Sądziłam, że po "Czego boją się anioły" nic mnie już nie zdziwi. A jednak pani Harris przeszła samą siebie.
Już w jej poprzedniej książce zrozumiałam, że Kat jest tak piękna, że gwiazdy bledną, więc przypominanie co kilka stron o jej urodzie było niemal tak samo irytujące jak każde pojawienie się tej bohaterki w książce. Nie mam najmniejszego pojęcia jak brzmiało to w oryginale, ale w "Czego boją się anioły" wszechmocny Sebastian oczy ma żółte, z kolei w "Kiedy bogowie umierają" bursztynowe. Albo pani Harris uznała, że Sebastian z żółtymi ślepiami jest mniej wspaniały niż z bursztynowymi, albo jest to niekonsekwencja w tłumaczeniu. Co do samego wicehrabiego - pani Harris zaskoczyła mnie, bo sądziłam, że niechęć do tego pana osiągnęła apogeum. Jeśli miałam głęboko współczuć bohaterowi, kiedy ten dowiedział się prawdy, no cóż - jeszcze bardziej kibicowałam wszystkim wrogom jakich napotkał, żeby mu tak dokopali, aby nie mógł wstać.
Do wąskiego grona ciekawych postaci, poza Amandą i Hero, mogę dołączyć jeszcze Toma. W poprzedniej części denerwował mnie swoim wręcz ślepym oddaniem Sebastianowi, a z kolei w "Kiedy bogowie umierają" jego przeszłość wzbudziła moje zainteresowanie. Czymże jednak jest przybliżenie losów osieroconego, uwięzionego dziecka wobec ciągłego przypominania o: urodzie/miłości/oddaniu/inteligencji/sprytowi/talentach/niepotrzebne skreślić, Sebastiana i Kat? O wiele bardziej chciałam bliżej poznać miłość pary Anglessey niż wspomnianej dwójki, a, o ile dobrze pamiętam, pani Harris poupychała to gdzieś w końcowych stronach. Lady Anglessey współczułam bardzo mocno, znając jakieś skrawki z jej biografii niż Sebastianowi, którego musiałam z trudem przetrawiać od pierwszych stron "Czego boją się anioły".
Najpewniej sięgnę, jeśli zostaną przetłumaczone, po kolejne części przygód irytującego wicehrabiego, aby sprawdzić czy pani Harris znów mi udowodni, że Sebastiana i Kat mogę znienawidzić jeszcze bardziej, ich miłość i uroda może mieć jeszcze więcej lukru, a Hero i Amanda wciąż będą się wybijać ponad chmury z grona tych niesamowicie nudnych, schematycznych postaci.

Sądziłam, że po "Czego boją się anioły" nic mnie już nie zdziwi. A jednak pani Harris przeszła samą siebie.
Już w jej poprzedniej książce zrozumiałam, że Kat jest tak piękna, że gwiazdy bledną, więc przypominanie co kilka stron o jej urodzie było niemal tak samo irytujące jak każde pojawienie się tej bohaterki w książce. Nie mam najmniejszego pojęcia jak brzmiało to w...