Bez przerwy leje, jest brzydko i nigdzie nie można w normalny sposób dojechać - takie z grubsza można sobie wyrobić zdanie o UK po przeczytaniu tej książki. Zupełnie nie rozumiem, po co autor tak się męczył łażąc na piechotę i jeżdżąc po całej wyspie, skoro większość widzianych rzeczy krytykuje. Do tego zwyczajnie przynudza, bo ile można czytać o kolejnym (brzydkim) budynku i kolejnej (brzydkiej) ulicy? Owszem, w książce dość często trafiają się dowcipne komentarze i parę razy się roześmiałam, ale z drugiej strony autor przesadza z humorem kloacznym, co mnie akurat brzydzi i wkurza. Nie liczyłam, ile razy użyto w książce słów pochodzących od "srać", ale dla mnie chyba był to o ten jeden raz za dużo.

A może to ja mam złe nastawienie, bo czego innego się spodziewałam - mniej architektury, a więcej opisów różnic kulturowych (Amerykanin vs. Brytyjczycy, ile fajnych rzeczy można by na ten temat napisać!). Naprawdę bardzo się cieszę, że to nie moja pierwsza książka Brysona, bo po tej pewnie nie sięgnęłabym po następną.

Tak nawiasem mówiąc, przypomniały mi się książki w podobnym klimacie: "W drodze na Hokkaido" Fergusona, gdzie autor przemierzył autostopem całą Japonię w celu udowodnienia, jacy to Japończycy są dziwaczni / nieuprzejmi / głupi oraz "Merde! Rok w Paryżu" Clarke'a, gdzie autor opisując swoje przeżycia z pobytu w Paryżu skoncentrował się na psich kupach na chodnikach i własnych ekscesach łóżkowych. Takiej literaturze podróżniczej mówię stanowcze "nie" :)

Bez przerwy leje, jest brzydko i nigdzie nie można w normalny sposób dojechać - takie z grubsza można sobie wyrobić zdanie o UK po przeczytaniu tej książki. Zupełnie nie rozumiem, po co autor tak się męczył łażąc na piechotę i jeżdżąc po całej wyspie, skoro większość widzianych rzeczy krytykuje. Do tego zwyczajnie przynudza, bo ile można czytać o kolejnym (brzydkim) budynku...