Zbiór jedenastu młodzieńczych opowiadań kolumbijskiego noblisty z lat 1947-1955, w których Gabriel Garcia Marquez zawarł własne urzeczenie zjawiskiem śmierci człowieka. W jego opowiadaniach zaciera się granica między tym, co rzeczywiste, a tym, co fantastyczne i nieprawdopodobne. Możemy zatem zaliczyć te utwory do nurtu realizmu magicznego, którego zresztą pisarz był jednym z głównych przedstawicieli. Czytając zebrane w zbiorku „Dialog lustra” opowiadania, czytelnik ma wrażenie przebywania w stanie zawieszenia między tlącym się jeszcze życiem i nieubłaganie postępującym procesem umierania. Razem z autorem przeżywamy zatem zjawisko wewnętrznego dochodzenia do śmierci, jej intelektualnego i estetycznego przetrawienia, jako elementu niezbędnego do późniejszego podjęcia przez nas bardziej świadomego życia.

Śmierć jest tematem ostatecznym. Nie ma od niej ucieczki, a więc trzeba się z nią w jakiś sposób zmierzyć. Tym też wydają się opowiadania zebrane w recenzowanym, dość krótkim, zbiorze. Marquez prezentuje bogactwo własnej wyobraźni, która ciągle obraca się wokół motywu przemijania. Za każdym razem ukazuje on śmierć z nieco innej, czasami zupełnie zaskakującej dla odbiorcy, perspektywy. Aby myśleć o śmierci w sposób, jaki prezentuje autor opowiadań, trzeba mieć w sobie jakąś iskrę geniuszu, niedostępną dla „zwykłego” człowieka. Śmierć jest bowiem zjawiskiem od którego się ucieka, o którym stara się nie myśleć. Tymczasem Marquez postępuje tutaj odwrotnie - on wręcz obsesyjnie o niej myśli, rozkładając ją na czynniki pierwsze, a swoje obserwacje zawiera w kolejnych opowiadaniach.

Stylowo utwory zdradzają mistrzowski warsztat Marqueza, jego autentyczny i wrodzony talent pisarski. Jego język jest niezwykle precyzyjny i wysublimowany, co jest tym bardziej istotne, aby nadać krótkiej formie literackiej odpowiedni klimat. Można też zaobserwować, że w zaprezentowanej w wyborze wczesnej prozie kolumbijskiego noblisty powielają się niektóre figury literackie takie jak lustro, świerszcz, zapachy z ogrodu itp., które pisarz wykorzystuje w kolejnych swoich opowiadaniach. To chyba typowe dla młodych pisarzy, którzy ciągle lubią wracać do sprawdzonych pomysłów i określeń. Jest w tym jakiś zachwyt nad własnym dziełem.

Myślę, że nie ma sensu wchodzić tutaj w szczegółową analizę poszczególnych opowiadań, lepiej je po prostu przeczytać. Natomiast mogę zdradzić, że na mnie największe wrażenie zrobił utwór pod tytułem: „Nabo, Murzyn, który kazał czekać na siebie aniołom”. Wydaje mi się, że jest to najbardziej „realne” z zaprezentowanych utworów, gdyż narracja jest tutaj zbliżona do klasycznego opowiadania z zaznaczonym następstwem wydarzeń, a elementy magiczne stanowią tylko jej wzbogacenie i dopełnienie. Chyba właśnie dlatego historia stajennego Nabo, który piętnaście lat czeka na własną śmierć, i niemej dziewczynki, która wegetuje w tym samym domu z powodu swojej niepełnosprawności, ma w sobie tak poruszającą moc, która bez przeszkód trafia do nawet nieobeznanego z realizmem magicznym czytelnika. Naprawdę wspaniałe opowiadanie.

Jeśli zatem ktoś nie miał wcześniej do czynienia z twórczością Marqueza, to rozpoczęcie od jego młodzieńczych opowiadań będzie całkiem rozsądnym podejściem. „Dialog lustra” to rzecz do czytania powoli, w skupieniu, rozkoszując się pięknem zastosowanego języka (aż dziw bierze, że w tak młodym wieku sławny Kolumbijczyk pisał tak niezwykle dojrzale!) i jednocześnie przeżywając stan mimo wszystko raczej nieprzyjemnego zawieszenia w obliczu tego, co nieuniknione. A po skończonej lekturze, warte przeczytania ponownie, bo to teksty, do których powinno się wracać, aby odkrywać je ciągle na nowo.

Zbiór jedenastu młodzieńczych opowiadań kolumbijskiego noblisty z lat 1947-1955, w których Gabriel Garcia Marquez zawarł własne urzeczenie zjawiskiem śmierci człowieka. W jego opowiadaniach zaciera się granica między tym, co rzeczywiste, a tym, co fantastyczne i nieprawdopodobne. Możemy zatem zaliczyć te utwory do nurtu realizmu magicznego, którego zresztą pisarz był jednym...

