Bardzo często zdarza się, że autor pisze o czymś, co czytelnikowi jest zupełnie obce. Powodzenie zależy wówczas od obu stron, czyli od kunsztu pisarza oraz od umiejętności wczucia się odbiorcy w odmienny świat. Tym razem ogłaszam porażkę, bez orzekania o winie, bo orzeczenie mogłoby mi się nie spodobać.
Nadwrażliwy młodzieniec dojrzewa. Cierpi. Raz po raz "pierś dreszcz mu przeszywa". Obsesyjna introspekcja staje się dla niego głównym narzędziem poznawczym, przez co postrzega świat ze skrzywionej perspektywy. Jego ciało, a także doznania i uczucia, ulegają zmianie, zwodzą go. Dwoistość swoich odczuć, tak na gruncie etycznym, jak i epistemologicznym, odbiera jako niespójność świata, jego płynność, niepewność, i uporczywie próbuje sobie tę lukę w konsekwentnym z dotychczasowej perspektywy porządku rzeczy wyjaśniać coraz to bardziej nieortodoksyjnie, uciekając w koncepcje filozoficzne to bliskie solipsyzmowi, to znów ugruntowane w mistycyzmie Wschodu.
Szczególnie dręczy Törlessa własna oraz najbliższych kolegów niewola wobec najniższych, pierwotnych instynktów, z których pierwszym jest okrucieństwo, ale najsilniejszym pożądanie, tutaj z konieczności zogniskowane na towarzyszach niedoli.
Powieść Musila fascynująco zbiega się z odkryciami jego słynnego rodaka, doktora Sigmunda, i to nie tylko pod względem teoretycznym, ale i chronologicznym ("Trzy rozprawy z teorii seksualnej" ukazały się rok przed "Niepokojami").
Musil pisze, że młodzieńcy z wielką przyszłością posiadają przeważnie przeszłość bogatą w upokorzenia. Wierzę na słowo i polecam tę powieść byłym i obecnym młodzieńcom z wielką przyszłością, którzy lepiej ode mnie będą mogli zrozumieć wieczne rozterki nerwowego Törlessa. Natomiast za styl należą się autorowi brawa, bo choć gęsty i przeładowany, jest zarazem czytelny i przejrzysty. Za opis, co czyni z młodym umysłem lektura Kanta, należą się zaś nie tylko brawa, ale i Nobel.

Bardzo często zdarza się, że autor pisze o czymś, co czytelnikowi jest zupełnie obce. Powodzenie zależy wówczas od obu stron, czyli od kunsztu pisarza oraz od umiejętności wczucia się odbiorcy w odmienny świat. Tym razem ogłaszam porażkę, bez orzekania o winie, bo orzeczenie mogłoby mi się nie spodobać.
Nadwrażliwy młodzieniec dojrzewa. Cierpi. Raz po raz "pierś dreszcz mu...