Pamiętam, że kiedy wyszła pierwsza książka z serii „Ala Makota” wszystkie dziewczyny z klasy, a nawet ze szkoły się nią zaczytywały (tak, jestem aż tak stara, kiedy wyszła pierwsza „Ala…” miałam 9 lat) i przeżywały perypetie szalonej, kochliwej i niezrównoważonej Alki.
Podobał mi się pomysł prowadzenia narracji w formie pamiętnika. Pozwalało to dokładnie zapoznać się z zawiłością uczuć, skrajnych stanów emocjonalnych, marzeń i subiektywnych wrażeń głównej bohaterki. Teraz wydaje mi się, że Ala inteligencją nie błyszczała i wykazywała się czasem wręcz kuriozalną głupotą, ale można jej to przecież wybaczyć: była nastolatką. Jej szalone decyzje, czyny, które teraz wydają mi się niezrozumiałe, wtedy nie były dla mnie, aż tak dziwne.
To była chyba jedna z pierwszych powieści dla nastolatek, której akcja rozgrywała się w Polsce i za to ogromny plus. W końcu mogłam się choć trochę utożsamić z bohaterką, która wiedziała, co to kotlet schabowy czy znała czołowe polskie gwiazdy. W dodatku jej rzeczywistość: mieszkanie w bloku, czy chodzenie do zwykłej szkoły, nie budziło we mnie zazdrości, jak wtedy, gdy czytałam powieści rozgrywające się w Ameryce.
Po lekturze tej książki sama zaczęłam pisać swój własny pamiętnik, który jest dla mnie niekończącym się źródłem dobrego humoru. Duży plus za podstawówkowo-gimnazjalne wspomnienia.

Pamiętam, że kiedy wyszła pierwsza książka z serii „Ala Makota” wszystkie dziewczyny z klasy, a nawet ze szkoły się nią zaczytywały (tak, jestem aż tak stara, kiedy wyszła pierwsza „Ala…” miałam 9 lat) i przeżywały perypetie szalonej, kochliwej i niezrównoważonej Alki.

Podobał mi się pomysł prowadzenia narracji w formie pamiętnika. Pozwalało to dokładnie zapoznać się...