Miałam więcej oczekiwań od tej książki. Przeczytane adnotacje i recenzje obiecały dużo. Tak naprawdę w książce są opisane problemy i dylematy, z którymi boryka ściśle określony obszar Ukrainy. W opisie z tyłu książki było napisane, że ten ktoś po przeczytaniu lektury już nie mówi "na Ukrainie", tylko "w". I się zastanawiam, bo w książce wszędzie jest "na".... Może takie tłumaczenie... Z ciekawostek, to książka była stworzona dla polskich odbiorców (nie istnieje w języku ukraińskim). Jak kogoś interesuje życie obwodu Iwano-Frankiwskiego to polecam, bo o innych prawie nic

Miałam więcej oczekiwań od tej książki. Przeczytane adnotacje i recenzje obiecały dużo. Tak naprawdę w książce są opisane problemy i dylematy, z którymi boryka ściśle określony obszar Ukrainy. W opisie z tyłu książki było napisane, że ten ktoś po przeczytaniu lektury już nie mówi "na Ukrainie", tylko "w". I się zastanawiam, bo w książce wszędzie jest "na".... Może...

Jeśli mam być szczery to jestem trochę tę pozycją zawiedziony. Więcej w niej formy niż treści, a i sama forma nie jest jakaś szczególnie zachwycająca by zrekompensować ten niedosyt treści.

Można to określić jako zbiór esejów czy przemyśleń o tym czym jest Ukraina, czym była, czym jest szeroko pojęta "ukraińskość". Do tego garść wywodów o wszystkim co na to wpływa. Było parę ciekawych momentów ale nie było ich wiele.

Jak dla mnie było to zbyt powierzchowne.

Jeśli mam być szczery to jestem trochę tę pozycją zawiedziony. Więcej w niej formy niż treści, a i sama forma nie jest jakaś szczególnie zachwycająca by zrekompensować ten niedosyt treści.

Można to określić jako zbiór esejów czy przemyśleń o tym czym jest Ukraina, czym była, czym jest szeroko pojęta "ukraińskość". Do tego garść wywodów o wszystkim co na to wpływa. Było...

Nie moglem przebrnac przez poczatek, czulem sie zagubiony. Po okolo 20 stronach nagle ksiazka zaczela mi sie bardzo podobac. Tyle wspanialych, prawdziwych, dojrzalych rozmyslan i obserwacji, jezyk wrazliwy na piekno i na ludzki los. W jakims momencie ksiazka staje sie bardziej ksiazka refleksyjno-podroznicza, ale nie traci uroku. Autor jest gleboko zwiazany z krajobrazem ktorego czescia sa odwieczni mieszkancy tamtych terenow. O Polakach w ksiazce malo, a to dobrze, bo my sie musimy przyzwyczaic ze to jest obecnie niepodlegle panstwo, ze nasza historia tam to nie jest glowny powod ich istnienia. Niemniej jednak my czesto dzielimy sie z Ukraincami naszym sentymentem do tych terenow. i krajobrazow. Wydaje mi sie ze ta slawna prownicjonalnosc galicyjska jest tym elementem ktory tam jest elementem stalym, od czasu upadku imperium tureckiego. Ta prowincjonalnosc jest pewnym kontynuum ktore laczy epoki polskie, austriackie, radzieckie, i obecne. Z innej strony patrzac, ksiazka oddaje tez i nastroj pewnego okresu przejsciowego, gdy Ukraina, owszem juz niepodlegla, jest zmuszona nagle szukac nagle wlasnej tozsamosci. Zwiazane to bedzie z konfrontacja wlasnej nielatwej i niezmiernie skomplikowanej historii, z podzialami ktore zawsz byly, a w atmosferze wolnosci tylko sie poglebia. Wracajac jednak do ksiazki, to jest czarujaca pozycja, warta przeczytania.

Nie moglem przebrnac przez poczatek, czulem sie zagubiony. Po okolo 20 stronach nagle ksiazka zaczela mi sie bardzo podobac. Tyle wspanialych, prawdziwych, dojrzalych rozmyslan i obserwacji, jezyk wrazliwy na piekno i na ludzki los. W jakims momencie ksiazka staje sie bardziej ksiazka refleksyjno-podroznicza, ale nie traci uroku. Autor jest gleboko zwiazany z krajobrazem...

Właściwie, to nie wiem o czym jest ta książka. Najpewniej o niczym. Ot, zbiór esejów, przemyśleń, czasami, jakby z jakichś majaczeń pseudo-poetycznych. Strata czasu i wielkie rozczarowanie, bo tytuł nasuwał na myśl jakieś kontrowersyjne tematy, w stylu Działu Zagranicznego w wersji ukraińskiej. Były tematy z potencjałem, jak psychoza hucułów, ale zostały nagle urwane. Inne wydumane.

