Trzeba czytać z przerwami tę serię, co za dużo, tym gorzej oceniłabym.

Trzeba czytać z przerwami tę serię, co za dużo, tym gorzej oceniłabym.

"Cierpliwość pająka" jest jedną ze spokojniejszych odsłon cyklu o komisarzu Montalbano. Jest też pozbawiona typowej dla tej serii "podwójnej" zagadki.

Montalbano dochodzi do siebie po ostatniej akcji. Do jego domku przy plaży tymczasowo wprowadza się Livia. Wpłynie to znacząco na dynamikę ich relacji oraz pokaże, na ile tych dwoje potrafi ze sobą funkcjonować w bardziej tradycyjnych ramach związku. Oj, nie będzie łatwo. Wraz z wizytą Livii, o dom i żołądek Salvo przestaje dbać Adelina, a w życie komisarza wkrada się presja zmiany diety.

Jak można się domyślić, jest to mocno obyczajowa część serii. Po "Obietnicy komisarza Montalbano" Camilleri stanął przed problemem łagodnego wdrożenia Montalbano w czynności śledcze. Większa niż zwykle liczba pracowników oraz mniej regularne wizyty komisarza w biurze sprawiają, że relacje z podstawowym personelem posterunku wybrzmiewają słabiej. Nie jest to więc dobry tom na zapoznanie się z podstawowym składem ekipy z Vigàty.

Sama zagadka nie jest zbyt wymagająca i problematyczne są bardziej szczegóły niż ogólny zarys intrygi. Narracja jest jednak na tyle płynna, że nadal czytałam tę powieść ze sporą przyjemnością.

"Cierpliwość pająka" jest jedną ze spokojniejszych odsłon cyklu o komisarzu Montalbano. Jest też pozbawiona typowej dla tej serii "podwójnej" zagadki.

Montalbano dochodzi do siebie po ostatniej akcji. Do jego domku przy plaży tymczasowo wprowadza się Livia. Wpłynie to znacząco na dynamikę ich relacji oraz pokaże, na ile tych dwoje potrafi ze sobą funkcjonować w bardziej...

Lekka, łatwa, w miarę przyjemna opowieść o uprowadzeniu studentki. Uprowadzenie okazuje się w istocie samouprowadzeniem, grą, która miała na celu zrujnowanie - finansowe i polityczne - niegodziwego krewnego.

Na tle innych książek o przygodach komisarza Montalbano "Cierpliwość pająka" nie odznaca się ani szczególnie wyrafinowaną konstrukcją, ani zbyt zawiłą intrygą.

Taką książkę może napisać każdy w ciągu kilku dni, a w ciągu kilku godzin każdy przeczytać. I zapomnieć.

Lekka, łatwa, w miarę przyjemna opowieść o uprowadzeniu studentki. Uprowadzenie okazuje się w istocie samouprowadzeniem, grą, która miała na celu zrujnowanie - finansowe i polityczne - niegodziwego krewnego.

Na tle innych książek o przygodach komisarza Montalbano "Cierpliwość pająka" nie odznaca się ani szczególnie wyrafinowaną konstrukcją, ani zbyt zawiłą intrygą.

Taką...

Książka nie zdołała mnie wciągnąć w swoją akcje której nie zdołałem poczuć.

Książka nie zdołała mnie wciągnąć w swoją akcje której nie zdołałem poczuć.

Świetna książka jak zawsze fabuła i całe dochodzenie ciekawe.. Taka inna ksiazka niż wszystkie bo taka trochę smutna ale warto przeczytać.

Świetna książka jak zawsze fabuła i całe dochodzenie ciekawe.. Taka inna ksiazka niż wszystkie bo taka trochę smutna ale warto przeczytać.

Uwielbiam komisarza Salvo Montalbano i czytając książkę bawiłam się bardzo dobrze. Mimo tego, że w połowie lektury domyśliłam się, kto jest "sprawcą".
Jednak te wszystkie opisy plaż, sennych miasteczek, wybornego jedzenia zawsze sprawiają, że książki Adrei Camilleriego są prawdziwą ucztą dla ducha.

Jedyne co w "Cierpliwości pająka" mi się niezbyt spodobało, to trochę takie melodramatyczne, "staromodne" zakończenie.
Wydaje mi się, że gdyby powieść była pisana dziś, akcenty w zakończeniu byłyby położone inaczej.

Uwielbiam komisarza Salvo Montalbano i czytając książkę bawiłam się bardzo dobrze. Mimo tego, że w połowie lektury domyśliłam się, kto jest "sprawcą".
Jednak te wszystkie opisy plaż, sennych miasteczek, wybornego jedzenia zawsze sprawiają, że książki Adrei Camilleriego są prawdziwą ucztą dla ducha.

