Na książkę składają się dwa dość długie opowiadania, właściwie "mikropowieści". Urzekająca jest delikatność, subtelność narracji. Niewielkie całości współtworzące "Tysiąc żurawi" przywodzą na myśl haiku, z czym kojarzy się fascynacja detalami opisywanych przedmiotów. Ślad szminki na filiżance do herbaty to tylko jeden z przykładów postrzegania świata wedle założeń buddyzmu zen, choć wywoływać może całkiem nieodległe reminiscencje z twórczością Prousta. W każdym z opowiadań obecna jest nie tylko japońska wrażliwość na piękno i ulotność świata. Ich "japońskość" zawiera się również w szczegółach narracji takich jak wygląd wnętrz i strojów, czy pewne elementy historyczne. Na tak egzotycznym tle rozgrywają się jednak uniwersalne dramaty. W przypadku bohatera "Tysiąca żurawi" to nade wszystko cierpienie spowodowane brakiem miłosnego spełnienia, ucieczka w konwenans, rozpacz ukrywająca się w świecie przedmiotów w tajemniczy sposób uobecniających przeszłość. Narratorem "Śpiących piękności" jest natomiast starzec, który postanawia odwiedzić szczególnego rodzaju przybytek rozkoszy. Nie jest to dom publiczny, bo nie uprawia się tam płatnej miłości. Starzejący się mężczyźni spędzają tam tylko noce w towarzystwie śpiących dziewcząt. W bohaterze "Śpiących piękności" budzi się tęsknota za światem utraconym, ból nieuniknionej starczej samotności i poczucie, że śmierć jest już jakby obecna, że odejście będzie zaledwie jednym z momentów etapu, który już się rozpoczął.

Na książkę składają się dwa dość długie opowiadania, właściwie "mikropowieści". Urzekająca jest delikatność, subtelność narracji. Niewielkie całości współtworzące "Tysiąc żurawi" przywodzą na myśl haiku, z czym kojarzy się fascynacja detalami opisywanych przedmiotów. Ślad szminki na filiżance do herbaty to tylko jeden z przykładów postrzegania świata wedle założeń buddyzmu...