To, co ciekawe w tej książce, to raczej nieznane w naszej części świata spojrzenie na komunizm z perspektywy afrykańskiej. Główni bohaterowie to działacze poświęcajacy życie i narażajacy sie na więzienia i prześladowania z powodu walki z apartheidem. Są białymi obywatelami RPA, ich największa aktywnośc polityczna przypada na lata 50 i 60 XX wieku. Ze względu na roszady chronologiczne, jakie Gordimer bardzo często stosuje, raz przedstawieni są jako żywi ludzi, innym razem świat toczy się swoim rytmem po ich śmierci. Epicentrum wszystkich wydarzeń jest charyzmatyczny przywódca komunistycznych rewolucjonistów, Lionel Burger, z zawodu lekarz. Burger pociągnął za soba tysiące czarnych i białych osób, łącznie ze swoja żoną, podporządkował swoje życie walce o równouprawnienie białych z czarnymi. Zmarł w więzieniu, podobnie jak wielu jego współpracowników, a jego córka Roża, tytułowa bohaterka, od dziecka przyzwyczajona była do ukrywania śladów życia prywatnego, nie ufania przypadkowym ludziom, odważnego stawania po stronie bliskich. W ten polityczny świat Gordimer wprowadza wątki prywatne. Jest Konrad, kochanek i bratnia dusza Róży, który nie wzbudza sympatii, mimo że bohaterka jest z nim związana pokrewieństwem dusz. Powieść ma mnóstwo dłużyzn, dialogów oderwanych od głównego watku, nowe elementy wprowadzane są bardzo powoli i wałkowane na wiele stron. Mnie znudziło.

To, co ciekawe w tej książce, to raczej nieznane w naszej części świata spojrzenie na komunizm z perspektywy afrykańskiej. Główni bohaterowie to działacze poświęcajacy życie i narażajacy sie na więzienia i prześladowania z powodu walki z apartheidem. Są białymi obywatelami RPA, ich największa aktywnośc polityczna przypada na lata 50 i 60 XX wieku. Ze względu na roszady...