Hohaj to miejsce, które istnieje, ale jakoby go nie było. Bezdroża. Koniec świata. Koniec reguł.

Czy jest tu miejsce na ludzkie uczucia? Tutaj, gdzie niebo łączy się z ziemią… Mamy zatem dwie historie - obie miłosne i obie nieszczęśliwe. I to jest właśnie mój zarzut do tej książki. Po prostu nie lubię romansów.

Hohaj zaczyna się jak kapitalna, poetycka proza społeczno-obyczajowa, z dużą dozą mitu. Trafiamy na koniec świata, ba, nawet do miejsca, które znajduje się już poza jego granicami, czyli do domu Gnieciucha. Poznajemy, jak krucha jest granica dzieląca zło i dobro. Zaprzyjaźniamy się z bohaterami: eremitą - pasterzem koni i śnieżnowłosą Iną. Poznajemy ich życie rodzinne. Niejednoznaczne. W pobliżu kręgu polarnego nic takie nie jest. Zło jest równie gęste jak dobro. Ale bywają miejsca, w których się zagęszcza.

I trochę mi szkoda, że książka tak nachalnie skręca w kierunku romansu. Owszem, dwu wątkowego, dwu poziomowego, prowadzonego w dwóch różnych czasach, choć ocierającego się o te same miejsca. Ale jednak romansu.

Dla mnie opowieść o Aronie i Inie to mogłaby być historia o jednej i tej samej osobie, w dwóch perspektywach - kobiecej i męskiej, naznaczonej zbrodnią i wybaczeniem. Bo przecież spokój daje im związek - ulotny, delikatny jak szron. I śmierć - wszak umierają w ten sam sposób. Hohaj to miejsce, w którym miłość się nie udaje. Nie ma prawa się udać.


| Ma
Elisabeth Rynell, Hohaj, wydawnictwo słowo / obraz terytoria, Gdańsk 2009

Hohaj to miejsce, które istnieje, ale jakoby go nie było. Bezdroża. Koniec świata. Koniec reguł.

Czy jest tu miejsce na ludzkie uczucia? Tutaj, gdzie niebo łączy się z ziemią… Mamy zatem dwie historie - obie miłosne i obie nieszczęśliwe. I to jest właśnie mój zarzut do tej książki. Po prostu nie lubię romansów.

Hohaj zaczyna się jak kapitalna, poetycka proza...