To nie jest leksykon ukochanych produkcji autora. Filmy mojego życia prędzej mogłaby uchodzić za półautobiograficzą powieść niezbyt dobrze znanego w Polsce chilijskiego pisarza, Alberto Fugueta. Książka została na świecie bardzo dobrze przyjęta i rzeczywiście czyta się ją fajnie. To opowieść o życiu młodego chłopaka, urodzonego w Chile i spędzającego dzieciństwo w Stanach Zjednoczonych, jednak dorastającego w ojczyźnie. Dziś jako szanowany sejsmolog zajmuje się trzęsieniami ziemi…

Poznajemy go jako oschłego naukowca, którego kontakt z bliskimi ogranicza się do kilku telefonów rocznie. Właśnie wyrusza z Chile na sympozjum naukowe w Japonii i międzylądowanie wypada mu w Los Angeles, gdzie spędził część swojej młodości. Siłą rzeczy powracają wspomnienia. Ich katalizatorem jest również kobieta, obok której Soler siada w samolocie. To właśnie ona zachęca go do sporządzenia listy najważniejszych filmów.

Każdy rozdział to konkretny film, z reguły przebój lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Bohater wspomina, gdzie i w jakich okolicznościach go obejrzał, czasami dołącza jakieś przemyślenia dotyczące fabuły. Oczywiście stanowią one pretekst do rozważań o dojrzewaniu, opowieści o rodzinie, o odejściu ojca, o przeprowadzce z LA do Chile, o kumplach i pierwszej miłości. Autor nie zalewa swojej opowieści tonami sentymentalizmu. Pokazuje emigrantów chilijskich, burzliwą sytuację w tym kraju (prawicowa dyktatura Pinocheta),ale i zwykłe życie klasy średniej.

Filmy mojego życia są lekturą dla osób, które cenią powieści obyczajowe, historie rodzinne, ale i filmy. Bo te filmy przez całą książkę się przewijają i bohater często do nich wraca. Ciekaw jestem, jak ten zabieg odbierze ktoś, kto nie lubi kina albo po prostu się nim nie interesuje. Czy lektura okaże się męcząca? Być może. Ja jako miłośnik filmów wcale się nie nudziłem.

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/

To nie jest leksykon ukochanych produkcji autora. Filmy mojego życia prędzej mogłaby uchodzić za półautobiograficzą powieść niezbyt dobrze znanego w Polsce chilijskiego pisarza, Alberto Fugueta. Książka została na świecie bardzo dobrze przyjęta i rzeczywiście czyta się ją fajnie. To opowieść o życiu młodego chłopaka, urodzonego w Chile i spędzającego dzieciństwo w Stanach...

Rewelacyjny pomysł na książkę! A jej tematyka wprost napawa mnie sentymentem, gdyż pierwsze teksty, które zaczęłam zamieszczać w sieci odnosiły się właśnie do obejrzanych przeze mnie filmów. Teraz, gdy patrzę wstecz i przez pryzmat tej książki stwierdzam, że i ja mogłabym w oparciu o obejrzane tytuły przedstawić Wam swoje życie, bo to doprawdy inspirujący pomysł!

Bohater książki Fugueta traktuje bowiem kino jako pretekst do opowiedzenia nam swojej historii. Podróż zaczynamy bardzo wcześnie i byłam szczerze zdumiona, gdy przeczytałam, że Beltrán pamięta swoją pierwszą wizytę w kinie, mając zaledwie 3 lata. Chomik nie jest w stanie sobie przypomnieć, kiedy po raz pierwszy obejrzał film na dużym ekranie, a liczył sobie wtedy na pewno więcej wiosen, niż zaledwie trzy. A wy pamiętacie swój pierwszy kinowy seans?

Dzieje Beltrána poznajemy do momentu uzyskania przez niego pełnoletności, a opisywane wydarzenia przeplatane są współczesnością, czyli procesem twórczym całej tej historii, kiedy to bohater opowiadając nam swoje koleje losu, decyduje się po wielu latach na odnowienie kontaktu z rodziną, a trzeba Wam wiedzieć, że odmalowany przez niego portret rodziny Solerów jest pełen pokoleniowych zgrzytów, wzlotów, upadków i ludzkich słabości.

