Jakże przytłaczająca i przeogromnie smutna jest ta powieść. Nie miałam żadnych wyobrażeń na jej temat, ale nie byłam przygotowana na tak przygnębiającą historię. Tak na dobrą sprawę świat przestawiony przez Fitzgeralda skrzy się i błyszczy niczym złotko, które przykrywa śmierdzącą zawartość. Umęczyła mnie ta cieniutka książeczka straszliwie. Z jednej strony chciałam się dowiedzieć prawdy o Gatsbym, z drugiej, w pewnym sensie nie chciałam dotrzeć do końca historii, bo od początku wiadomo, że happy endu nie będzie.

W moich oczach Gatsby jest bohaterem tragicznym. Mógł osiągnąć naprawdę wiele, mógł być doskonałym przykładem "self-made man", ale całe swoje życie od pewnego momentu podporządkował miłości do Daisy - Daisy, która jest doskonałym wytworem swojego środowiska i czasów. Parafrazując Leśmiana, Gatsby "oddał życie swe na strwon owemu snowi, co go kusił". I niestety w zasadzie padł ofiarą swojej własnej wyobraźni, bo Daisy z jego marzeń z rzeczywistą dziewczyną miała wspólny tylko wygląd i głos. I tak w powieści Fitzgeralda miłość, która z reguły jest pokazywana jako siła sprawcza wszelkich działań, staje się przyczyną klęski. Gatsby niczym altannik zbudował swój dom i całą otoczkę wokół siebie, by zwabić Daisy i w pewnym sensie odniósł sukces. Ale błyskotki nie wystarczyły, by ją zatrzymać.

To musi być okropne uczucie, gdy człowiek zdaje sobie sprawę, że wszelkie jego wysiłki, by osiągnąć wymarzony cel, były zupełnie bez sensu, bo cel nigdy nie był w zasięgu jego możliwości. I dlatego żal mi Gatsbiego. Wymyślił siebie od początku do końca, chciał wyrwać się ze swojego środowiska, chciał osiągnąć więcej, niż świat był mu w stanie dać. A Daisy była ścianą, o którą się rozbił.

Jedną z ciekawszych postaci powieści wydaje mi się mąż Daisy - Tom Buchanan. Pisarz w tym bohaterze pokazał chyba wszystkie wady i zakłamania "wyższych sfer" Ameryki po Wielkiej Wojnie. Tom uwielbia swoje wygodne życie, w którym robi to, na co ma ochotę. Ale gdy ktoś chce naruszyć jego terytorium, staje się bezwzględny i prymitywny. Nie da odebrać sobie swojego wygodnego życia i nie ma żadnych skrupułów, by zachować pozory.

Nie wiem dlaczego, ale "Wielki Gatsby" kojarzy mi się z utworem "Stary człowiek i morze" - myślę, że chyba chodzi o tą atmosferę nadciągającej klęski, którą w obu tych książkach można wyczuć. I choć swojego czasu myślałam, że nie ma tragiczniejszej historii niż opowiadanie Hemingwaya, to teraz sobie myślę, że w porównaniu z "Wielkim Gatsbym", "Stary człowiek i morze" jest jednak optymistyczny, bo Santiago jednak dał radę złowić tego marlina...

Jakże przytłaczająca i przeogromnie smutna jest ta powieść. Nie miałam żadnych wyobrażeń na jej temat, ale nie byłam przygotowana na tak przygnębiającą historię. Tak na dobrą sprawę świat przestawiony przez Fitzgeralda skrzy się i błyszczy niczym złotko, które przykrywa śmierdzącą zawartość. Umęczyła mnie ta cieniutka książeczka straszliwie. Z jednej strony chciałam się...