Coraz częściej zauważam, że książki młodzieżowe, które czytam są albo przewidywalne lub też napisane w banalny sposób. Nie wiem czy to za sprawą tego, że już nastolatką nie jestem, czy po prostu pisarze nie potrafią napisać książki.

Kończąc czytać trzecią część "Gone. Zniknęli" Michaela Granta nie byłam w jakiś szczególny sposób zachwycona, ale nie było też źle. Chociaż mam mieszane odczucia, książkę oceniam pozytywnie.

W Perdido Beach cały czas panuje głód i strach, jednak za sprawą Rady wszelkie problemy są rozwiązywane. Sam został odsunięty od sprawowania rządów, a przez to nie może decydować o wymierzaniu kary złym dzieciakom. Władzę przejęła Astrid, która swą mądrością przyćmiewa większość mieszkańców. Chce wprowadzić prawa, jednak dziewczyna dopuszcza się kłamstw, które ranią wiele osób. W miasteczku wybucha pożar za sprawą Ekipy Ludzi, a mieszkańcy nie są w stanie sobie z nimi poradzić. Wraca także Drake ze swoją przerażającą macką, a także Brittney, którą niedawno pogrzebali. A do tego wszystkiego Prorokini przepowiada dzieciom, że po drugiej stronie ETAPu wciąż czekają na nie matki. Mają tylko podążać za Mateczką Mery.

Caine wraz z Dianą i resztą ocalałych ma plan. Chce dostać się na tajemniczą wyspę, własność sławnych aktorów. Ponoć tam zapasy jedzenia wystarczą dla tak małej grupki, a spokój i bezpieczeństwo są kuszące. Jednak nie wiedzą o tym, że na wyspie mieszkają dzieciaki, które chcą się z niej za wszelką cenę wydostać.

Tak jak w poprzednich częściach, autor posłużył się prostym językiem, ale czasami mam wrażenie, że aż za bardzo go uprościł. Bo chociaż jest to książka skierowana do młodszych czytelników, to nie zaszkodzi użyć czegoś bardziej wymyślnego.

Co do bohaterów, nie podoba mi się to, jaki wpływ ma na nich ETAP. Dzieci chodzące z bronią, bijące się, mordujące,... Każdy musi bronić swoich racji, jednak do czego to doprowadza. Tak samo Rada. Ma ona za zadanie obronę mieszkańców, jednak są to tylko dzieci i nie ma sensu obwiniać ich za całe zło.

Cały czas uważam, że najciekawszą postacią tego cyklu jest mały Pete. Jest on ciekawostką i mam nadzieję, że z każdym tomem będzie go co raz więcej. Jednak na razie robię sobie przerwę od "Gone".

Książka nie jest zła, jednak nie ma w niej niczego, co by mnie zaskoczyło.

Coraz częściej zauważam, że książki młodzieżowe, które czytam są albo przewidywalne lub też napisane w banalny sposób. Nie wiem czy to za sprawą tego, że już nastolatką nie jestem, czy po prostu pisarze nie potrafią napisać książki.

Kończąc czytać trzecią część "Gone. Zniknęli" Michaela Granta nie byłam w jakiś szczególny sposób zachwycona, ale nie było też źle. Chociaż...