Po części żałuję, iż tak niewiele z przytoczonych przez autora tytułów miałam okazję do tej pory obejrzeć, bo na pewno lektura byłaby wtedy jeszcze ciekawsza. Interesujący jest bowiem punkt widzenia, w którym to w głównej mierze właśnie kino wpływa na tożsamość młodego człowieka. Nie przeczę, iż sama doświadczyłam nie raz magii tej dziesiątej muzy, a po lekturze mój apetyt na nadrabianie zaległości w tym temacie znacznie wzrósł i nie mówię tu o tej współczesnej papce, którą serwują nam multipleksy, ale o prawdziwym kinie, które każdy szanujący się kinoman powinien moim zdaniem znać czyt. "Casablanca", "Dawno temu w Ameryce", czy chociażby hołubiona przez naszego bohatera "Tragedia Posejdona".
Eh... Gdybym tylko nie była taką serialomaniaczką :P

Wracając jednak do tematu książki, przeczytać ją naprawdę warto. Mi osobiście bardzo podobał się jej klimat. Myślę, że wielbiciele kina na pewno znajdą tu dla siebie wiele smaczków, podobnie jak zwolennicy literatury latynoamerykańskiej.

Rewelacyjny pomysł na książkę! A jej tematyka wprost napawa mnie sentymentem, gdyż pierwsze teksty, które zaczęłam zamieszczać w sieci odnosiły się właśnie do obejrzanych przeze mnie filmów. Teraz, gdy patrzę wstecz i przez pryzmat tej książki stwierdzam, że i ja mogłabym w oparciu o obejrzane tytuły przedstawić Wam swoje życie, bo to doprawdy inspirujący pomysł!

Bohater książki Fugueta traktuje bowiem kino jako pretekst do opowiedzenia nam swojej historii. Podróż zaczynamy bardzo wcześnie i byłam szczerze zdumiona, gdy przeczytałam, że Beltrán pamięta swoją pierwszą wizytę w kinie, mając zaledwie 3 lata. Chomik nie jest w stanie sobie przypomnieć, kiedy po raz pierwszy obejrzał film na dużym ekranie, a liczył sobie wtedy na pewno więcej wiosen, niż zaledwie trzy. A wy pamiętacie swój pierwszy kinowy seans?

Dzieje Beltrána poznajemy do momentu uzyskania przez niego pełnoletności, a opisywane wydarzenia przeplatane są współczesnością, czyli procesem twórczym całej tej historii, kiedy to bohater opowiadając nam swoje koleje losu, decyduje się po wielu latach na odnowienie kontaktu z rodziną, a trzeba Wam wiedzieć, że odmalowany przez niego portret rodziny Solerów jest pełen pokoleniowych zgrzytów, wzlotów, upadków i ludzkich słabości.

Po części żałuję, iż tak niewiele z przytoczonych przez autora tytułów miałam okazję do tej pory obejrzeć, bo na pewno lektura byłaby wtedy jeszcze ciekawsza. Interesujący jest bowiem punkt widzenia, w którym to w głównej mierze właśnie kino wpływa na tożsamość młodego człowieka. Nie przeczę, iż sama doświadczyłam nie raz magii tej dziesiątej muzy, a po lekturze mój apetyt na nadrabianie zaległości w tym temacie znacznie wzrósł i nie mówię tu o tej współczesnej papce, którą serwują nam multipleksy, ale o prawdziwym kinie, które każdy szanujący się kinoman powinien moim zdaniem znać czyt. "Casablanca", "Dawno temu w Ameryce", czy chociażby hołubiona przez naszego bohatera "Tragedia Posejdona".
Eh... Gdybym tylko nie była taką serialomaniaczką :P

Wracając jednak do tematu książki, przeczytać ją naprawdę warto. Mi osobiście bardzo podobał się jej klimat. Myślę, że wielbiciele kina na pewno znajdą tu dla siebie wiele smaczków, podobnie jak zwolennicy literatury latynoamerykańskiej.

Rewelacyjny pomysł na książkę! A jej tematyka wprost napawa mnie sentymentem, gdyż pierwsze teksty, które zaczęłam zamieszczać w sieci odnosiły się właśnie do obejrzanych przeze mnie filmów. Teraz, gdy patrzę wstecz i przez pryzmat tej książki stwierdzam, że i ja mogłabym w oparciu o obejrzane tytuły przedstawić Wam swoje życie, bo to doprawdy inspirujący pomysł!

