Las słów, ba gęstwina wyrażeń, odczuć, porównań, przemyśleń, dobitności, aluzji, spojrzeń, spostrzeżeń, półsłówek, domysłów, i w tę dziką, niemożliwą do przebrnięcia plątaninę autor wpycha niczego nieświadomego czytelnika, stoi za nim i z jakąś bezwzględną determinacją, sadystyczną bezwzględnością, jakąś fanatyczną zaciętością bije po odsłoniętych na razy, niewinnych, niczego się nie spodziewających zmysłach, po to tylko, by czytelnik w tej dżungli wtopił się w podły czas, gdy dumne niewolnicze południe zbuntowało się i wzięło za bary z pazernym, niepohamowanym, triumfalnym jankeskim kapitalizmem. I gdy czytelnik jako tako rozewrze ten gąszcz słów, ukazuje mu się ten cały fatalistyczny, całkowicie niezrozumiały i dziwaczny dla nas, dla każdego, pusty bastion niewolnictwa, jakaś jakby z odległej zamierzchłej epoki wyspa pełna pogmatwanych zasad kierujących życiem a często śmiercią. Ta wyspa, ta ich wyspa, dla mieszkańców jest ucieleśnieniem najwyższych ideałów, którym bez sprzeciwu się podporządkują. Ale Faulkner tę cała dumę, honor i przyzwoitość obnaża, ten wybijany epoletami mundur noszony jest przez rasizm, zuchwalstwo, zawziętość, wzgardę, ślepotę i fanatyzm. I to żaden świat ideałów, to świat deptania tego co godne.
I bohaterowie, odsłaniani strona po stronie, to ich ślepe przywiązanie do wartości tego umierającego Południa, konający wraz z nim, i do samego końca trzymający się ideałów z zapomnianej epoki, nikomu nie przydatnych ideałów, nawet im samym. Słowo po słowie odkrywamy ich myśli, ich czyny, nie bezpośrednio z tego co mówią, bo dialogów w tej książce niewiele, lecz z tego co czynią i z tego co myślą, tego co uważają na temat swój i innych. I wwiercamy się, łamiemy wszelkie drzwi i bariery do samego rdzenia, sedna ich myśli, uczuć i pragnień, tych których sami boją się przyznać przed sobą.
Tytuł sugeruje inspirację z Biblii. Ale według mnie autor poszedł jeszcze dalej, bo gdyby jakimś zbiegiem okoliczności treść Biblii w wiekach ciemnych i zapomnianych gdzieś została zasypana, zaginiona, utkwiłaby w jakiejś mrocznej jaskini bez nadziei na jej odnalezienie, i gdyby z tego powodu Biblię trzeba było napisać na nowo w XX wieku, to właśnie wyglądałaby tak jak ta książka, Absalomie, Absalomie. W tej treści i w tej formie.

Las słów, ba gęstwina wyrażeń, odczuć, porównań, przemyśleń, dobitności, aluzji, spojrzeń, spostrzeżeń, półsłówek, domysłów, i w tę dziką, niemożliwą do przebrnięcia plątaninę autor wpycha niczego nieświadomego czytelnika, stoi za nim i z jakąś bezwzględną determinacją, sadystyczną bezwzględnością, jakąś fanatyczną zaciętością bije po odsłoniętych na razy, niewinnych,...