Od kiedy tylko dostałam w swoje ręce pierwszy tom, chciałam z każdym kolejnym poznawać historię dziejów legendarnej Czarnej Kompanii. Dzisiaj udało mi się dotrwać do końca, lecz nie czuję żadnego oszołomienia czy zachwytu. Pisząc szczerze, nie podobały mi się dwa ostatnie tomy. Wciąż w głębi serca buntuję się przeciw temu co spotkało braci z Kompanii. Decyzji jaką podjął Konował. Mam ochotę krzyczeć i wrzeszczeć, bo nie takiego zakończenia chciałam. Przecież od początku w głowie rysowała mi się idealistyczna scena pola bitwy, na którym mężnie giną najemnicy o czarnych sercach. Tak się nie stało. Nie przypadła mi do gustu kilku zdaniowa wzmianka o szlachetnej śmierci Kapitana (tego z pierwszych tomów), Goblina (nawet dwukrotnej)i wielu innych bohaterów. Wiem, że była to historia o ogromnej grupie ludzi związanych tradycją i zajmowanie sie każdym z osobna zajęłoby pewnie kolejne kilka tomów. Świadomość ta jednak nie umniejsza mojego niezadowolenia. Chciałam dostać coś więcej. To co przyniosły mi pierwsze przygody najemników, którzy służyli Imperium Pani. Może wciąż tęsknię za tą młodszą wersją Konowała czy Murgena. Narracja pozostałych była już znacznie mniej ekscytująca. Tym bardziej ostatnia Księga Konowała.
Pomimo tych niedogodności Czarna Kompania to za całą pewnością powieść po którą można sięgnąć dwukrotnie. Ja tak zrobiłam i jak się okazało, jest to możliwe. Nie żałuję. Udało mi się wyciągnąć z niej kilka kolejnych, cennych lekcji.

Żołnierze żyją i zastanawiają się dlaczego.

Od kiedy tylko dostałam w swoje ręce pierwszy tom, chciałam z każdym kolejnym poznawać historię dziejów legendarnej Czarnej Kompanii. Dzisiaj udało mi się dotrwać do końca, lecz nie czuję żadnego oszołomienia czy zachwytu. Pisząc szczerze, nie podobały mi się dwa ostatnie tomy. Wciąż w głębi serca buntuję się przeciw temu co spotkało braci z Kompanii. Decyzji jaką podjął...