Choć oceniłem tę książkę dość wysoko, to tak naprawdę głównie z sentymentu do głównych bohaterów i samego uniwersum Warhammera. No i z uwagi na fakt, że czyta się ją szybko, lekko i przyjemnie, jak zresztą każdą pozycję autorstwa Kinga. Z tym że z każdym tomem satysfakcja z obcowania z przygodami Gotreka i Felixa – moja przynajmniej – drastycznie maleje. Wiadomo, górnolotna to saga o Gotreku nigdy nie była, bo to literatura stricte rozrywkowa, co nie zmienia faktu że to co najlepsze miał do zaoferowania King w tej materii, przedłożył w „Zabójcy trolli”. Pierwsze historie o Gotreku i Felixie stanowiły prawdziwe „dark fantasy” w warhammerowskim duchu, zaś wspomniani bohaterowie byli o wiele bardziej wiarygodni pod kątem psychiki i możliwości. „Zabójca demonów” to już bardziej „heroic fantasy” niż „dark fantasy”, zaś Gotrek i Felix bliżsi są tutaj półbogom niźli cielesnym istotom. Skończyły się czasy kiedy Gotrek, pokonawszy trolla Chaosu, nie miał dość pary by stawić czoła hordzie zielonoskórych, bądź pozwalał sobie wydłubać oko przez zwykłe gobliny – teraz prze naprzód niczym taran i nawet największe demony Chaosu nie są w stanie go powstrzymać. Po potyczce z co bardziej znaczącym przeciwnikiem jest zazwyczaj mocno poobijany, często na krawędzi życia i śmierci, ale i tak wiadomo, że się dźwignie z klęczek. Felix pod tym względem jest o krok za nim i nie ma co już mieć złudzeń, że może przynajmniej jemu stanie się jakaś poważniejsza krzywda. I nie żeby mnie taki obrót sprawy cieszył, bo wszem i wobec wiadomo że Gotrek i Felix to nadzwyczaj sympatyczny duet, ale jednak w miarę obcowania z sagą o Gotreku coraz trudniej zamartwiać się o bohaterów, jako że faktem oczywistym jest, że są w zasadzie nietykalni. Tym bardziej drażnią ciągłe postękiwania Felixa w typie „zaraz zginę”, jako że czytelnik dobrze wie, że włos mu z głowy nie spadnie, a i on sam mógłby sobie to w końcu uświadomić, biorąc pod uwagę swoje dotychczasowe doświadczenia i ewidentną przychylność losu. Kiedyś Gotrek i Felix byli awanturnikami jakich wielu w uniwersum Warhammera, którzy kręcili się po nieprzyjaznym i przerażającym świecie – teraz stanowią parę mitycznych herosów i teraz to świat kręci się wokół nich. Sama fabuła „Zabójcy demonów” jest równie wydumana co sami protagoniści. Gotrek i Felix wespół z grupą krasnoludów wyruszają statkiem powietrznym na Pustkowia Chaosu z misją odnalezienia krasnoludzkiej twierdzy Karag-Dum. Pustkowia to miejsce przerażające i nieosiągalne, istne przedpiekle gdzie szaleją mutacje, demony i wszelkiej maści zdeformowane stwory – jednak żadna to przeszkoda dla uczestników wyprawy, jako że wynajęli sobie pierwszego lepszego maga z Imperium, który chroni ich zaklęciami a jego amulety potrafią odeprzeć nawet moc Chaosu. Na końcu wyprawy zaś oczekuje demon nad demony, który i tak wiadomo jak skończy i kto się do tego końca przyczyni. Słowo daję, po przeczytaniu „Zabójcy demonów” gotów byłem się założyć, że kolejne tomy będą nosić tytuły „Zabójca Khorne’a”, „Zabójca Nurgle’a”, „Zabójca Slaanesh’a” i „Zabojca Tzeentch’a” , zaś sagę zwieńczy powieść, w której na Gotreka nie ma już mocnych, trafia więc w zaświaty jeszcze za życia, tam zaś bogowie szykują mu wyściełany pluszem hamak i nadają boski status. Oczywiście moje utyskiwania mogą być trochę na wyrost, pewnie znajdzie się gros czytelników, którzy wspomniane mankamenty uznają za zalety, z tym że ja w tego typu historiach wolę umiarkowanie od przesytu. Książeczka przyjemna, ale tym razem King się za mocno rozbestwił.

Choć oceniłem tę książkę dość wysoko, to tak naprawdę głównie z sentymentu do głównych bohaterów i samego uniwersum Warhammera. No i z uwagi na fakt, że czyta się ją szybko, lekko i przyjemnie, jak zresztą każdą pozycję autorstwa Kinga. Z tym że z każdym tomem satysfakcja z obcowania z przygodami Gotreka i Felixa – moja przynajmniej – drastycznie maleje. Wiadomo, górnolotna...