Autorzy książek podróżniczych mają czasami tendencję do przesadnego skupiania się na wybranym aspekcie podróży; zalewają nas zbyt dużą ilością informacji o historii czy gospodarce kraju lub odwrotnie- zdecydowanie unikają podawania "szkolnej" wiedzy. Bywa, że szczegółowo opisują każdy dzień wyprawy, bez względu na to, czy jest on wart opisania albo -druga skrajność- skaczą od jednego wątku do drugiego, wybierając tylko te najlepsze z najlepszych, a biedny czytelnik czuje się całkowicie zdezorientowany.
Tomek Michniewicz w "Samsarze" odnalazł moim zdaniem złoty środek. Nie znajdziecie tu naukowych wywodów ani wykładów z historii. Nie dowiecie się, co Tomek robił 11. dnia wyprawy 0 9:30, ani o której wstał dnia następnego. Co zatem znajduje się na tych 350 stronach między-tak na marginesie, bardzo zgrabnie zaprojektowanymi- okładkami?
Pasjonujące historie, zabawne dialogi, praktyczne informacje, przygody i wspomnienia z wcześniejszych podróży. Plus oryginalne zdjęcia i mapy, dzięki którym czujemy się, jakbyśmy odwiedzali kolejne miejsca razem z autorem. A wszystko to naturalnie tworzy niezmiernie interesującą całość, od której, kiedy już zaczniemy czytać, trudno się oderwać.
Już od pierwszej strony zwróciłam też uwagę na styl, w jakim pisana jest książka- lekko, z dystansem i humorem. Widać wyraźnie, że Tomek Michniewicz ma talent, a pisanie to dla niego przyjemność. Porównując "Samsarę" z innymi książkami podróżniczymi, które czytałam, stwierdzam, że należy się jej miejsce w ścisłej czołówce mojej prywatnej listy ulubionych pozycji tego gatunku. Gorąco polecam!

Autorzy książek podróżniczych mają czasami tendencję do przesadnego skupiania się na wybranym aspekcie podróży; zalewają nas zbyt dużą ilością informacji o historii czy gospodarce kraju lub odwrotnie- zdecydowanie unikają podawania "szkolnej" wiedzy. Bywa, że szczegółowo opisują każdy dzień wyprawy, bez względu na to, czy jest on wart opisania albo -druga skrajność- skaczą...