Niektórzy ludzie – ciągnął mój ojciec – rodzą się po to, aby byli nieszczęśliwi i unieszczęśliwiali innych, rodzą się jako ofiary boskich, niezrozumiałych dla nas machinacji, króliki doświadczalne boskiej mechaniki, buntownicy na zasadzie przydzielonej im roli, którzy jednak zgodnie z okrutną logiką boskiej komedii przychodzą na świat z podciętymi skrzydłami. Tytani pozbawieni tytanicznej mocy, skarlałe tytaniątka, których cała wielkość sprowadza się do bezlitosnej dawki wrażliwości, a w niej, niby w alkoholu ulega rozcieńczeniu ich bezużyteczna siła. Ludzie ci kierują się swoją gwiazdą, chorobliwą pobudliwością, lecz pochłonięci tytanicznymi planami i zamiarami, rozbijają się jak fale o kamieniste rafy pospolitości. Szczytem okrucieństwa jest jednak dana im przez Boga inteligencja, świadomość granic własnych możliwości, niezdrowa zdolność zachowania dystansu wobec samego siebie. Przyglądam się sobie w roli narzuconej przez niebo i los, nieustannie świadom tej swej roli, lecz jednocześnie nie potrafię przeciwstawić się jej siłą woli ani rozumu… Na szczęście, jak już powiedziałem, ta rola zbliża się do końca…

Niektórzy ludzie – ciągnął mój ojciec – rodzą się po to, aby byli nieszczęśliwi i unieszczęśliwiali innych, rodzą się jako ofiary boskich, n...

Tylko rude, piegowate kuzynki całuję z kazirodczą czułością, podniecony zapachem ich bujnych, płomiennych włosów i rozwiązłą bielą skóry.

Tylko rude, piegowate kuzynki całuję z kazirodczą czułością, podniecony zapachem ich bujnych, płomiennych włosów i rozwiązłą bielą skóry.

(Nie może to trwać wiecznie, myślałem w duchu. U lekarza będę, no, może pół godziny, plus droga powrotna – cała ta przykra sprawa skończy się najdalej za godzinę. Za godzinę, nawet za pół godziny, będę wracał brzegiem Kerki, a doktor, udawanie, kłamstwo i wstyd – wszystko to stanie się przeszłością. Wszystko będę miał za plecami, jak bernardyn ogon. Wszystko to będzie przeszłością. A nigdy dotychczas nie rozróżniałem tych dwóch czasów. Wtedy, u lekarza, nauczyłem się: gdy jest ci przykro, trzeba myśleć o tym, co będzie później. Jak łąka w drodze powrotnej).

(Nie może to trwać wiecznie, myślałem w duchu. U lekarza będę, no, może pół godziny, plus droga powrotna – cała ta przykra sprawa skończy si...