Wspaniała książka o przemijaniu, życiu, miłości,
ale też smutku. Doskonale nakreśleni bohaterzy,
ich przemyślenia, motywacje. Wnikliwe studium
psychologiczne relacji, świetne opisy dalekiej,
zimnej północy. Wzruszająca, gorąco polecam!

Wspaniała książka o przemijaniu, życiu, miłości,
ale też smutku. Doskonale nakreśleni bohaterzy,
ich przemyślenia, motywacje. Wnikliwe studium
psychologiczne relacji, świetne opisy dalekiej,
zimnej północy. Wzruszająca, gorąco polecam!

Czasem myślę, że literatura skandynawska jest dla mnie tym, czym dla niektórych horrory - wolimy się bać w cieple swojego fotela, nie naprawdę - oni duchów i potworów, a ja skandynawskiej zimy pokrywającej wszystko śniegiem i lodem. Jeśli tak jest, to Hohaj należy do najstraszniejszych horrorów, bo zima jest jedną z bohaterek powieści. Zima jest tu w oczywisty sposób odmalowaniem zastygłych, zamarzniętych uczuć najważniejszych postaci, postaci, które z najwyższym trudem zdobywają się na próbę obudzenia w sobie własnej wewnętrznej wiosny. Mogę napisać, że próba ta jest nieudana, bo nie zdradzę niczego istotnego - nie o rozwój wypadków tu idzie, a o skomplikowane przemiany w ludzkich duszach i o to, że często zima wewnętrzna jest tak głęboka, że wiośnie trudno się przez nią przebić. Mimo to odbieram tę powieść jako historię o pozytywnym przesłaniu - dowiadujemy się z niej, że jeśli postaramy się tylko trochę bardziej niż jej bohaterowie, zapewne będziemy w stanie stopić każdą ilość naszego wewnętrznego lodu, a przecież wszyscy choć trochę go w sobie mamy.
Tekst jest napisany bardzo łatwym stylem, da się przeczytać w jeden dłuższy wieczór, ale, o dziwo, ten styl wcale nie jest uproszczony - rzadko spotykam wyrafinowanie i głębię tak elegancko splecione z prostotą. Chwała za to i autorce, i tłumaczce. A nam - przyjemność i pożytek z czytania.

Czasem myślę, że literatura skandynawska jest dla mnie tym, czym dla niektórych horrory - wolimy się bać w cieple swojego fotela, nie naprawdę - oni duchów i potworów, a ja skandynawskiej zimy pokrywającej wszystko śniegiem i lodem. Jeśli tak jest, to Hohaj należy do najstraszniejszych horrorów, bo zima jest jedną z bohaterek powieści. Zima jest tu w oczywisty sposób...

Hohaj - pięknie napisana historia smutku. Wszystko w tej książce jest smutne. Od losów bohaterów, przez ich charaktery, aż po krajobrazy. Autorka z talentem literackim wiedzie nas przez meandry beznadziei i otchłanie rozpaczy. Nic nie może się tutaj udać. Nawet, gdy gdzieś przebije się promyczek światła, zaraz pojawia się chmura gradowa. I wszystko ciągnie w dół, i w dół, i przygniata ciężarem, i boli. Każdy los jest tu obciążony... A mimo wszystko książka momentami trąci harleqinem. I mimo tego trącenia, jest bardzo dobra. Nie bardzo rozumiem jak to działa, ale działa. Całość wydaje się spójna, mocna, północna. Warto.

Hohaj - pięknie napisana historia smutku. Wszystko w tej książce jest smutne. Od losów bohaterów, przez ich charaktery, aż po krajobrazy. Autorka z talentem literackim wiedzie nas przez meandry beznadziei i otchłanie rozpaczy. Nic nie może się tutaj udać. Nawet, gdy gdzieś przebije się promyczek światła, zaraz pojawia się chmura gradowa. I wszystko ciągnie w dół, i w dół, i...

Miała być szwedzka, nostalgiczna i o miłości.
Jest taka, naprawdę.

Myslę, że mój problem z tą książką polegał na tym, że czytałam ją w Walentynki. Nie popełniaj tego błędu, każda z relacji między kobietą a mężczyzną, która jest opisana w tej książce jest tragiczna, wzrusza, albo łapie za serce.
Wątek miłości głównych bohaterów jest dość interesujący. Wątek kobiety, która traci męża w pierwszym rozdziale- zbyt egzaltowany, wydumany, niekonieczny. Całość spowita atmosferą tragedii i nieszczęścia, przed którym się nie ucieknie. Może lepiej nie czytać tego zimą?
Jednak najbardziej przemówiła do mnie atmosfera regionu Hohaj. Jeśli lubi się czytać o pustkowiach, ta ksiązka jest dobra. Ja lubię i to jedyny element tej książki, który naprawdę mi się podobał.

