"Gaj oliwny" zauroczył mnie swoim tytułem. I tu, już od samego początku czekają na czytelnika pułapki (ja wpadłam we wszystkie z nich):
- gaj oliwny... brzmi sielsko i anielsko;
- bohaterka - mała Pat, która wyjeżdża z rodzicami na wakacje do Francji;
- Prowansja... po niedawnej lekturze książki "Rok w Prowansji" mam utrwaloną wizję tej krainy jako mlekiem i miodem płynącej;
Czego więc można się spodziewać? Pięknej opowieści rodzinnej? Ciepłej, uroczej i przesiąkniętej przyrodą? Otóż nie.

Przez cały czas miałam wrażenie, że COŚ wisi w powietrzu. Czułam napięcie i czekałam... Bohaterowie zmagają się tu nie tylko ze sobą, ale przede wszystkim z własną przeszłością.
Napisanie czegokolwiek więcej oznaczałoby zdradzenie finału.

Maria Kuncewiczowa w "Posłowiu" wyjaśnia, że chciała zrozumieć motywy ludzkiego zachowania, tajniki ludzkiej duszy. Czy jej się to udało? Tak naprawdę, niezależnie od tego, ile książek by się na ten temat napisało, nie da się wyjaśnić, dlaczego postępujemy tak, a nie inaczej.

Refleksyjna lektura.

"Gaj oliwny" zauroczył mnie swoim tytułem. I tu, już od samego początku czekają na czytelnika pułapki (ja wpadłam we wszystkie z nich):
- gaj oliwny... brzmi sielsko i anielsko;
- bohaterka - mała Pat, która wyjeżdża z rodzicami na wakacje do Francji;
- Prowansja... po niedawnej lekturze książki "Rok w Prowansji" mam utrwaloną wizję tej krainy jako mlekiem i miodem...