11-ta, świetna pozycja z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

11-ta, świetna pozycja z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Już od pierwszych stron czułam, że Camilleri jest w dobrej formie. Tak błyskotliwych dialogów może mu pozazdrościć niejeden twórca.

Po wydarzeniach z "Sierpniowego żaru" pozostawienie w zawieszeniu kwestii kryzysu w związku Montalbano z Livią byłoby sporą niekonsekwencją. Autor serwuje nam zatem ponadprogramową porcję napięcia między tym dwojgiem, a poboczny wątek kryminalny porusza podobnie relacyjną tematykę.

Nie jest to powieść tak posępna, jak mogłoby wynikać z blurba i stosunkowo niewiele tu przemocy. Dostajemy co prawda subtelny komentarz społeczny, ale pokuszę się wręcz o stwierdzenie, że to jeden z pogodniejszych tomów serii (scena z udawaniem akwizytora to mistrzostwo).

Już od pierwszych stron czułam, że Camilleri jest w dobrej formie. Tak błyskotliwych dialogów może mu pozazdrościć niejeden twórca.

Po wydarzeniach z "Sierpniowego żaru" pozostawienie w zawieszeniu kwestii kryzysu w związku Montalbano z Livią byłoby sporą niekonsekwencją. Autor serwuje nam zatem ponadprogramową porcję napięcia między tym dwojgiem, a poboczny wątek...

Fajny kryminał, dobrze się czyta, wciąga, polecam.

Fajny kryminał, dobrze się czyta, wciąga, polecam.

Camillieri trzyma poziom. Oczywiście, to nie jest jakaś nadzwyczajna pozycja, niemniej na pewno nie rozczaruje tm, którzy oczekują dobrej rozrywki. A to już niemało.

Camillieri trzyma poziom. Oczywiście, to nie jest jakaś nadzwyczajna pozycja, niemniej na pewno nie rozczaruje tm, którzy oczekują dobrej rozrywki. A to już niemało.

Przeczytałam ostatnio recenzję książki Tomasza Stawiszyńskiego pt. "Ucieczka od bezradności". Autor recenzji udowadniał, że współczesna kultura, w tym literatura, unika trudnych tematów, jak np. smutek, czy żałoba. Książki Stawiszyńskiego nie czytałam, pewnie ją przeczytam, ale ze wspomnianą tezą już teraz w żaden sposób zgodzić się nie mogę, chociażby popularny cykl kryminalny autorstwa Andrea Camilleri z komisarzem Montalbano, o którym wielokrotnie pisałam, przeczy tej tezie.
Montalbano, o czym też już wspominałam, generalnie jest człowiekiem zadowolonym z życia, aczkolwiek nie jest to zadowolenie typu amerykańskiego, nie jest on szczęśliwy zawsze i wszędzie. Gdzieś pod tą powłoką spełnienia czai się smutek i raz na jakiś czas daje o sobie znać. W tym tomie znalezione zostały zwłoki młodej, pięknej dziewczyny, co doprowadziło komisarza do doła psychicznego. Jego wieloletni związek z Livią zawisł na włosku, komisarz wyobraziwszy sobie rozstanie, poczuł totalną samotność. W innym momencie uczuł żal na myśl, że dla niego i Livii jest już za późno na dzieci. Do tego wszystkiego jak zwykle nie może pogodzić się z przemijaniem i z tym, że robi się coraz starszy. Jest to idealny przykład człowieka, który jest wrażliwy, refleksyjny, smutek nie jest mu obcy, ale mimo to jednak potrafi tak naprawdę cieszyć się życiem i bez trudu odnajdywać jego uroki.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2021/09/andrea-camilleri-skrzyda-sfinksa.html

Przeczytałam ostatnio recenzję książki Tomasza Stawiszyńskiego pt. "Ucieczka od bezradności". Autor recenzji udowadniał, że współczesna kultura, w tym literatura, unika trudnych tematów, jak np. smutek, czy żałoba. Książki Stawiszyńskiego nie czytałam, pewnie ją przeczytam, ale ze wspomnianą tezą już teraz w żaden sposób zgodzić się nie mogę, chociażby popularny cykl...

Świetna książka komisarz nie zawodzi. Polecam serię

Świetna książka komisarz nie zawodzi. Polecam serię

Słabo, słabo... Nudna, nieciekawa historyjka. Nie wiem czy to autor obniżył sobie poprzeczkę czy to mi się już przejadły powieści z Salvem Montalbano ale ta powieść nie podobała mi się.

Słabo, słabo... Nudna, nieciekawa historyjka. Nie wiem czy to autor obniżył sobie poprzeczkę czy to mi się już przejadły powieści z Salvem Montalbano ale ta powieść nie podobała mi się.

Komisarz taki z mojej bajki, zainteresowany sztuką, oczytany ale bez zadęcia... trochę kobieciarz. Nie narzeka na mały zasób słów, chwilami ogarnia go melancholia. Chciałem napisać że to taki trochę Szacki, ale nie. Nie czytuję kryminałów. Może to jest błąd. Czytania takiego tekstów w jeden dzień, nie lubię. Być może w moim wieku należy skorygować upodobania. Camilleri mógłby mi w tym pomóc. Powyższy tekst, nie tylko dlatego że bohaterski komisarz przeżywa trudny okres, uważam pobudzający a poza tym Sycylia, morze i słońce. Kto wie, na stare lata może kryminał będzie mi umilał życie. Kto to wie...

Komisarz taki z mojej bajki, zainteresowany sztuką, oczytany ale bez zadęcia... trochę kobieciarz. Nie narzeka na mały zasób słów, chwilami ogarnia go melancholia. Chciałem napisać że to taki trochę Szacki, ale nie. Nie czytuję kryminałów. Może to jest błąd. Czytania takiego tekstów w jeden dzień, nie lubię. Być może w moim wieku należy skorygować upodobania. Camilleri...

Prawie dopadł komisarza Montalbano kryzys wieku średniego, więc rzuca się w wir pracy, by rozwiązać sprawę "dziewczyny z zawisakiem" i uporządkować własne życie. Kolejna książka z cyklu, który nie tylko "bawi i uczy", ale opisuje wiele schematów współczesnego świata występujących, niestety, pod każdą szerokością geograficzną.

Prawie dopadł komisarza Montalbano kryzys wieku średniego, więc rzuca się w wir pracy, by rozwiązać sprawę "dziewczyny z zawisakiem" i uporządkować własne życie. Kolejna książka z cyklu, który nie tylko "bawi i uczy", ale opisuje wiele schematów współczesnego świata występujących, niestety, pod każdą szerokością geograficzną.

Może najciekawsza z książek Camillerego, które dotąd przeczytałam. Poza "Szarym kostiumem", bo był wielkim zaskoczeniem.
Akcja w drugiej części zwłaszcza leci na łeb na szyję, gna i pędzi, czyta się to znakomicie, jest dowcipnie, a zakończenie zaskakujące. Czegóż chcieć więcej od kryminału?

Może najciekawsza z książek Camillerego, które dotąd przeczytałam. Poza "Szarym kostiumem", bo był wielkim zaskoczeniem.
Akcja w drugiej części zwłaszcza leci na łeb na szyję, gna i pędzi, czyta się to znakomicie, jest dowcipnie, a zakończenie zaskakujące. Czegóż chcieć więcej od kryminału?