Idealna rzecz. I to zarówno dla bezkrytycznych fanów „starego, dobrego rocka” prenumerujących miesięczniki typu „Teraz rock” i „Classic rock”, ludzi wychowanych na audycjach Kaczkowskiego i Manna w „Trójce”, jak i dla tych, którzy rocka nienawidzą, uważając go za muzykę robioną przez cynicznych, pretensjonalnych wykolejeńców dla mających problem z rzeczywistością, mających problem z kobietami młodzieńców i postmłodzieńców. Dla tych drugich książka Stephena Davisa pozornie oferuje więcej. Mamy tu opisy alkoholowo-narkotykowo-seksualnych ekscesów muzyków oraz ich ekipy. Zresztą pod hasłem „skandal” był „Młot Bogów” sprzedawany. Tyle, że te nawet szokujące chwilami fragmenty, nie do przyjęcia przez członków Led Zeppelin, którzy się od pracy Davisa odcięli, to niewielka część książki. Reszta to typowy pseudomuzykologiczny bełkot na temat „wspaniałych”, „porywających”, „ponadczasowych”, „głębokich” i tym podobnych dokonań Jimmy’ego Page’a, Roberta Planta, Johna Paula Jonesa oraz Johna Bonhama.
Rzeczy naprawdę interesujące, skłaniające do refleksji czy myślenia, podane są tu śladowo, jakby mimochodem. Chodzi o dojście do prawdy, dotknięcie sztuki, tego jak powstawały wciąż chętnie słuchane, elektryzujące miliony fanów i tysiące muzyków (ostatni przykład – amerykańska grupa Greta Van Fleet) utwory i brzmienie Led Zeppelin. Chodzi o proces twórczy i stymulujące go lub osłabiające napięcia lub cicha rywalizacja pomiędzy „bogami rocka”. Chodzi po prostu o to legendarne dotknięcie Boga lub – jak kto woli – szatana, który sprawił, że Led Zeppelin stał się, jest i pewnie już na zawsze pozostanie, jednym z najważniejszych oraz najbardziej dochodowych zespołów w historii. Ale tego tu nie ma. Jest za to wyliczanka kolejnych tras koncertowych oraz piosenek, które były na nich wykonywane i garść plotek o rzekomym satanizmie zespołu, zwłaszcza jego lidera, Jimmy’ego Page’a. Szkoda. Taki zespół zasługuje na więcej.

Idealna rzecz. I to zarówno dla bezkrytycznych fanów „starego, dobrego rocka” prenumerujących miesięczniki typu „Teraz rock” i „Classic rock”, ludzi wychowanych na audycjach Kaczkowskiego i Manna w „Trójce”, jak i dla tych, którzy rocka nienawidzą, uważając go za muzykę robioną przez cynicznych, pretensjonalnych wykolejeńców dla mających problem z rzeczywistością, mających...