Właściwie, to nie wiem o czym jest ta książka. Najpewniej o niczym. Ot, zbiór esejów, przemyśleń, czasami, jakby z jakichś majaczeń pseudo-poetycznych. Strata czasu i wielkie rozczarowanie, bo tytuł nasuwał na myśl jakieś kontrowersyjne tematy, w stylu Działu Zagranicznego w wersji ukraińskiej. Były tematy z potencjałem, jak psychoza hucułów, ale zostały nagle urwane. Inne...

Moim zdaniem to godna polecenia książka. Jak sam tytuł wskazuje, teksów w niej zawartych w gazetach nie napiszą. Nie tylko z powodu, że część tych opowieści to wątki biograficzne...Raczej, myślę, że są one niezwykle krytyczne wobec narodu ukraińskiego. Autor, przy całej swojej miłości do ojczyzny, stara się odkryć prawdziwe oblicze Ukrainy. Nie stroni o mówieniu o jej wadach, ale też zaletach. Opowiada o swoim kraju szczerze i odważnie, po prostu niesamowicie. Książka ta ma swój klimat, jest idealną propozycją dla osób, które chciałyby poznać Ukrainę, tą prawdziwą, widzianą oczami osoby, która się w niej wychowała i żyje nadal, a zarazem pozostaje w stosunku do niej krytyczna.

Moim zdaniem to godna polecenia książka. Jak sam tytuł wskazuje, teksów w niej zawartych w gazetach nie napiszą. Nie tylko z powodu, że część tych opowieści to wątki biograficzne...Raczej, myślę, że są one niezwykle krytyczne wobec narodu ukraińskiego. Autor, przy całej swojej miłości do ojczyzny, stara się odkryć prawdziwe oblicze Ukrainy. Nie stroni o mówieniu o jej...

„W gazetach tego nie napiszą” – W gazetah ciogo ne bude – faktycznie: nie napiszą i nie będzie. Nie pojawi się ani w odrapanych kioskach, ani w schludnych punktach prasowych – bardziej jednak z uwagi na formę tekstów, na ich stylistykę niż treść. Personalnie, autor (1968) nikomu na odcisk nie staje, nie pociąga do odpowiedzialności, porusza się pośród ogólników. Analizy jakie serwuje, odwołują się do sumienia narodu, ale nie wywlekają żadnych afer.

Prochaśko się martwi. O Ukrainę i Ukraińców. O przyszłość. Obserwacje ma trafne i ciekawie je wykłada, niestety przy okazji popada również w grafomanię, która ciągnie się całymi stronami, i w takiej „eksperymentalnej” stylistyce, niektóre zdania mogą być nie tyle niejasne, co pozbawione sensu.

Na książkę składają się cztery części: pierwsza, Omerta – kilkunastostronicowe wprowadzenie, rozważania o społeczeństwie i zbiorowej mentalności (co to jest omerta, każdy wie, tytuł wymowny i sugestywny); Nieredagowalny notes – równie krótkie rozwinięcie tego co sygnalizowano we wstępie; Prywatne lekcje ukrainoznawstwa – osiemdziesiąt stron rozmyślań o naturze ludzkiej duszy, historii, polityce, rzeczach absurdalnych i rzeczach sensownych; Tysiąc miejsc i słów, czyli opisy miast i dzikich zakątków drogich sercu autora, położonych na terenie zachodniej Ukrainy, głównie w okolicach rodzinnego Iwano-Frankowska (Stanisławowa).

Książka jest wedle stopki redakcyjnej z 2009. W Polszy wydano ją w 2014, ale ani na ruskiej, ani na ukraińskiej Wikipedii, nie ma takiego tytułu w dorobku pisarza. Z uwagi na chaotyczność co do podziału na rozdziałów, można założyć, że Książka jest zbiorem pierwotnie niepowiązanych kawałków.

W swoich rozmyślaniach, Prochaśko wykorzystuje elementy osobistych, rodzinnych historii. Robi to w sposób bardzo oszczędny, ale znacząco, co dodaje uroku jego rozmyślaniom. Pisze przede wszystkim dla rodaków, którzy muszą uporać się ze swoimi problemami. Ewidentnie nie my jesteśmy adresatami jego filozofii (choć często się w niej pojawiamy); możemy tylko spojrzeć na to wszystko z boku i skonstatować, że intelektualnie Ukraina ma się nieźle. Przynajmniej wśród elit, bo nie oszukujmy się – plebejusze, którym ta książka najbardziej by się przydała, którzy najwięcej by z niej wynieśli – nie sięgną po nią. Jest pewien paradoks w tworzeniu takich gorzkich pigułek – łykają je głównie świadomi choroby, których umysły są sprawne. Ci, którym tak naprawdę nie jest to potrzebne. Reszta nawet o nich nie wie.

Z ukraińskiego książkę tłumaczyła Renata Rusnak. I to chyba nie była taka łatwa robota*. Ale kobieta podołała.