Miała być szwedzka, nostalgiczna i o miłości.
Jest taka, naprawdę.

Myslę, że mój problem z tą książką polegał na tym, że czytałam ją w Walentynki. Nie popełniaj tego błędu, każda z relacji między kobietą a mężczyzną, która jest opisana w tej książce jest tragiczna, wzrusza, albo łapie za serce.
Wątek miłości głównych bohaterów jest dość interesujący. Wątek kobiety, która...

Gdybym miała opisać tę książkę jednym słowem, byłoby to słowo: smutna. I ten smutek jest dojmujący przez wszystkie karty powieści. Więcej tu nostalgii związanej ze śmiercią niż z miłością, choć i miłość jest jednym z głównych wiodących motywów w dwóch równolegle prowadzonych wątkach. Książka jest bardzo "skandynawska" - o trudnych tematach takich jak molestowanie czy kazirodztwo, autorka mówi jasno i wprost. Nie jest to łatwa lektura ale piękne opisy zarówno stanów emocjonalnych, jak i dzikiej szwedzkiej przyrody, sprawiają, że jest tego warta.

Gdybym miała opisać tę książkę jednym słowem, byłoby to słowo: smutna. I ten smutek jest dojmujący przez wszystkie karty powieści. Więcej tu nostalgii związanej ze śmiercią niż z miłością, choć i miłość jest jednym z głównych wiodących motywów w dwóch równolegle prowadzonych wątkach. Książka jest bardzo "skandynawska" - o trudnych tematach takich jak molestowanie czy...

Piękny, liryczny język (plus dla tłumaczki za styl). Mnóstwo tęsknoty. Ludzie z różnych powodów stający się więźniami samych siebie i natura, która ich uwalnia. Książka dobra do wyciszenia się.

Piękny, liryczny język (plus dla tłumaczki za styl). Mnóstwo tęsknoty. Ludzie z różnych powodów stający się więźniami samych siebie i natura, która ich uwalnia. Książka dobra do wyciszenia się.

Całkiem fajna,nastrojowa,kameralna opowieść o gorącym uczuciu łączącym kobietę i mężczyznę dotkniętych przez los.Wszystko to podane w lirycznym,nostalgicznym nastroju na tle surowych,odludnych skandynawskich krajobrazów.Na pewno nie jest to jakaś wielka literatura,ale autorka w stu procentach spełniła moje oczekiwania.Dzięki lekturze książki udało mi się uciec od zindustrializowanego świata w świat niemalże pierwotny,gdzie natura w głównej mierze kieruje poczynaniami ludzi.Fajne.Niedawno oglądałem również film "Śnieżna kraina" będący ekranizacją tej powieści.Też fajny.Polecam.

Całkiem fajna,nastrojowa,kameralna opowieść o gorącym uczuciu łączącym kobietę i mężczyznę dotkniętych przez los.Wszystko to podane w lirycznym,nostalgicznym nastroju na tle surowych,odludnych skandynawskich krajobrazów.Na pewno nie jest to jakaś wielka literatura,ale autorka w stu procentach spełniła moje oczekiwania.Dzięki lekturze książki udało mi się uciec od...

Hohaj to miejsce, które istnieje, ale jakoby go nie było. Bezdroża. Koniec świata. Koniec reguł.

Czy jest tu miejsce na ludzkie uczucia? Tutaj, gdzie niebo łączy się z ziemią… Mamy zatem dwie historie - obie miłosne i obie nieszczęśliwe. I to jest właśnie mój zarzut do tej książki. Po prostu nie lubię romansów.

Hohaj zaczyna się jak kapitalna, poetycka proza społeczno-obyczajowa, z dużą dozą mitu. Trafiamy na koniec świata, ba, nawet do miejsca, które znajduje się już poza jego granicami, czyli do domu Gnieciucha. Poznajemy, jak krucha jest granica dzieląca zło i dobro. Zaprzyjaźniamy się z bohaterami: eremitą - pasterzem koni i śnieżnowłosą Iną. Poznajemy ich życie rodzinne. Niejednoznaczne. W pobliżu kręgu polarnego nic takie nie jest. Zło jest równie gęste jak dobro. Ale bywają miejsca, w których się zagęszcza.

I trochę mi szkoda, że książka tak nachalnie skręca w kierunku romansu. Owszem, dwu wątkowego, dwu poziomowego, prowadzonego w dwóch różnych czasach, choć ocierającego się o te same miejsca. Ale jednak romansu.

Dla mnie opowieść o Aronie i Inie to mogłaby być historia o jednej i tej samej osobie, w dwóch perspektywach - kobiecej i męskiej, naznaczonej zbrodnią i wybaczeniem. Bo przecież spokój daje im związek - ulotny, delikatny jak szron. I śmierć - wszak umierają w ten sam sposób. Hohaj to miejsce, w którym miłość się nie udaje. Nie ma prawa się udać.


| Ma
Elisabeth Rynell, Hohaj, wydawnictwo słowo / obraz terytoria, Gdańsk 2009

Hohaj to miejsce, które istnieje, ale jakoby go nie było. Bezdroża. Koniec świata. Koniec reguł.

