Mniej więcej piętnaście razy zaczynałam tę recenzję i kasowałam napisane początki, bo do niczego nie prowadziły i nic nie mówiły. Niezwykle trudno mi napisać, co czuję i obiektywnie spojrzeć na tę książkę, ponieważ czuję się przez Atwood zaczarowana.
Wczoraj wieczorem skończyłam książkę, którą czytałam, ale jeszcze nie chciało mi się spać, więc już w łóżku sięgnęłam po "Wynurzenie", by poczytać jeszcze z pół godziny. I od pierwszych stron książka wciągnęła mnie i trzymała, dopóki jej nie skończyłam. To krótka powieść, ale mimo wszystko, rzadko już przeżywam takie chwile, kiedy wszystko przestaje się liczyć, a ja nie mogę się pożegnać z książkowym światem, póki się nie skończy.
Kontekst polityczno-historyczny "Wynurzenia" zupełnie mnie nie zajmuje, raczej rozbawiły mnie antyamerykańskie tyrady Davida. Na marginesie zainteresowała mnie definicja "Amerykanina" stosowana przez główną bohaterkę, odnosząca się nie do narodowości, ale do charakteru, dążenia do dominacji, demonstracji siły i braku szacunku dla innych, w tym świata. Proroczy okazał się pogląd, że tacy właśnie "Amerykanie" zdominują świat w przyszłości (książka jest z 1972 r., a więc przyszłość bohaterki to nasza teraźniejszość).
Najważniejsze w tej powieści jest przedstawienie dochodzenia do własnego ja. Odrzucenie konwenansów, porzucenie pozorów, odcięcie się od kompleksów i dążeń narzuconych przez świat. Wynurzenie się, znalezienie własnego głosu. W tym celu bohaterka musiała doświadczyć i porzucić zarówno normy cywilizacji, w której się osadziła, jak i życia "naturalnego", w której osadzili ją rodzice, i wreszcie życia natury, które pozostaje po odrzuceniu wszelkich śladów cywilizacji.
Bezuczuciowa, neutralna narracja, obserwacje świata i towarzyszy podane bez ocen, sprawiają, że historia wciąga, a czytelnik czuje się jakby sam był obserwatorem wydarzeń. Wszechobecnym "okiem" towarzyszącym bohaterce.
Polecam.

Mniej więcej piętnaście razy zaczynałam tę recenzję i kasowałam napisane początki, bo do niczego nie prowadziły i nic nie mówiły. Niezwykle trudno mi napisać, co czuję i obiektywnie spojrzeć na tę książkę, ponieważ czuję się przez Atwood zaczarowana.
Wczoraj wieczorem skończyłam książkę, którą czytałam, ale jeszcze nie chciało mi się spać, więc już w łóżku sięgnęłam po...