Powieść dziwna, zwłaszcza w końcówce, gdzie główna bohaterka popada według mnie w szaleństwo. Akcja trzyma w napięciu choć pozornie nic się nie dzieje. To chyba przemyślenia głównej bohaterki: niezrozumiałe i nielogiczne wprowadzają element ciekawy i zaskakujący. Nie do końca bym polecila.

Powieść dziwna, zwłaszcza w końcówce, gdzie główna bohaterka popada według mnie w szaleństwo. Akcja trzyma w napięciu choć pozornie nic się nie dzieje. To chyba przemyślenia głównej bohaterki: niezrozumiałe i nielogiczne wprowadzają element ciekawy i zaskakujący. Nie do końca bym polecila.

Dla mnie to bardzo trudna książka. Traktuje o czasach, których nie byłam świadkiem i ich nie rozumiem. Obraz ówczesnego społeczeństwa jest mi znany tylko z książek, do klimatu książki ciężko jest się przyzwyczaić. Jednakże najbardziej skomplikowanym elementem jest główna bohaterka i narratorka. Jej wewnętrzna walka o powrót do siebie i swojej natury boli czytelnika. Nie wiem nawet co mnie bardziej poruszyło, czy jej życie we mgle czy wynurzenie.

Dla mnie to bardzo trudna książka. Traktuje o czasach, których nie byłam świadkiem i ich nie rozumiem. Obraz ówczesnego społeczeństwa jest mi znany tylko z książek, do klimatu książki ciężko jest się przyzwyczaić. Jednakże najbardziej skomplikowanym elementem jest główna bohaterka i narratorka. Jej wewnętrzna walka o powrót do siebie i swojej natury boli czytelnika. Nie...

Głównie taka lekka galaretka z owocami plus garść melancholii i kilka nietypowych skojarzeń.

Głównie taka lekka galaretka z owocami plus garść melancholii i kilka nietypowych skojarzeń.

Historia mnie zupełnie nie interesowała, ale pisarstwo Atwood jak zwykle na wysokim poziomie, zwłaszcza część 3.

Historia mnie zupełnie nie interesowała, ale pisarstwo Atwood jak zwykle na wysokim poziomie, zwłaszcza część 3.

Mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Osobiście nie lubię tak szczegółowych opisów przyrody. Do tego autorka wplata wypowiedzi w języku francuskim, który nie każdemu jest znany a nie został przetłumaczony. Książka jest momentami nudnawa. A końcówka dziwna; taka z innej beczki. Całkiem nie moje klimaty.

Mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Osobiście nie lubię tak szczegółowych opisów przyrody. Do tego autorka wplata wypowiedzi w języku francuskim, który nie każdemu jest znany a nie został przetłumaczony. Książka jest momentami nudnawa. A końcówka dziwna; taka z innej beczki. Całkiem nie moje klimaty.

Lubię panią Atwood, ale mam wrażenie, że ona... nie umie kończyć. Utrzymuje napięcie przez długi czas, historia mknie do przodu, aż tu nagle zwrot i dostajemy jakieś przeciętne, kompletnie od czapy zakończenie. Jakby dążyła do jakiegoś lepszego finału, ale tchórzyła tuż przed i dodawała coś kompletnie od czapy.

Lubię panią Atwood, ale mam wrażenie, że ona... nie umie kończyć. Utrzymuje napięcie przez długi czas, historia mknie do przodu, aż tu nagle zwrot i dostajemy jakieś przeciętne, kompletnie od czapy zakończenie. Jakby dążyła do jakiegoś lepszego finału, ale tchórzyła tuż przed i dodawała coś kompletnie od czapy.

