Niecałe 100 stron, dwie części, i trudno mi było uwierzyć, że obie napisane przez tego samego autora. Pierwsza - "Z tego można zrobić kilka opowieści" - to istny roller coaster. Każda strona jest podzielona na trzy części-akapity, ale to nie znaczy, że każda jest o czymś innym, o nie. Na takiej jednej stronie jest i z dziesięć różnych historii. I tak przez 50 stron jedno zdarzenie czy osoba przywołują skojarzenia, które z kolei natychmiast przywołują inne itd. Roman Kurkiewicz napisał: "Z tego można zrobić kilkaset opowieści" i trudno się z nim nie zgodzić. Ja dostałam prawie oczopląsu od nagromadzenia historii przekomicznych i bardziej poważnych. I bardzo mi się to podobało. Kilka razy wybuchałam śmiechem, by sekundę później spoważnieć, westchnąć, pokręcić głową. Rewelacja.

Druga część jest przewrotnie zatytułowana "Jak przestałem być pisarzem". Jest to kilkanaście miniesejów, nie więcej niż 3 strony każdy. Atmosfera jest tym razem refleksyjna, liryczna, wręcz filozoficzna. Autor porusza różne tematy (rodzina, śmierć, polityka, historia), rozważając sens tego wszystkiego, ale bez nadęcia, tak zupełnie życiowo i zwyczajnie.

Bardzo ciekawa, świetnie napisana książka. To moje pierwsze spotkanie z Prochaśką i na pewno nie ostatnie.

Niecałe 100 stron, dwie części, i trudno mi było uwierzyć, że obie napisane przez tego samego autora. Pierwsza - "Z tego można zrobić kilka opowieści" - to istny roller coaster. Każda strona jest podzielona na trzy części-akapity, ale to nie znaczy, że każda jest o czymś innym, o nie. Na takiej jednej stronie jest i z dziesięć różnych historii. I tak przez 50 stron jedno...