Max Wallace

Pokolenie X, era walkmanów i słuchawek w uszach. Dźwięki zmieniające ciśnienie baryczne i wszystko wokoło nabierało tempa. Jeden dzień to sprawił - nastąpił krach. Było to 8 IV 1994 - od tej daty świat został bez Kurta Cobaina. Miliony łez wylane na pierwsze w życiu martensy i dylemat - "Jak żyć dalej, bez głosu pokolenia?". Dla wielu był to klej, co nie pozwalał im się rozpaść. Jak wiadomo wszystko mija, nawet najdłuższa żmija. W ciepłych kapciach, bez emocji, po latach, można zasiąść do lektury. Latali jak latawce - wiadomo. Otoczenie interesujące się jak Drakula swoją ostatnią ofiarą - nie dziwi, w pewnych kręgach. Trochę zaglądania pod kamienie, ale i faktów oczywistych niemało. Prawdopodobnie w Seatle nie działo się najlepiej. Prowadzili się jakby każdy dzień miał być ostatnim, co wprowadzało pośpiech i niezdrową intensywność w ich życie. Autorzy w realistyczny sposób ukazali klimat tamtych dni. Pojawiły się i teorie spiskowe, ale sprytnie i subtelnie umieszczone w tekst, nie tak jakby uczyniły to brukowce, z nieskończoną ilością pikantnych kąsków. Kto łzę uronił kiedyś, przeczyta w czasie krótszym niż płakał. Kto sięgnął, bo twarz z okładki wydała mu się znajoma, zapłacze, że czas stracił.