Niczego porywającego nie stwierdzono. Przyjęcie maniery szybkich skoków fabularnych w pierwszej części to moim zdaniem żaden ciekawy zabieg, tylko pójście na autorską łatwiznę. Czytało się dość nużąco, na szczęście grzbiet chudy, toteż po prostu: łatwo przyszło, łatwo poszło. Tarasie - trójka, siadaj.

Niczego porywającego nie stwierdzono. Przyjęcie maniery szybkich skoków fabularnych w pierwszej części to moim zdaniem żaden ciekawy zabieg, tylko pójście na autorską łatwiznę. Czytało się dość nużąco, na szczęście grzbiet chudy, toteż po prostu: łatwo przyszło, łatwo poszło. Tarasie - trójka, siadaj.

Bardzo niezrozumiała książka. Traktuję ją w kategorii literackiego eksperymentu. Płynne przechodzenie z tematu na temat, częste skojarzenia bez większego związku, bardzo utrudniło czytanie. Może nie byłem dostatecznie skupiony, ale ten strumień świadomości był dla mnie chaotyczny, a przez to mało strawny. Tym samym nie mogę stwierdzić, że ta lektura była przyjemna i odprężająca. Pozycja dla wytrwałych.

Bardzo niezrozumiała książka. Traktuję ją w kategorii literackiego eksperymentu. Płynne przechodzenie z tematu na temat, częste skojarzenia bez większego związku, bardzo utrudniło czytanie. Może nie byłem dostatecznie skupiony, ale ten strumień świadomości był dla mnie chaotyczny, a przez to mało strawny. Tym samym nie mogę stwierdzić, że ta lektura była przyjemna i...

Forma opowieści (najpierw szalony strumień świadomości, a potem minieseje) sprawiły, że odniosłam wrażenie, że poznałam autora osobiście i było to kolejne, po "Niezwykłych" wyśmienite spotkanie.
A do tego akcja w dużej mierze dzieje się w moich ukochanych Karpatach :)
Z tej książki można by wyciągnąć bardzo dużo smakowitych cytatów. Dla mnie te dwa są najważniejsze:

"Tato, którego życie (nie licząc więzienia, obozu, zesłania i bandyterki w Czycie) nie miało nic wspólnego z powieścią przygodową, potrafił potraktować je jak pisarz, który nie musi nawet pisać. Odbierając świat jak literaturę, mógł tworzyć własną, codzienną, dobrą prozę - spostrzegając, zapamiętując, rozkładając akcenty, kolekcjonując epizody, konstruując dialogi, robiąc odstępy, oszczędzając słowa i układając zdania, zmieniając fabułę i wybierając postaci. Udało mu się nie tylko żyć w środku swojej prozy, ale i szczodrze obdarzać nią widzów, słuchaczy i potencjalnych czytelników."

"Na jedenastce urodziny tato podarował mi zegarek. Na wewnętrznej stronie paska zapisywałem recepty na szczęście. Najdziwniejsza była taka: CZYTANIE-OWOCE-NIEZNANE KRAJE. Najprostsza: SPOKOJNA UCZCIWOŚĆ-ULUBIENI LUDZIE-WŁASNE MIEJSCA. A ostatnia: RUCH-MIŁOŚĆ-PRZYRODA"

Forma opowieści (najpierw szalony strumień świadomości, a potem minieseje) sprawiły, że odniosłam wrażenie, że poznałam autora osobiście i było to kolejne, po "Niezwykłych" wyśmienite spotkanie.
A do tego akcja w dużej mierze dzieje się w moich ukochanych Karpatach :)
Z tej książki można by wyciągnąć bardzo dużo smakowitych cytatów. Dla mnie te dwa są...

Niecałe 100 stron, dwie części, i trudno mi było uwierzyć, że obie napisane przez tego samego autora. Pierwsza - "Z tego można zrobić kilka opowieści" - to istny roller coaster. Każda strona jest podzielona na trzy części-akapity, ale to nie znaczy, że każda jest o czymś innym, o nie. Na takiej jednej stronie jest i z dziesięć różnych historii. I tak przez 50 stron jedno zdarzenie czy osoba przywołują skojarzenia, które z kolei natychmiast przywołują inne itd. Roman Kurkiewicz napisał: "Z tego można zrobić kilkaset opowieści" i trudno się z nim nie zgodzić. Ja dostałam prawie oczopląsu od nagromadzenia historii przekomicznych i bardziej poważnych. I bardzo mi się to podobało. Kilka razy wybuchałam śmiechem, by sekundę później spoważnieć, westchnąć, pokręcić głową. Rewelacja.

