W jakim celu tak łatwo poddaję się sile, która mnie wpycha w zmysłowy stan duchowego podniecenia? Dlaczego oczekuję coraz to silniejszego uwodzenia i obezwładnienia mnie, wręcz obrzydliwą lubieżnością? Od kiedy to zakochany w zmysłowości nie dostrzegam, że zaczyna mi sprawiać ból? Czy to zawsze zakończy się uśpieniem mojego umysłu i wprowadzeniem w wysublimowany letarg? Może ja kocham stan, kiedy nie widzę oczami rozumu. Nawet nie próbuję tego robić, gdyż to co najbardziej interesujące znajduje się poza zasięgiem mojego poznania. Może w końcu odkrywam coś tak fantastycznego jak stany ludzkiego wnętrza, gdzie dominuje pomieszanie z pożądaniem. Dla mnie to co zwykłe już nie ma takiej wartości, ponieważ proces duchowy w którym uczestniczę, wyklucza rozum jako niewystarczający. Osobliwe stany umysłu są w szczególnym kręgu moich zainteresowań. Stąd poszukiwania przeze mnie książek, które niosą wyjątkowe treści. Te oczekiwania z pewnością spełniają "Niepokoje wychowanka Törlessa".

Do tej pory nikt inny nie potrafił mi zadać tak wiele ukłuć, wręcz dźgnięć swoimi metafizycznymi rozmyślaniami. Robert Musil zastawia na czytelnika sidła w które ten, dzięki psychoanalitycznym wybiegom pisarza bardzo łatwo się może złapać. Następuje potem proces powolnego dręczenia mózgu poprzez wkładanie szpil dociekania, wiercenia nimi, penetrowania i badania jak długo jeszcze to wszystko wytrzymamy. Ale to babranie się w mrocznych namiętnościach nie jest niczym złym. Pomimo dużego stężenia zgniłych uczuć i zagłębiania się w mroczne halucynacje, jesteśmy w stanie z tej podłości czerpać przyjemność. Dlaczego tak się dzieje, że akurat ja sam odczuwałem wielką satysfakcję uczestnicząc w tak wielkim eksperymencie myślowym? Może dlatego, że Musil zaszczepia w czytających jego powieści chęć zbadania życia duszy. A może dlatego, że największe grono swoich wielbicieli znajdzie wśród osób, które cenią sobie duchową zdolność wrażliwego odczuwania. Nie ma na to jednoznacznej odpowiedzi. Jedno jest pewne, jego proza to bardzo solidne, niemal nadnaturalne doznania.

Bohaterowie "Niepokojów wychowanka Törlessa" pochodzący z solidnego mieszczańskiego świata, przechodzą proces kształtowania swojej osobowości. Jednak po drodze wchodzą w mroczne otoczenie, zabarwione erotyką i dręczeniem swoich umysłów. Podczas czytania tej lektury można do nich na przemian czuć pogardę pomieszaną z litością. Jednak to ich pomysły dają nam impuls na gimnastykowanie myśli. Dzięki nim widzimy, jak skomplikowane są życiowe relacje i jak ciężko jest żyć gdy zaciska się ogromna pętla upokorzenia i strachu. Musil sięga do korzeni ludzkiego jestestwa. Tak jakby chciał wyciągnąć na światło dzienne nasze najgorsze, dotychczas niezrealizowane obrzydliwe marzenia.

Gdzieś w zakamarkach mojego mózgu trwa walka z tym, co przed chwilą zobaczyłem. Dzięki Robertowi Musilowi dostrzegłem, że tego typu doznania trzeba odbierać jednym zmysłem więcej. Po przeczytaniu tej powieści, zadajcie sobie sami pytanie, co się może wydarzyć gdy człowiek jest dręczony przez własną psychikę. Czy Musil Was usypia swoją systematycznością dręczenia, czy też odczuwacie nagłe napady jego zderzania rzeczy naturalnych z nadnaturalnymi. Ciekaw jestem Waszych opinii.

W jakim celu tak łatwo poddaję się sile, która mnie wpycha w zmysłowy stan duchowego podniecenia? Dlaczego oczekuję coraz to silniejszego uwodzenia i obezwładnienia mnie, wręcz obrzydliwą lubieżnością? Od kiedy to zakochany w zmysłowości nie dostrzegam, że zaczyna mi sprawiać ból? Czy to zawsze zakończy się uśpieniem mojego umysłu i wprowadzeniem w wysublimowany letarg?...