Przy każdym z opowiadań byłem kompletnie gdzieś indziej duchem. Nawet jeśli ich tematem była śmierć, to przeszedłem obok niego z całkowitą obojętnością, tak jakby nie była w mojej naturze – byłem ponad nią. Jakoś nie wywarły na mnie wrażenie te wszystkie naturalistyczne opisy odsłaniające przed nami wszelkie tajemnice; ominęła mnie idąca za nimi wszystkimi czająca się w jakimś krzaku obawa o moje ciało, które hipotecznie również ulegnie kiedyś rozkładowi, użyźniając tym samym glebę i dając nowe życie w tym niekończącym, zdaje się cyklu, jaki stworzyła matka natura. Może to dlatego, że umiejętność przemijania jest w zaniku, wszak wydaje nam się, jakoby mieliśmy trwać wiecznie tuż przy całej reszcie tego 'stałego' świata – mórz, gór i lasów. Źródła niepokoju więc gaśnie. A przynajmniej na obecny moment, gdy z racji wieku nie trzeba obawiać się o własny byt wobec tej straszliwej tortury dla ludzkiego ego.

Ps. Nie polecam, jeśli szukaliście tak jak ja czegoś lekkiego i krótkiego. Książka mimo niewielu stron dłuży się niczym opasła saga.

Przy każdym z opowiadań byłem kompletnie gdzieś indziej duchem. Nawet jeśli ich tematem była śmierć, to przeszedłem obok niego z całkowitą obojętnością, tak jakby nie była w mojej naturze – byłem ponad nią. Jakoś nie wywarły na mnie wrażenie te wszystkie naturalistyczne opisy odsłaniające przed nami wszelkie tajemnice; ominęła mnie idąca za nimi wszystkimi czająca się w...

Króciutkie, niepokojące opowiadania. Zaczynasz czytać i nie wiesz czy za chwilę nie skrzywisz się bo przeczytasz coś obrzydliwego czy np. nie zrobisz wielkich oczu bo stanie się coś strasznego, poruszającego. Opowiadania z tej książeczki dostarczają całą gamę mrocznych emocji, odczuć. Dużo tu śmierci, rozkładu i duchowości. To opowieści o przemijaniu i trwaniu po śmierci, o sposobie na przedłużenia swego bytu, o radzeniu sobie we własnym, przemijalnym ciele.

Króciutkie, niepokojące opowiadania. Zaczynasz czytać i nie wiesz czy za chwilę nie skrzywisz się bo przeczytasz coś obrzydliwego czy np. nie zrobisz wielkich oczu bo stanie się coś strasznego, poruszającego. Opowiadania z tej książeczki dostarczają całą gamę mrocznych emocji, odczuć. Dużo tu śmierci, rozkładu i duchowości. To opowieści o przemijaniu i trwaniu po śmierci, o...

Powalająca. Jestem wzruszony, zachwycony, czekałem na tę książkę w swoim życiu.

Powalająca. Jestem wzruszony, zachwycony, czekałem na tę książkę w swoim życiu.

Znakomite opowiadania, balansujące na granicy jawy i snu, życia i śmierci.

Znakomite opowiadania, balansujące na granicy jawy i snu, życia i śmierci.

Warto czytać noblistów

Warto czytać noblistów

Zbiorek opowiadań dotyczących śmierci - tematu, który od zawsze jednocześnie człowieka przyciąga, jak i odpycha, hipnotyzuje i fascynuje.
Marquez jak Marquez, jak zawsze pomysłowo, niebanalnie, przedziwnie, strasznie i pięknie. Inaczej niż wszyscy, a do tego po każde z opowiadań sięgało się jak po zakazany owoc.
Jest tylko jedno "ale", ale... no właśnie, znowu "ale" - nie mam pojęcia, czy to wpływ prozy noblisty, czy mojego własnego zamyślenia, zasklepienia w tym procesie chłonięcia, miałam jednak wrażenie, że czytam wszystkie te opowieści jakby nieobecnie, myślami będąc daleko, nie mogę się skoncentrować, choć przecież pamiętam, o czym traktowały. Może to kwestia klimatu tych historii, irytujące i nowe zarazem doświadczenie.

Zbiorek opowiadań dotyczących śmierci - tematu, który od zawsze jednocześnie człowieka przyciąga, jak i odpycha, hipnotyzuje i fascynuje.
Marquez jak Marquez, jak zawsze pomysłowo, niebanalnie, przedziwnie, strasznie i pięknie. Inaczej niż wszyscy, a do tego po każde z opowiadań sięgało się jak po zakazany owoc.
Jest tylko jedno "ale", ale... no właśnie, znowu "ale" - nie...

rewelacja,kocham te opowiadania wszystkie razem i każde z osobna

rewelacja,kocham te opowiadania wszystkie razem i każde z osobna

3,5

3,5