"To, co ma sens, nie jest prawdą, lecz czymś spreparowanym, urojeniem: prawda jest zawsze absurdalna."

Powieść ta wpadła mi w ręce przypadkiem, pisarza nie znałam.
Dzięki takim właśnie sytuacjom istnienie przypadków uważam za błogosławione.

Pod płaszczem przyjaźni dwóch dość ekscentrycznych wykładowców i na tle wspomnień wojennych, a raczej wojennej traumy, została tu przedstawiona teoria komplementarności życiowych zdarzeń. Uzupełniają się one jak puzzle, tworząc spójny, koherentny obraz, którego ujrzenie wydaje się niezbędne do zaznania spokoju; do zrozumienia i akceptacji losu. Ba, pokusiłabym się nawet o założenie, że właśnie ułożenie tej układanki jest tożsame z poczuciem szczęścia, za którym tak się uganiamy. Wszystko to, oczywiście, na podstawie przesłanek Javiera Cercasa. Choć sama uważam tak od dawna. Pewnie dlatego tak mocno urzekła mnie jego powieść. Wszak czyż nie szukamy w literaturze odbicia własnych poglądów...?

"To, co ma sens, nie jest prawdą, lecz czymś spreparowanym, urojeniem: prawda jest zawsze absurdalna."

Powieść ta wpadła mi w ręce przypadkiem, pisarza nie znałam.
Dzięki takim właśnie sytuacjom istnienie przypadków uważam za błogosławione.

Pod płaszczem przyjaźni dwóch dość ekscentrycznych wykładowców i na tle wspomnień wojennych, a raczej wojennej traumy, została tu...