Przede wszystkim Choromański zastosował w powieści nowatorskie w tym okresie (1932) kompozycje symultaniczne. Przypomnijmy, że pojawiły się one u Joyce'a w Ulissesie zaledwie 10 lat wcześniej. Stosował je także Faulkner w swoich powieściach - ''wściekłość i wrzask'' (słynny monolog Quentina) oraz ''Kiedy umieram''. W latach 60 w znakomity sposób wykorzystał je również Ken Kesey w ''Czasami wielka chętka''.

Symultaniczność fabuły w utworze spełnia się poprzez współistnienie wielu wątków rozgrywających się w tym samym czasie, ale w różnych miejscach.

1. U Joyce'a polegało to na jednoczesnym przedstawianiu dwóch płaszczyzn - tego co myśli bohater(strumień niekontrolowanych myśli) i tego co go otacza (rzeczywistość jawna zewnętrzna - np. dialogi pomiędzy postaciami, czasem zapis zwykłej rozmowy na ulicy oraz wielu innych bodźców zewnętrznych). W Ulissesie zapis strumienia świadomości został poszerzony o krótkie zdania - relacje z rzeczywistości zewnętrznej, czyli wydarzeń rozgrywających się jakby wokół bohatera w tym samym czasie. Ważne - brak wyraźnego przejścia pomiędzy światem umysłu postaci, a tym co poza nim.

2. W rozdziale wściekłości i wrzasku mieszczącym monolog Quentina z kolei symultaniczność funkcjonuje na zasadzie przeplatania się dwóch panów - świadomości bohatera oraz wydarzeń z jego rodzinnym domu. Joyce nie zaznaczał wyraźnej granicy pomiędzy symultanicznymi rzeczywistościami. Faulkner natomiast wprowadza takie rozgraniczenie - monolog Quentina przerywają partie oznaczone kursywą jasno sygnalizujące przełączenie na drugi plan. W toku lektury czytelnik bez trudu odnajduje ,,przejście'', co jednak nie było łatwe w przypadku Ulissesa.

3. Fabuła ,,Kiedy umieram'' opiewa wydarzenie wyprawy rodziny Bunderenów na odległy cmentarz w celu pochówku zmarłej Addie. Powieść składa się z wyodrębnionych monologów wewnętrznych postaci, stanowiących oddzielne rozdziały. Ich relacja stanowi kompozycję symultaniczną. Myśli bohaterów niejednokrotnie bowiem odnoszą się do tego samego czasu, a innej przestrzeni. Przy czym przestrzeń w utworze Faulknera oznacza przede wszystkim świadomość bohatera. Snuta opowieść o podróży na cmentarz zostaje rozdrobniona na wiele perspektyw (nie ma narratora, który obejmowałby cały świat przedstawiony). Istnieją za to współrzędne czasowo światy monologów wewnętrznych bohaterów. W konsekwencji wydarzenie wyprawy na cmentarz Faulkner przedstawia w sposób polifoniczny.

3. U Keseya symultaniczność funkcjonuje w sposób bliski pomysłom Faulknera, zastosowanym we wściekłości i wrzasku, z tym, że ilość wydarzeń symultanicznych (odnoszących się do innej przestrzeni, a tego samego czasu) zostaje znacznie zwiększona. Istnieją znakomite fragmenty ''czasami wielkiej chętki''zawierające pięć czy sześć przeskoków pomiędzy współrzędnymi czasowo planami. Razem tworzą one rozbudowaną kompozycję symultaniczną. Kesey, podobnie jak Faulkner, wyodrębnia graficznie przejście do innej przestrzeni(kursywa).


CHOROMAŃSKI

1.W Zazdrości i medycynie narrator OPISUJE przejście do innej rzeczywistości. U Faulknera i Keseya była tylko zmiana czcionki, bez wprowadzenia narratora typu - ''w tym samym czasie Widmar szedł....'. Natomiast u Joyce'a nie było mowy o tego typu jawnych podpowiedziach.
2.Kompozycja symultaniczna w utworze zasadniczo obejmuje przeskoki pomiędzy dwoma planami(zwykle Widmar - Tamten).(u Keseya było to czasem 5,6 przesunięć naraz, z kolei u Faulknera we ''WiW''(monolog Quentina) również dwie [Quentin - wydarzenia w rodzinnym domu])

Przede wszystkim Choromański zastosował w powieści nowatorskie w tym okresie (1932) kompozycje symultaniczne. Przypomnijmy, że pojawiły się one u Joyce'a w Ulissesie zaledwie 10 lat wcześniej. Stosował je także Faulkner w swoich powieściach - ''wściekłość i wrzask'' (słynny monolog Quentina) oraz ''Kiedy umieram''. W latach 60 w znakomity sposób wykorzystał je również Ken...