Bohater książki Fugueta traktuje bowiem kino jako pretekst do opowiedzenia nam swojej historii. Podróż zaczynamy bardzo wcześnie i byłam szczerze zdumiona, gdy przeczytałam, że Beltrán pamięta swoją pierwszą wizytę w kinie, mając zaledwie 3 lata. Chomik nie jest w stanie sobie przypomnieć, kiedy po raz pierwszy obejrzał film na dużym ekranie, a liczył sobie wtedy na pewno więcej wiosen, niż zaledwie trzy. A wy pamiętacie swój pierwszy kinowy seans?

Dzieje Beltrána poznajemy do momentu uzyskania przez niego pełnoletności, a opisywane wydarzenia przeplatane są współczesnością, czyli procesem twórczym całej tej historii, kiedy to bohater opowiadając nam swoje koleje losu, decyduje się po wielu latach na odnowienie kontaktu z rodziną, a trzeba Wam wiedzieć, że odmalowany przez niego portret rodziny Solerów jest pełen pokoleniowych zgrzytów, wzlotów, upadków i ludzkich słabości.

Po części żałuję, iż tak niewiele z przytoczonych przez autora tytułów miałam okazję do tej pory obejrzeć, bo na pewno lektura byłaby wtedy jeszcze ciekawsza. Interesujący jest bowiem punkt widzenia, w którym to w głównej mierze właśnie kino wpływa na tożsamość młodego człowieka. Nie przeczę, iż sama doświadczyłam nie raz magii tej dziesiątej muzy, a po lekturze mój apetyt na nadrabianie zaległości w tym temacie znacznie wzrósł i nie mówię tu o tej współczesnej papce, którą serwują nam multipleksy, ale o prawdziwym kinie, które każdy szanujący się kinoman powinien moim zdaniem znać czyt. "Casablanca", "Dawno temu w Ameryce", czy chociażby hołubiona przez naszego bohatera "Tragedia Posejdona".
Eh... Gdybym tylko nie była taką serialomaniaczką :P

Wracając jednak do tematu książki, przeczytać ją naprawdę warto. Mi osobiście bardzo podobał się jej klimat. Myślę, że wielbiciele kina na pewno znajdą tu dla siebie wiele smaczków, podobnie jak zwolennicy literatury latynoamerykańskiej.

http://kronikachomika.blogspot.com/

Rewelacyjny pomysł na książkę! A jej tematyka wprost napawa mnie sentymentem, gdyż pierwsze teksty, które zaczęłam zamieszczać w sieci odnosiły się właśnie do obejrzanych przeze mnie filmów. Teraz, gdy patrzę wstecz i przez pryzmat tej książki stwierdzam, że i ja mogłabym w oparciu o obejrzane tytuły przedstawić Wam swoje życie, bo to doprawdy inspirujący pomysł!

Bohater...

Czasem kupujemy książkę ze względu na tytuł. Tak właśnie trafiłam na tę książkę.
Historia chilijskiej rodziny, która wyemigrowała z Chile do USA, a potem znów osiedliła się w Chile. Momentami gorzka opowieść o życiu, kinie i ...trzęsieniach ziemi. Autor posłużył się ciekawym pomysłem na formę książki - główny bohater opowiada nam swoją historię (i swojej rodziny) poprzez filmy, które oglądał w dzieciństwie.

Czasem kupujemy książkę ze względu na tytuł. Tak właśnie trafiłam na tę książkę.
Historia chilijskiej rodziny, która wyemigrowała z Chile do USA, a potem znów osiedliła się w Chile. Momentami gorzka opowieść o życiu, kinie i ...trzęsieniach ziemi. Autor posłużył się ciekawym pomysłem na formę książki - główny bohater opowiada nam swoją historię (i swojej rodziny) poprzez...

Ciekawy pomysł, żeby opowiedzieć historię czyjegoś życia na bazie ważnych dla niego filmów jakie kolejno oglądał. Zakończenie świetne.

Ciekawy pomysł, żeby opowiedzieć historię czyjegoś życia na bazie ważnych dla niego filmów jakie kolejno oglądał. Zakończenie świetne.