Na stronie 72 autor stawia pytanie „jeśli jutro przyjdzie wojna?” – nijak tego nie zakładając, nie wierząc w to że mogłoby dojść do czegoś takiego. Ot, tak hipotetycznie rzucone pytanie, w ramach ćwiczenia intelektualnego. A tu minęło kilka lat, i wprawdzie ruskich czołgów pod Kijowem nie ma**, ale faktycznie mamy do czynienia z realnym konfliktem zbrojnym. Wiele miast i miasteczek na Wschodzie wygląda teraz jak gruzińskie Cchinwali lub Grozny z okresu wojny. Nie ma w tym zbiegu okoliczności, ni krzty prorockiej wizji, ale mówi to ważną prawdę: niczego nie można być w życiu pewnym.

Prochaśko niczego nie ukrywa, nie wygładza – wierząc, że tylko uświadomienie sobie patologii, otwarte wyznanie win, może doprowadzić do oczyszczenia. Robi to zgrabnie, pisząc sensownie na temat ojczyzny i spraw ogólnoludzkich, niby uniwersalnych, ale związanych nierozerwalnie z terytorium państwa Ukraina, w sposób przemawiający do odbiorcy, bez zadęcia czy patosu. Brak tu jednak odgórnego zamysłu, troszkę to wszystko chaotyczne. Ciężko dociec sensu wyróżniania trzech pierwszych rozdziałów, dwa pierwsze, z racji swej długości, mogłyby być z spokojnie numerycznym podrozdziałami Prywatnej lekcji ukrainoznawstwa. Tysiąc słów i miejsc – zdaje się natomiast czymś w rodzaju bonusu, dodatku do całości, można byłoby je jednak wpleść w pierwsze trzy części i tak tekst całości zdawałby się spójniejszy. Autor trochę uogólnia – bo musi, często troszkę przesadza – dla efektu, ale ogólnie jest uczciwy. Gdyby tylko zrezygnował z gierek słownych i kreowania się na wyjątkowego literata, byłoby świetnie. Niestety w świetle tego co padło wyżej, nie jest to arcydzieło. Przeczytać można, bo długie nie jest (czasu wiele nie zabiera),ale miejscami, całkiem nierzadko – będzie czytelnika trafiał szlag, i to nie z uwagi na ciężar poruszanych problemów i wyrzuty sumienia. Ocena: pięć na dziesięć. Mądry facet, dobrze gada, ale bywa trudny w odbiorze.

_______
* W wywiadzie ze stycznia 2015 roku, na pytanie o to jak wygląda jej praca nad tłumaczeniem, odpowiedziała tak: „Uch. No jak każdego człowieka przywiązanego do swojego komputera. Wstajesz rano, robisz kawę, odpalasz kompa, wieczorem go wyłączasz, wleczesz się do wyra. Egzystujesz między słownikami i książkami, biurko masz zastawione po brzegi, ciągle korespondujesz z pisarzem, redaktorami, albo przyjaciółmi w poszukiwaniu znaczeń i sensów nieznanych słów, idiomów, kontekstów. Jest to też żmudna, często ciężka praca, bo ten sam tekst musisz w kółko i w kółko czytać, redagować, czytać, redagować, a to można bez końca. Albo to kochasz i tym żyjesz, albo poszukaj czego innego”. I na koniec dodała, że czyta teraz „Limes Inferior” Zajdla – od razu wiadomo że to ktoś z głową na karku. Reszta wywiadu z tłumaczką tu: https://bookeriada.pl/10-pytan-do-tlumacza-literatury-renata-rusnak/
** Minęło kilka lat, mamy rok 2022, i ruskie czołgi pod Kijowem są. Aktualnie już popalone (29.04.2022),ale na południu i wschodzie trwa regularna wojna. Sołdaty kradną, gwałcą i mordują, nie oszczędzają psów ani kotów. Ukraina się broni, ale ponosi ogromne straty.

„W gazetach tego nie napiszą” – W gazetah ciogo ne bude – faktycznie: nie napiszą i nie będzie. Nie pojawi się ani w odrapanych kioskach, ani w schludnych punktach prasowych – bardziej jednak z uwagi na formę tekstów, na ich stylistykę niż treść. Personalnie, autor (1968) nikomu na odcisk nie staje, nie pociąga do odpowiedzialności, porusza się pośród ogólników. Analizy...

Momentami była ciekawa. Szkoda, że tylko momentami.

Momentami była ciekawa. Szkoda, że tylko momentami.

Czytałam tę książkę w podróży po Ukrainie. Na pewno wrócę - tam i z nią.

Czytałam tę książkę w podróży po Ukrainie. Na pewno wrócę - tam i z nią.

5/10

5/10

Gdyby odsiać liryzm od konkretu zostałoby jakieś 30% książki. Dopiero w drugiej części ta książka była o czymś, co zostaje w pamięci. Ukraina potraktowana po łebkach, więc bardzo się zawiodłam.

Gdyby odsiać liryzm od konkretu zostałoby jakieś 30% książki. Dopiero w drugiej części ta książka była o czymś, co zostaje w pamięci. Ukraina potraktowana po łebkach, więc bardzo się zawiodłam.