Ściany z akapitów. Od razu rzucają się w oczy te kobylaste kolumny, starczy tylko otworzyć książkę na losowej stronie by dostrzec długie, ciągnące się wewnętrzne monologi bohatera. Jak ktoś lubi dialogi to nie ma tu czego szukać, jest ich względnie niewiele, dominują długie wynurzenia, które czyta się trudno i mozolnie. Technicznie patrząc, język nie jest zły, ale nie jest też jakiś wybitny, zdał mi się poniekąd szorstki i surowy. Z rzadka przyszło się zatrzymać przy jakimś ciekawszym zdaniu, raczej mężnie przebijało przez długie wywody i wspomnienia.

Fabularnie mamy tu staczającego się na dół klauna, który po stracie partnerki, z którą to żył i mieszkał w konkubinacie, wraca do Bonn, skąd zaczyna wydzwaniać do jej znajomych, członków kółka religijnego, co całościowo jest głównie pretekstem do szeregu ścian tekstu opisujących zarówno wspomnienia bohatera, jego młodości i romansu, konfliktów ze wspomnianym środowiskiem jak i własną rodziną, oraz prezentacją jego zindywidualizowanych poglądów. Narrator, klaunem będąc, trzyma się swoich własnych, koślawych zasad, piętnując hipokryzję i stosunki panujące w powojennych Niemczech. I wszystko byłoby fajnie, tylko sama osoba owego narratora napełniła mnie raczej solidną dozą niechęci, co psuło cały efekt bo jak tu wypominać egoizm innych samemu będąc egoistą równie dużym. Belki w innych oczach widać, ale na własną analizę już chyba empatii nie starcza biednemu wykolejeńcowi. W rezultacie jest to coś w rodzaju buntu nieudacznika, który patrząc i oceniając sam po uszy siedzi w bagnie, topi smutki w alkoholu, kurczowo trzyma się myśli o kobiecie i zdaje się krytykować innych za sytuację, do której z grubsza biorąc w znacznej mierze doprowadził sam, będąc niezaradnym gamoniem, który tą niezaradność stara się maskować ględzeniem o sztuce i swoich dziwnych zasadach moralnych. W rezultacie jako czytelnik męczyłem się srodze, siedząc w jego głowie i obserwując jego myśli i wyrzuty.

Ściany z akapitów. Od razu rzucają się w oczy te kobylaste kolumny, starczy tylko otworzyć książkę na losowej stronie by dostrzec długie, ciągnące się wewnętrzne monologi bohatera. Jak ktoś lubi dialogi to nie ma tu czego szukać, jest ich względnie niewiele, dominują długie wynurzenia, które czyta się trudno i mozolnie. Technicznie patrząc, język nie jest zły, ale nie jest...