Ta książka jest... dziwna. Zostawiła mnie z mieszanymi uczuciami. Niby próbuje dotknąć głębokich tematów (duchowość, komercjalizacja świata, wpływ wyzwolenia seksualnego na człowieka, aborcja),ale z drugiej strony kończy się w sposób niekonsekwentny w stosunku do przedstawionej wcześniej treści.
Głowna bohaterka, której imienia nie znamy, wybiera się w rodzinne strony razem ze swoim partnerem i dwójką przyjaciół, by odszukać zaginionego ojca. Ta wyprawa wyzwala w niej mnóstwo wspomnień z przeszłości, zarówno z dzieciństwa, jak i z dorosłego życia.
Przez całą książkę czuć wielką egzystencjalną pustkę bohaterki. Prowadzi bardzo nowoczesne życie, w całkowitej kontrze do konserwatywnych wzorców zachowań. Jednak to kontrkulturowe wyzwolenie chyba nie przyniosło jej szczęścia, którego nie znalazła ani w małżeństwie, ani w późniejszych związkach, ani w swojej pracy jako ilustratorka książek. Wydaje się, że nie potrafi ona zbudować głębszych relacji z ludźmi. Swojego partnera traktuje bardzo zimno, wręcz bez emocji. Chociaż ma dość dobry ogląd rzeczywistości oraz potrafi przejrzeć ludzką naturę, to nie pomaga jej to w normalnym funkcjonowaniu w społeczeństwie. Być może taka postawa jest spowodowana dość specyficznym modelem wychowania, który zastosowali jej rodzice oraz aborcją, która zdecydowanie wraca do niej w wielu wspomnieniach jako druzgocące doświadczenie, które zostawiło w niej wielką "dziurę". Poszukiwania ojca w kanadyjskiej dziczy są dla niej okazją do poszukiwania własnego "ja".
Dlaczego uważam zakończenie książki za niekonsekwentne? Spodziewałam się chyba po prostu jakiejś konkluzji, do której dojdzie bohaterka. A tak naprawdę po tych wszystkich emocjonalnych przeżyciach związanych z poszukiwaniem ojca i powrotem do bolesnej przeszłości, na końcu wraca ona do punktu wyjścia. Dalej czuć jej apatyczne nastawienie do życia, uczucia beznadziei i pustki. Nie wiem, może takie było założenie autorki, żeby pokazać, że pewnych ran nie da się uleczyć. Ale można to było rozwiązać pójściem za wątkiem totalnego obłędu bohaterki, która pod koniec ewidentnie zaczyna tracić zmysły. Jak dla mnie to zakończenie jej całkowicie niespójne z resztą powieści. Zdecydowanie bardziej pasowało by tutaj pozostawienie bohaterki w dziczy, co byłoby bardziej logicznym zakończeniem. A tak wraca ona do cywilizacji, w dodatku z partnerem, którego odrzuciła i pewnie wszystko w jej życiu będzie tak jak dawniej.
Mimo wszystko, nie polecam.

Ta książka jest... dziwna. Zostawiła mnie z mieszanymi uczuciami. Niby próbuje dotknąć głębokich tematów (duchowość, komercjalizacja świata, wpływ wyzwolenia seksualnego na człowieka, aborcja),ale z drugiej strony kończy się w sposób niekonsekwentny w stosunku do przedstawionej wcześniej treści.
Głowna bohaterka, której imienia nie znamy, wybiera się w rodzinne strony...

Nie polecam, zwłaszcza tym, którzy nie czytali innych powieści Margaret Atwood.
To druga powieść tej autorki, napisana w 1972 r. Niestety mnie nie zafascynowała, choć zawiera piękne opisy przyrody i kanadyjskiego krajobrazu. Dużo dziwacznej symboliki, metafor, duszków i duchów, zwłaszcza w końcówce, nie wywarło na mnie wrażenia, a wręcz przeciwnie, znużyło i znudziło.
Historię przedstawioną w tej książce opowiada anonimowa narratorka, główna bohaterka. Dowiedziawszy się o zniknięciu swojego ojca, kobieta wraca po latach w rodzinne strony, na odległą wyspę w prowincji Qubec w Kanadzie. Towarzyszy jej trójka przyjaciół tj. jej partner i małżeństwo. Pozostają na wyspie przez kilka dni. Na pozór wyzwoleni, zadowoleni z życia, w tej "izolacji" stwarzają sobie problemy, przez co zakłócają wzajemne relacje. Ujawnia się w nich próżność, słabość, uprzedzenia.
A główna bohaterka? Ta wyspa i dom rodzinny napędza ją. Obserwuje, powoli izoluje się od przyjaciół. Dla niej to podróż w głąb siebie. Pod wpływem wspomnień z przeszłości próbuje rozliczyć się z dotychczasowym życiem i wyborami jakich dokonała. Jej paranoje, wizja siebie zjednoczenia z naturą ściągają ją w dół, jakby w głąb jeziora i powodują "wynurzenie".

