Dwie kobiey, obie zawiedzione, ale jakże różne...

O losach Moniki, bohaterki pierwszego opowiadania, dowiadujemy się z pisanego przez nią pamiętnika. Jej emocje wręcz wylewały się na mnie z atramentowych literek. Współodczuwałam rozpacz, smutek, wzburzenie, gniew, złość, niepewność… Gdy kłóciła się ze swoim mężem, któremu poświęciła się bez reszty, i ja czułam się dotknięta i zdradzona.

Drugie opowiadanie, mimo bardzo ciekawej acz zdecydowanie rzadziej podejmowanej tematyki, znużyło mnie. Ciągnęlo się niemiłosiernie. Wiek umiaru, powolne przekwitanie. „Czy mój zegarek stanął? Nie. Ale wskazówki jakby przestały się obracać.” Narratorka musi się zmierzyć z nieubłagalnie przemijającym czasem, w którym „czyhają okropności śmierci i pożegnań; sztuczne szczęki, ischiasy, niemoc, wyjałowiony umysł i samotność w obcym świecie”. Staje oko w oko ze starością. Nie znamy imienia głównej bohaterki. Jest ona więc żoną, matką, ale przede wszystkim kobietą. Każdą kobietą.

Ogólne wrażenie bardzo pozytywne. Będę musiała częściej sięgać po książki Pani de Beauvoir.

Dwie kobiey, obie zawiedzione, ale jakże różne...

O losach Moniki, bohaterki pierwszego opowiadania, dowiadujemy się z pisanego przez nią pamiętnika. Jej emocje wręcz wylewały się na mnie z atramentowych literek. Współodczuwałam rozpacz, smutek, wzburzenie, gniew, złość, niepewność… Gdy kłóciła się ze swoim mężem, któremu poświęciła się bez reszty, i ja czułam się...