Jeżeli po niecałych dwóch tygodniach nie pamiętam nazwiska głównego bohatera książki, coś musi być na rzeczy. Nie czytam od święta, żeby mieć problem z kojarzeniem, dlatego wniosek może być tylko jeden: to po prostu nie była pasjonująca lektura… Ba, nie nadaje się nawet na kolokwialne “odmóżdżenie”. Przez blisko połowę książki zastanawiałam się nad jej puentą. Akcji jak na lekarstwo, postacie bezbarwne, a fabuła miejscami bardzo nierówna - w efekcie moje znużenie rosło wprost proporcjonalnie do przerzucanych stron.

Konstrukcja powieści niejednokrotnie wprawiała mnie w zakłopotanie. Coben gubił się pisząc książkę i czytelnik wyraźnie to czuje przy przekroczeniu magicznej połowy. Właśnie wtedy główny bohater dostaje nowe serce (nie jest to spojler, gdyż mówi o tym opis), a my zostajemy przeniesieni z nim na pole walki, bo właściwa akcja zaczyna mieć miejsce. Autor uznał, że nie warto pokazywać życia głównego bohatera po samym zabiegu, przez co powstaje sporych rozmiarów luka czasowa. Zaczynamy dostrzegać nieprawidłowości w budowie książki. Zmieniają się postaci, zaczęte wątki okazują się być mało istotne dla całości, a dochodząc do finału zadajemy sobie pytanie dlaczego autor w taki zawiły sposób przedstawił nam historię mężczyzny.

Zakończenie rozczarowuje. Mam wrażenie, że Coben zatracił się w pierwszej połowie, a potem chcąc nadgonić rozwleczoną historię, zapomniał jak pierwotnie chciał zakończyć książkę. Również wątek miłosny, na którym bazuje powieść, pozostawia wiele do życzenia i nie czułam się usatysfakcjonowana otrzymując taki finał. Bohaterowie książki są nierealni, wręcz przerysowani. Nie poświęcono im tak naprawdę należytej uwagi, przez co czytelnik nie przywiązuje się do postaci. Po lekturze książkę można odstawić na półkę i od razu o niej zapomnieć.

“Twoje serce należy do mnie” miało potencjał, i to spory. Zniszczył je sam autor. Niestety, z czystym sumieniem polecić nie mogę, lepiej sięgnąć po coś lepszego.

Jeżeli po niecałych dwóch tygodniach nie pamiętam nazwiska głównego bohatera książki, coś musi być na rzeczy. Nie czytam od święta, żeby mieć problem z kojarzeniem, dlatego wniosek może być tylko jeden: to po prostu nie była pasjonująca lektura… Ba, nie nadaje się nawet na kolokwialne “odmóżdżenie”. Przez blisko połowę książki zastanawiałam się nad jej puentą. Akcji jak na...