Czy jest tu miejsce na ludzkie uczucia? Tutaj, gdzie niebo łączy się z ziemią… Mamy zatem dwie historie - obie miłosne i obie nieszczęśliwe. I to jest właśnie mój zarzut do tej książki. Po prostu nie lubię romansów.

Hohaj zaczyna się jak kapitalna, poetycka proza...

"Bezdroża. Rzadko odwiedzane. /.../ Bezdroża w tej opowieści zwą się Hohaj. Kiedyś można było odczytać znaczenie tego słowa, teraz to tylko znak. Rozpadła się sieć znaczeń, w którą było wplecione. Ale ścieżki będące parajęzykiem istnieją nadal. Spotykają się na nich pamięć i zapomnienie. A za ciszą znajduje się jeszcze większa cisza."

"Hohaj" to dwie historie przenikające się wzajemnie. W pierwszej bezimienna bohaterka snuje opowieść swojego życia. Wraca do traumatycznych wydarzeń związanych ze śmiercią ukochanego mężczyzny, kiedy to jej "Świat zamarzł. Żadnej drogi, żadnego wyjścia. Ale tylko na chwilę. Bo zaraz potem, w szaleńczym pędzie, trzeszcząc i pękając, zaczął się toczyć wstecz, wyrywając wszystko z korzeniami i wciskając w ból. Pękało, włókno po włóknie pękało, rozrywane szaloną siłą. Wstecz, wstecz, w przeciwnym kierunku do ruchu wskazówek zegara."

Lata później, choć nie wiadomo ile, kobieta wyrusza w nieznane, a głównym powodem wyprawy jest próba zmierzenia się duchami przeszłości, próba zrozumienia. Nieoczekiwanie trafia do Nattmyrberg, krainy zapomnianej przez Boga i ludzi. To tu po raz pierwszy otwiera się na to co było, pozwala by wspomnienia zadawały jej ból, próbuje je oswoić. Wraca do dzieciństwa i czasów miłości, rozkłada na kawałki swoje ograniczenia, zahamowania i każdą z dawnych emocji. I to tu odkrywa ślady dawnej historii miłości, Iny o srebrnych włosach i włóczęgi Arona. "Wędrując przez to, co po niej pozostało, zakopuję się w swoim życiu. Które jest jak śnieg. Warstwa na warstwie. /.../ A na powierzchni każdej z nich mieści się jakaś krótka opowieść."

Na okładce możemy przeczytać: "Lato wybucha w Hohaj tylko na krótką chwilę. Czy Aron i Ina zdążą się pokochać?" Ja zapytałabym raczej, czy się odważą? Ina nie zna świata poza czterema ścianami domu pod rządami Gnieciucha i jego Lagi, symbolu władzy, której używa do dyscyplinowania córki. Chociaż Ina tak naprawdę nie jest córką. Jest własnością ojca. Gdy los odebrał mu żonę, ona musiała zająć jej miejsce i tylko Gnieciuch ma do niej prawa. A co najbardziej przerażające, są to wszelkie prawa! Aron natomiast żyje ciągle w drodze. Jest zmuszony ukrywać swoją tożsamość, bowiem jego nieustanna wędrówka jest ucieczką przed dawnym życiem i zbrodnią sprzed lat.

"Nić, na której wisi nasze życie, utkana jest z cieniutkiego jedwabiu."

Więc, czy się odważą? Czy Aron odkupił już swoje winy? Czy Ina znajdzie siłę, by przeciwstawić się ojcu? Czy obojgu uda się uwierzyć, że zasługują na miłość?

Przeczytajcie. Odkryjcie i zachwyćcie się. Warto!

"Bezdroża. Rzadko odwiedzane. /.../ Bezdroża w tej opowieści zwą się Hohaj. Kiedyś można było odczytać znaczenie tego słowa, teraz to tylko znak. Rozpadła się sieć znaczeń, w którą było wplecione. Ale ścieżki będące parajęzykiem istnieją nadal. Spotykają się na nich pamięć i zapomnienie. A za ciszą znajduje się jeszcze większa cisza."

"Hohaj" to dwie historie przenikające...

Klimacik skandynawskiej literatury.
Jednak chyba książka trochę "przegadana", trąci romansidłem i zakończenie melodramatyczne.
Czuję pewne rozczarowanie lekturą.

Klimacik skandynawskiej literatury.
Jednak chyba książka trochę "przegadana", trąci romansidłem i zakończenie melodramatyczne.
Czuję pewne rozczarowanie lekturą.