Nie polecam, zwłaszcza tym, którzy nie czytali innych powieści Margaret Atwood.
To druga powieść tej autorki, napisana w 1972 r. Niestety mnie nie zafascynowała, choć zawiera piękne opisy przyrody i kanadyjskiego krajobrazu. Dużo dziwacznej symboliki, metafor, duszków i duchów, zwłaszcza w końcówce, nie wywarło na mnie wrażenia, a wręcz przeciwnie, znużyło i...

"Wynurzenie" jest powieścią intrygującą, ma w sobie jakiś dziwny magnetyzm, który sprawia, że chce się poznać dalsze losy głównej bohaterki i grupy jej znajomych, jednak przyznam z ręką na sercu, że książka nie rzuciła mnie na kolana.
Czegoś mi tu zabrakło i nawet trudno powiedzieć, czego konkretnie. Po lekturze zostało mi dziwne poczucie niedosytu, stąd tylko ocena dobra.

Na fabułę składają się bieżące wydarzenia oraz liczne retrospekcje, jakie snuje młoda bohaterka, która przybywa w rodzinne strony po tajemniczym zaginięciu jej ojca.
Towarzyszą jej kochanek oraz zaprzyjaźniona para, szybko jednak okazuje się, że ludzie ci są sobie obcy i z prawdziwymi przyjaciółmi nie mają wiele wspólnego.

Intrygujące są nakładające się na siebie historie, skrawki wspomnień oraz porównywanie kiedyś i dziś. Z tych fragmentów układa się opowieść, jednak czas nie płynie w niej linearnie, przez co czytelnik poznaje rzeczywistość wyrywkowo i musi pobawić się w układanie fabularnych puzzli.
Czasem jednak to wszystko jakoś się rozłazi i pruje - to akurat zapisuję jako minus.

Na uwagę na pewno zasługuje język i styl, a także interpretacja tytułu, który w trakcie lektury nabiera nowych znaczeń. Oryginalne jest zakończenie i to też zaleta.

"Wynurzenie" jest powieścią intrygującą, ma w sobie jakiś dziwny magnetyzm, który sprawia, że chce się poznać dalsze losy głównej bohaterki i grupy jej znajomych, jednak przyznam z ręką na sercu, że książka nie rzuciła mnie na kolana.
Czegoś mi tu zabrakło i nawet trudno powiedzieć, czego konkretnie. Po lekturze zostało mi dziwne poczucie niedosytu, stąd tylko ocena dobra....

O introwertyzmie, niezrozumieniu i ucieczce od samego siebie.

Z początku zapowiada się bardzo przeciętnie - czwórka przyjaciół jedzie w miejsce odcięte od cywilizacji by w przyjemnej chatce odpocząć i nakręcić ciekawy film. Z czasem jednak zauważamy, że mamy do czynienia z całkiem oryginalną, niezwykłą główną bohaterką. Jest zagubiona, czuje się obco, podobnie jak Meursault Camusa mimo swych starań nie czuje żadnych emocji: miłość, złość jest jej całkiem obca. Z czasem dokonuje się w niej przemiana, decyduje rzucić wszystko i oddać się naturze, wierząc, że w ten sposób nawiąże kontakt ze zmarłymi rodzicami.

"Wynurzenie" intryguje i pokazuje granice, do jakich uciec się może człowiek samotny i niezrozumiany przez świat, w poszukiwaniu sensu istnienia i samego siebie.

O introwertyzmie, niezrozumieniu i ucieczce od samego siebie.

Z początku zapowiada się bardzo przeciętnie - czwórka przyjaciół jedzie w miejsce odcięte od cywilizacji by w przyjemnej chatce odpocząć i nakręcić ciekawy film. Z czasem jednak zauważamy, że mamy do czynienia z całkiem oryginalną, niezwykłą główną bohaterką. Jest zagubiona, czuje się obco, podobnie jak...