Druga część jest przewrotnie zatytułowana "Jak przestałem być pisarzem". Jest to kilkanaście miniesejów, nie więcej niż 3 strony każdy. Atmosfera jest tym razem refleksyjna, liryczna, wręcz filozoficzna. Autor porusza różne tematy (rodzina, śmierć, polityka, historia),rozważając sens tego wszystkiego, ale bez nadęcia, tak zupełnie życiowo i zwyczajnie.

Bardzo ciekawa, świetnie napisana książka. To moje pierwsze spotkanie z Prochaśką i na pewno nie ostatnie.

Niecałe 100 stron, dwie części, i trudno mi było uwierzyć, że obie napisane przez tego samego autora. Pierwsza - "Z tego można zrobić kilka opowieści" - to istny roller coaster. Każda strona jest podzielona na trzy części-akapity, ale to nie znaczy, że każda jest o czymś innym, o nie. Na takiej jednej stronie jest i z dziesięć różnych historii. I tak przez 50 stron jedno...

Piotr Huniewicz napisał o tej książce: „Wyrafinowana proza Tarasa Prochaśki, zbliżona formalnie do strumienia świadomości…”. Roman Kurkiewicz napisał zaś „Ja się w niej utopiłem. Jak rzadko można tak pięknie tonąć”.

A więc ja powiem, że też się utopiłem w tym strumieniu świadomości. Tak w pierwszej części zatytułowanej „Z tego można zrobić kilka opowieści”, jak i w drugiej, która nazywa się „Jak przestałem być pisarzem”. Ale powiem, że z zupełnie różnych powodów.
Kiedy czytałem pierwszą część utopiłem się morzem alkoholu, taka była dla mnie niezrozumiała, chaotyczna (a bardzo chciałem zrozumieć, więc imałem się różnych chwytów). Po prostu nie lubię, kiedy autor, prowadząc strumień świadomości, przechodzi od jednego wydarzenia do drugiego i nawet nie wiadomo, czy dalej mówi o dzieciństwie, czy już o dorosłości i zaraz potem o czasach młodości.

Jednak drugą częścią, która już tego strumienia świadomości nie przypominała, byłem zachwycony. I również się utopiłem. Ale już nie w morzu alkoholu. I tak jak pierwszą część czytałem kilka dni, mimo że miała 50 stron, to drugą połknąłem za jednym razem, a potem przeczytałem drugi raz. A to dlatego, że to w tej części autor napisał o tym co w życiu najważniejsze bez zbędnych popisów stylistycznych, ale tak jak w życiu, tak jak w balladzie, o której również wspomina Roman Kurkiewicz.

I tak jak obie części mówią o tym samym, innym językiem, tak ja po tę książkę sięgnę pewnie jeszcze nie raz. Ale niestety tylko po drugą jej część.

Piotr Huniewicz napisał o tej książce: „Wyrafinowana proza Tarasa Prochaśki, zbliżona formalnie do strumienia świadomości…”. Roman Kurkiewicz napisał zaś „Ja się w niej utopiłem. Jak rzadko można tak pięknie tonąć”.

A więc ja powiem, że też się utopiłem w tym strumieniu świadomości. Tak w pierwszej części zatytułowanej „Z tego można zrobić kilka opowieści”, jak i w...

W pierwszej połowie cudownie przeleciałem przez tę gawędę. Druga minęła mi na słuchaniu co może mi opowiedzieć autor. Przyjemne spotkanie z człowiekiem poznanym w pociągu.

W pierwszej połowie cudownie przeleciałem przez tę gawędę. Druga minęła mi na słuchaniu co może mi opowiedzieć autor. Przyjemne spotkanie z człowiekiem poznanym w pociągu.