Joseph popycha drewniane drzwi, rozsuwa zasłony z ciemnego aksamitu i wchodzi do kawiarni Prowincja. Płomienie wszystkich świeczek migoczą. Twarze z ciepłego wosku podnoszą wzrok, by zobaczyć obsypaną cukrem czapkę i płaszcz podwiewany wiatrem. Zewnętrzne ściany są tutaj wewnętrznymi. Cegły mają kolor czekolady i cynamonu, spoiwo zaś wanilii. Schody o barwie piernika nie prowadzą w żadne konkretne miejsce. A może ku życiu obrazków, ołówków, zegarów, dusz. Bo - popatrz - ludzie czytają! Piszą! Rysują! A zegary? Tak, na każdej półce jest tu kolekcja budzików Sława, żaden z nich nie chodzi, bo czas tutaj odmierzany jest łyżeczkami kawy.

Joseph popycha drewniane drzwi, rozsuwa zasłony z ciemnego aksamitu i wchodzi do kawiarni Prowincja. Płomienie wszystkich świeczek migoczą. ...

Pan Oczek ciągle jeszcze nie skończył swej mowy, jakby bał się, że gdy zamilknie, zostanie pokonany przez głód. - A może przyjechał pan tutaj dla Maryi Dziewicy, kiedy usłyszał pan, że w szczególny sposób błogosławi Ona naszemu krajowi? Joseph przypomina sobie plan miasta, które wygląda jak głowa Maryi. -Nie?-pyta pan Oczek.-Oczywiście, że nie. Widać, że pana miłość ma ziemski wymiar i z tego powodu nie posiada pan daru modlitwy. W miłości każde życzliwe słowo jest jak plaster, który przyrasta do skóry, dlatego, gdy nadchodzi czas, żeby go usunąć...- W tym momencie pamięć o bólu nadaje jego twarzy taki wyraz, jaki może się utrzymać jedynie krótką chwilę.- A teraz nic nie może powstrzymać pańskiej miłości, by nie uchodziła z pana. Dzień po dniu. Noc po nocy. I niech mi wolno będzie to stwierdzić, prawdopodobnie w zupełnie nieodpowiednich kierunkach. Zakładając oczywiście, że nie przeżywa pan twórczej niemocy. Aha! - Pan Oczek zauważa błysk w spojrzeniu Josepha. - W takim wypadku sztuka, która rozpoznaje pańskie jęki, jednocześnie je pogłębia. Proszę wybaczyć. Wołowina, co widzę, to świetny wybór.

Pan Oczek ciągle jeszcze nie skończył swej mowy, jakby bał się, że gdy zamilknie, zostanie pokonany przez głód. - A może przyjechał pan tuta...