc odstępy, oszczędzając słowa i układając zdania, zmieniając fabułę i wybierając postaci. Udało mu się nie tylko żyć w środku swojej prozy, ale i szczodrze obdarzać nią widzów, słuchaczy i potencjalnych czytelników."

"Na jedenastce urodziny tato podarował mi zegarek. Na wewnętrznej stronie paska zapisywałem recepty na szczęście. Najdziwniejsza była taka: CZYTANIE-OWOCE-NIEZNANE KRAJE. Najprostsza: SPOKOJNA UCZCIWOŚĆ-ULUBIENI LUDZIE-WŁASNE MIEJSCA. A ostatnia: RUCH-MIŁOŚĆ-PRZYRODA"

Forma opowieści (najpierw szalony strumień świadomości, a potem minieseje) sprawiły, że odniosłam wrażenie, że poznałam autora osobiście i było to kolejne, po "Niezwykłych" wyśmienite spotkanie.
A do tego akcja w dużej mierze dzieje się w moich ukochanych Karpatach :)
Z tej książki można by wyciągnąć bardzo dużo smakowitych cytatów. Dla mnie te dwa są...