Skromna objętościowo nowelka po brzegi wręcz wypełniona pomysłami, ale przez to żadnemu z nich nie poświęcająca wystarczająco wiele miejsca przez co można odnieść wrażenie, że Eryk został napisany w pośpiechu. Być może jest w tym jakaś celowość, bo akcja toczy się praktycznie bez dłuższych przerw w krótkim odcinku czasu (czasu względnego dla bohaterów, bezwzględnie... tu już trzeba by było spoilerować). Tematów wziętych na kanwę jest mnogo. Mamy i wojnę trojańską i cywilizacje mezoamerykańskie, jak zawsze religię i fizykę, nawiązanie do Fausta (nie oszukujmy się sama okładka nam to bez żenady mówi), a zatem piekło, demonologię i biurokrację. Powinno być jak to zazwyczaj bywa, że chodzi o tą naszą codzienną państwową biurokrację, jednak to o czym Pratchett tu pisze wygląda bardziej na tą korporacyjną jej odmianę. Chyba, że od roku 90, kiedy Eryk został napisany tak wiele się w biurokratycznych zwyczajach pozmieniało, albo jesteśmy od Brytyjczyków tak kulturowo odmienni, że nawet biurokratyczne piekła mamy różne. Wszystko to na 155 stronach. Zagęszczenie wysokie. Daje ono jednak szerokie pole do manewru różnorodności gagów zawartych w treści, co wychodzi im na dobre. Ba powiem więcej żarty w Eryku same w sobie są jednymi z najzabawniejszych w całym Świecie Dysku. Oczywiście to nie wystarcza i lektura pozostawia spory niedosyt. Na szczęście czasu zbyt wiele nie pożera, tak więc straty moralnej nie ma.

Skromna objętościowo nowelka po brzegi wręcz wypełniona pomysłami, ale przez to żadnemu z nich nie poświęcająca wystarczająco wiele miejsca przez co można odnieść wrażenie, że Eryk został napisany w pośpiechu. Być może jest w tym jakaś celowość, bo akcja toczy się praktycznie bez dłuższych przerw w krótkim odcinku czasu (czasu względnego dla bohaterów, bezwzględnie... tu...