Jedyne co w "Cierpliwości pająka" mi się niezbyt spodobało, to trochę takie...

Pod względem intrygi kryminalnej jest to chyba najlepszy tom z serii, dotychczas czytałam poszczególne tomy bardziej z uwagi na komisarza, niż dla zagadek. Tym razem motywem sprawców jest zemsta, tylko i wyłącznie zemsta. Mściciele przypominają tytułowego pająka, który cierpliwie i spokojnie tka swoją sieć i czeka na ofiarę. Jak pisze Camilleri "Namiętnej nienawiści, tak jak i namiętnej miłości, nie mogą zatrzymać nawet rozpacz i łzy kogoś, kto w niczym nie zawinił". W tym przypadku porwano młodą, ale dorosłą dziewczynę, mieszkającą z obłożnie chorą matką i z ojcem. Porywacze zażądali astronomicznej sumy, na którą rodziny w żadnym razie nie było stać. Jak się okazuje, zemsta jest wyłącznym motywem działania sprawców, żądanie pieniedzy zaś pada, bo inaczej sytuacja wyglądałaby niewiarygodnie, pieniądze zaś zamierzali oni po prostu rozdać innym osobom. Intryga jest naprawdę mocno wciągająca.
Na restauracje i delektowanie się pysznymi potrawami Montalbano tym razem nie miał za wiele czasu, podobnie jak i na czytanie. Wspomniane są jednak "Przemiany" Owidiusza, pojawia się "Rada Egiptu", autorstwa Leonarda Sciascii. Gdy zainteresowałam się tą pozycją, odnalazłam, że w magazynie "Prace literackie" jest dostępny artykuł o literackich zainteresowaniach Montalbano pt. "Policjant erudyta. O literackich kontekstach w cyklu powieści kryminalnych o komisarzu Andrei Montalbano". Zawsze zwracam uwagę na to, co Montalbano czyta, to jeden ze smaczków cyklu.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2020/05/andrea-camilleri-cierpliwosc-pajaka.html

Pod względem intrygi kryminalnej jest to chyba najlepszy tom z serii, dotychczas czytałam poszczególne tomy bardziej z uwagi na komisarza, niż dla zagadek. Tym razem motywem sprawców jest zemsta, tylko i wyłącznie zemsta. Mściciele przypominają tytułowego pająka, który cierpliwie i spokojnie tka swoją sieć i czeka na ofiarę. Jak pisze Camilleri "Namiętnej nienawiści, tak...

Lubię Camillerego, zwłaszcza teraz poprawia mi nastrój. To jednak najsłabsza z jego książek, jakie do tej pory przeczytałam. Po pierwsze, gdzieś od połowy można się domyślić, kto stoi za porwaniem pięknej Susanny. Ostatnie trzydzieści stron to już bolesne przeciąganie struny, bolesne, bo z zadziornego bystrzaka Montalbano zrobił autor pijane dziecko we mgle. A drugi poważny minus, to ciągła obecność wiecznej narzeczonej komisarza, sekutnicy Livii. Pretensje, kłótnie, fochy na przemian z godzeniem, a to wszystko na pstryk, bo nie wiadomo, co za chwilę w tę kobietę wstąpi. Na domiar złego, nie dosala potraw;) Jak ja cię rozumiem, Adelino!
Mimo tej wpadki, cieszę się, że przede mną jeszcze kilku „Montalbanów”.

Lubię Camillerego, zwłaszcza teraz poprawia mi nastrój. To jednak najsłabsza z jego książek, jakie do tej pory przeczytałam. Po pierwsze, gdzieś od połowy można się domyślić, kto stoi za porwaniem pięknej Susanny. Ostatnie trzydzieści stron to już bolesne przeciąganie struny, bolesne, bo z zadziornego bystrzaka Montalbano zrobił autor pijane dziecko we mgle. A drugi poważny...

Bardzo przeciętna książka z powolną fabułą. Nie mogłam się w ogóle w nią wciągnąć. Montalbano mnie denerwował swoim zachowaniem. Nie jest to najlepsza książka z tego cyklu.

Bardzo przeciętna książka z powolną fabułą. Nie mogłam się w ogóle w nią wciągnąć. Montalbano mnie denerwował swoim zachowaniem. Nie jest to najlepsza książka z tego cyklu.

Kolejna świetna pozycja z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Kolejna świetna pozycja z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.